ininou, τριλογία του κακομοίρη εραστή

 

Έτρεξα στην αγκαλιά σου
Για να δω τι έρχεται πίσω σου
Αφού ξέρω
Ανάμεσα μας δεν υπήρχε τίποτα
Τίποτα δικό μας
Μόνο τα δικά μου για σένα
Τα δικά σου για μένα
Που σκαρφάλωναν το ‘να πάνω στ’ άλλο
Ποιο θα βγει στην κορυφή
Πιο ψηλά απ’ το χρυσό σου κεφάλι
Που στην αλήθεια του είναι συχνά γκρίζο
Ψηλότερα απ’ το δικό μου το κατατρεγμένο
Που όμως πάντα βγαίνει κερδισμένο
Έτρεξα λοιπόν στην αγκαλιά σου
Για να δω τι έρχεται πίσω σου
Και τρόμαξα καλέ μου
-που θα τα χωρέσουμε όλα αυτά;
-α είναι περαστικά, θα φύγουν
Κι εγώ περίμενα
Αλλά για καλό και για κακό
Έβαλα επιπλέον πετσέτες στο μπάνιο
Σε μερικά έφτιαχνα πρωινό
Κι άλλα τα κοίμιζα στο κρεβάτι μας
Εν τέλει φταίω κι εγώ
Που τα σπιτώσαμε

Ράνια, Ζωή γεμάτη παραμύθια

όταν η Αλίκη έχασε το ένα της γοβάκι
κι ο κακός ο λύκος έφαγε στα κάρβουνα παπάκι
όταν η Χιονάτη έκλεψε τα μήλα της γιαγιάς
όταν το βατράχι στέφθηκε μεγάλος βασιλιάς
κανείς δε ρώτησε γιατί
κανείς δε νοιάστηκε πολύ

είν’ η ζωή γεμάτη παραμύθια
σπέρνεις κουκιά κι ανθίζουνε ρεβίθια
είν’ η ζωή γεμάτη παραμύθια
μάγοι κακοί σου κρύβουν την αλήθεια
μα ‘γώ αλήθεια μονάχη θα σε βρω
μα ‘γω αλήθεια τα λάθη μου φορώ
και σε κυνηγώ……..

όταν δυο παπουτσωμένοι σκύλοι ντύθηκαν γατιά
όταν ο Πινόκιο έβαλε στη μύτη του φωτιά
όταν  εφτά νάνοι απ’ το δάσος γύρισαν εννιά
όταν η ωραία Κοιμωμένη ξύπνησε γρια
κανείς δε ρώτησε γιατί
κανείς δε νοιάστηκε πολύ

Παυλίνα Μάρβιν, Κοινομνημοσύνη

 

-του χρυσόψαρου, του μωρού μας, και του Ηλία Πετρόπουλου-

Αύγουστο σ’ονόμασα χρυσόψαρο,
καθ’ότι δώρο γενεθλίων θλιπτικών, τέλη καλοκαιριού.
Κι αν γυάλα στολισμένη δε σου πήρα,
μάλλον καλά την έβγαλες στο βάζο του μελιού.
Σύμπτωση πές το, μα μήνα Αύγουστο σε βρήκα στη βεράντα ημιθανές
δυο χρόνια αργότερα, να κουτουλάς τα τείχη του κελιού σου με ορμή.
Φαίνεται, εκείνο το απογεύμα,
σου έδωσε η έκλειψη ηλίου αφορμή
να φύγεις.
Βράδυ πρωί, κανένας δε μου πιπιλάει πια τα δάχτυλα.
_ _ _ _ _
Το μωρό μας, νιώθωντας ανεπιθύμητο τελείως, προσεβλήθη
και, λίγο πριν την έκτρωση, άγνωστο πως, απεβλήθη.
Ξεκάθαρη αυτοκτονία.Τί ειρωνεία!
Το μοναδικό δικό μας πλασματάκι,
ιδιάζον τώρα σκουληκάκι
στα νοσοκομειακά απόβλητα.
Δε λυπάμαι.
Μωρό μου, εσύ;
Έλα τώρα, και πάραυτα παράτα αυτές τις κλάψες.
Αν στην παλάμη μου το έβαζα και στο δειχνα
το βλέμμα θα στρεφες αλλου, απο αηδία.
Τί τάχατες ενόμισες πως ήτανε;
Ένας ακόμη θανατούλης, όχι αναξιοπρεπής, αφού, χωρίς κηδεία.
_ _ _ _ _
Ο Πετρόπουλος, χρόνια νεκρός,
πάει καιρός
που επιμένει να κοιμάται κάθε βράδυ στο κρεβάτι μου.
Δε μου φταναν, του λέω, τα βιβλία σου;
Εδώ δεν έφτασαν σε μένα, μ’απαντάει.
Παραπατάει στο παρκέ απ’το κρασί
και μου μιλάει.
Ο σοσιαλισμός, δεν είναι να ρθει.
Έλα, μου λέει, τουλάχιστον εσύ.

