Μαριάννα Πλιάκου, Το πράσινο t-shirt

Πρώτο στο συρτάρι
ξεβαμμένο με δέκα τόσα καλοκαίρια
πια. Μα νιώθω ακόμα απαλά
το βαμβάκι του στην πλάτη,
πλάτη μακριά απ’ το κορίτσι
με το πράσινο t-shirt
που είχε ακόμα γονείς.
Το φοράω –
οι ραφές πιο χαλαρές
τώρα, ρυθμισμένες
στο νέο μου σώμα. Μου πάει
το ξεθωριασμένο του χρώμα
καθώς ξεθωριάζω κι εγώ,
μαζεύοντας αποχρώσεις
αντί για βεβαιότητες,
μαζεύοντας απώλειες.
Το φοράω
και βαδίζω αντίστροφα –
να βρω
στο τέλος της σελίδας
την αρχή.

Ron Willis, Δέκα ποιήματα

Στην καλύτερη περίπτωση
ο άνθρωπος είναι ένας
αξιοθαύμαστος συνδυασμός
ενός πράγματος και μιας ιδέας
που συνορεύει,
αλλά ποτέ δεν τέμνεται,
με την εννοιολογική τέχνη.

*

Δεν πίνω,
δεν καπνίζω,
δεν κάνω ναρκωτικά.
Η σκέψη
είναι το μόνο εργαλείο που έχω
για να καταστρέψω
τον εαυτό μου.

*

Αυθεντική σκέψη;
Όλα όσα έχω γράψει
υπήρχαν ήδη στο λεξικό,
εγώ απλώς τα αντέγραψα,
αναδιατάσσοντας, λίγο, τις λέξεις.

*

Κατερίνα Παυλάκου, Το πόρταλ

Τι να σου πω και για τη λύπη
Όλοι έχουν από λίγη
Αρκετή για να μην έχουν άλλο χώρο για την ξένη.
Θα φύγει η δική μου
Θα φύγει και των άλλων
Και θα στεκόμαστε όλοι σαν άδεια κορμιά.

Είμαστε μέσα στα πόρταλ.
Από κάπου φύγαμε και κάπου πάμε και δεν είμαστε ούτε εδώ ούτε εκεί
Είμαστε κάπου
εμείς μόνο ξέρουμε πού.
Είμαστε ακριβώς στο σημείο τάδε, στο μέσο της διαδρομής.
Πάντοτε είμαστε ακριβώς εκεί
κι ας έχουμε ήδη περπατήσει τριάντα χρόνια δρόμο.

Αν καταστρέψουν το πόρταλ, λες να πεθάνουμε;
Ενημερώσαμε κανέναν πως είμαστε εδώ;
Ξέρουν να μη μας σταματήσουν;
Είναι σημαντικό να φτάσουμε εκεί κι ήδη είμαστε στα μισά.
Θα ήταν κρίμα να κοπούμε τώρα.
Βέβαια, πού να κάτσει ν’ ασχοληθεί ο ένας με τα πόρταλ του άλλου.
Ήδη ένα πόρταλ είναι πολλή δουλειά και συχνά το πόρταλ του ενός συγκρούεται με του άλλου και
χαλάνε.
Στο δικό μας για την ώρα όλα καλά.
Αν και νομίζω πως χαθήκαμε.

Εδώ και τριάντα χρόνια κάνουμε κύκλους.

Θα βγούμε μια μέρα από τη μήτρα και θα τα δούμε όλα μαζί
Τους κύβους, τους κύκλους
Τις μεταξύ τους αστικές ευγένειες
Τις βελόνες στα ρολόγια του νερού
Τους καταρρέοντες ρυθμούς
Τις ερωτήσεις που δεν κάναμε ποτέ, να μας γλιτώσουν δρόμο.
Χρειάζεται να προχωράμε ευθεία;

Rafaelle syk, Blind Spot

Όταν είναι μια χρυσόμυγα το βράδυ
και χτυπάει με το κεφάλι στη λάμπα
πετώντας γύρω γύρω ψάχνοντας
τον σκοτεινό κύκλο στο κέντρο του φωτός
και την αφήνω,

δεν την αφήνω
με συγκατάβαση ή, χειρότερα, με λύπη
ούτε γιατί θέλω να θαυμάσω το ιριδίζον σκληρό κέλυφος,
τον κρότο που είναι ικανό να βγάλει ένα τόσο μικρό έντομο.
Είναι ένα άλλο πράγμα,
σαν να τα φυλάω στο κρυφτό
κι όταν ανοίγω τα μάτια βλέπω το παιδί με τα καστανά μαλλιά
να τρέχει γύρω από ένα πεύκο
κι ούτε γελάει αλλά ούτε και κρύβεται.
Κι εγώ με το χέρι ακόμα λυγισμένο στον τοίχο
και με κλειδωμένα γόνατα
αντί να μαρτυράω
κοιτάζω.

Ναυσικά Στεφανίδου, Δύο ποιήματα

ΠΕΡΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΥΔΑΤΩΝ

Όχι, δεν νιώθω ασφαλής
όταν μαθαίνουμε στα αμφιθέατρα για την προέλευση των μαρμάρων του Ηφαιστείου
και ταυτόχρονα έξω φεύγουν μάρμαρα στα κεφάλια φοιτητών
κούροι ξελαρυγγιασμένοι να φωνάζουν
πονάω
και η απάντηση να είναι
στα @ρχίδια μου

όχι, δεν νιώθω ασφαλής
που δεν μπορώ ν’ ακούω ντριμπόπ το βράδυ όταν επιστρέφω
για ν’ αποφύγω τον εφιάλτη
κλειδιά στο χέρι, τσεκ
μιλάω ταυτόχρονα με φίλους, τσεκ
δεν με ακολουθεί κάποιος, τσεκ

έφτασες σπίτι;
ναι, εσύ;
ναι, τσεκ

όχι, δεν νιώθω ασφαλής
όταν κάνοντας μηχανογραφικό ήξερα πως όποια φιλοσοφική και να δηλώσω
θα βρεθώ πίσω από μια μπάρα να χτυπώ φρεντεσπρέσο
ίσως και το κεφάλι μου στον τοίχο

όλα εύκολα για τις νέες γενιές,
λένε οι γιαγιάδες,
έχετε μάθει να τα ’χετε έτοιμα,
όλο με τα κομπιούτερ

εύκολο, γιαγιά, ν’ ανήκεις στη γενιά που της έταξαν τα πάντα
και τα πήραν όλα πίσω
ανεμοδαρμένοι μιλένιαλ παρασύρονται
από κρίση
σε κόβιντ
από μεταλλάξεις
σε αμετάβλητες κυβερνητικές δυστοπίες

εύκολο να περνάς δύο χρόνια των σπουδών σου στην απομόνωση
μακριά από φίλους – βιβλιοθήκες – αμφιθέατρα – ζωή
να σου λείπουν ακόμα και οι σάπιοι καφέδες των κυλικείων

ήρωές μου τα πρωτοετά που μέσω ζουμ και μικροφωνισμένων «ακούγομαι τώρα;»
κανόνισαν παράνομους καφέδες γνωριμίας
ήρωές μου όσοι πάλεψαν με τους δαίμονές τους κλεισμένοι σε σπίτια είκοσι τετραγωνικών
ήρωές μου όλες εκείνες που μίλησαν για τη βία που δέχτηκαν
για να γλιτώσουν άλλες
και μου ’μαθαν να πιστεύω στο
καμία μόνη

όχι, δεν νιώθω ασφαλής
αλλά με τόσους φωτεινούς ανθρώπους γύρω μου
ίσως κάποτε να νιώσω –