Ζάφοντ Ρέπλικαντ, quidquid latine dictum sit, altum videtur

….(…)..Τι θα έχουν δει τα μάτια ενός γερμανού ή ενός ρώσου στρατιώτη στο ανατολικό μέτωπο στα 1942, στα 1943, φερ ειπείν; Τι θα έχουν δει τα μάτια ενός στρατιώτη από την Σπάρτη ή από τις Πλαταιές, στην μάχη με τους πέρσες στις Θερμοπύλες; Τι θα έχουν δει τα μάτια ενός ερπετού, από αυτά που εν αγνοία τους τα λένε δεινόσαυρους (στο στυλ ας πούμε, που τον σκύλο σου εν γνώσει του τον λένε Ράλφ), κάποια ισχνά δίποδα με τα οποία ποτέ δεν συναντήθηκαν, και που τα κόκαλά του βρίσκονται πολύ βαθειά θαμμένα κάπου όπου δεν θα τα βρουν ποτέ τα εν λόγω φιλομαθή δίποδα; Και αναφέρομαι στα μάτια, στις εικόνες που ήταν διαθέσιμες για να ειδωθούν, γιατί το τι έκανε με αυτές τις εικόνες μετά ο εγκέφαλος, οι σκέψεις, ούτως ειπείν, είναι ένα πεδίο ιδιαιτέρως φλου. Έχω δει ήλιους να ανατέλουν σε άλλα σημεία του γαλαξία, έχω δει εικόνες φωτός γύρω από μακρινά άστρα και τεράστια διαστημόπλοια να συγκρούονται σε μακρινούς πλανήτες για τους οποίους εσείς δεν έχετα ιδέα, έλεγε ο κινηματογραφικός ανθρωποειδής ρέπλικαντ στον διώκτη του μπλέηντ ράνερ αστυνομικό, μιλώντας για κάτι κάπως σχετικό με αυτό που εννοώ με τα προαναφερθέντα. Και γράφει σχετικά και ένας τσέχος ποιητής, -υπάρχουν ιδέες που γι αυτές δεν βρίσκονται λέξεις. Η σκέψη χαμένη στα μάτια ενός μονόκερου εμφανίζεται ξανά στο γέλιο ενός σκύλου-. Λίγα πράγματα βλέπουν οι περισσότεροι και ακόμα λιγότερο καταλαβαίνουν τι είναι αυτό που βλέπουν, ποιά είναι η σημασία του, που λέει ο λόγος, αρκούνται σε απλοϊκές βολικά παραμορφωμένες ερμηνείες, σαν υποκατάστατα πραγματικοτήτων συνθετότερων που δεν θέλουν να τις ξέρουν και δεν τις χρειάζονται, μιάς που αυτά που –βλέπουν- έχουν συμφωνηθεί από κοινού με βάση έννοιες κλειδιά, όπως, κοινή γνώμη, μέσος άνθρωπος, κοινή λογική, επικαιρότητα, είδηση, ιστορία, και τέτοια. Δείχνει να το ξέρει αυτό ο Χρονάς, και γράφει σε ένα ποίημα, -ο ποταμός ο Λούσιος είναι αυτός, από το βουνό εδώ φέρνει το νερό του, κανείς δεν τονε ξέρει, κανείς δεν τονε βλέπει. Λίγο περνάει από πέτρες, από χωράφια περνάει. Κάτι όμορφα άλογα, κάτι ελεύθερα πουλιά ξεδιψάνε στο νερό του, μετά πέφτει στον αρχαίο Αλφειό. Μόνο η μεγάλη θάλασσα που τονε δέχεται σωπαίνει στο χαμό του-. Αυτά λοιπόν που δεν έχουν παρατηρητή για διάφορους λόγους, είναι το καλύτερο αντίδοτο για να αντιμετωπιστεί η δηλητηρίαση της αντίληψης για -την ζωή το σύμπαν και τα πάντα-, για να αντισταθείς στην τοξικότητα του κυρίαρχου κοινόχρηστου τρόπου περί του πώς έχουν τα πράγματα γενικά, και ποια είναι αυτά τα πράγματα, τέλος πάντων, εν πάσει περιπτώσει. Και γράφει σχετικώς ο τσέχος ποιητής, -το αόρατο μεγαλώνει με τέτοια μανία που κλείνουμε τα μάτια-….(…)…

Ursula Rucker & Sonia Sanchez

(ursula)White cloud rivers ran through me
I felt them pass through my bones
Through liver and lung
And stomach
Washed me into the big white cloud lake
And I floated
No knowledge of swimming
But I floated
Right between fear and mountains
Just beneath blues and birds
Right next to the sun
And God
Even in the middle of wind
Even in the middle of wind
Humbled

(sonia)I am reciting the rain caught in my spleen
These lips can not swim
Only my breast wild as black waves
I met the collector of rain once who went to sleep in my sleeve
Is his alibi still under my arm?
I keep coughing up butterflies
My entrails trail albinos’ tunes
his voice cums in my hair

Is the flesh tender where the knees weep?
Is the flesh tender where the knees weep?
Is the flesh tender where the knees weeeep?

Beneath blues and birds

Caught in my scream

Right between fear and mountains

Only my breast wild as black waves

Washed me into the big white cloud lake

I keep coughing up butterflies

Right next to the sun

I met a collector of rain once

humbled
humbled
humbled
humbled
humbled
humbled

Κατέβασε κι άκου το από εδώ

άγριες γιορτές 2

»  And I ain’t dealin  with no minimum wage

I’d rather construct rhymes on a minimum page «

Cannibal Ox- A b-boys alpha

Απ’ το να μου προσφέρονται ελάχιστοι μισθοί

κάλλιο μια ρίμα με στιλό στο ελάχιστο χαρτί

Απ’ το να σαλαγίζομαι μπροστά απ’ την TV

κάλλιο μια ρίμα με στιλό να χτίζω αιχμηρή

Κι απ’ το να βαυκαλίζομαι γύρω απ’ τη ρίμα αυτή

καλύτερα στην πόλη ν’ ανάψω μια κραυγή

άγριες γιορτές

Ποιήματα για την εξέγερση;