Νίκος Βιολάρης, Αχτίδες Νυχτόβιες

ΝΥΧΤΑ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟΥ

Μισός ύπνος
μισός θάνατος.
Με τα χέρια στην άνοιξη
την καρδιά μες στη λάσπη.

Έτσι μεταλάσσομαι.
Μεταξύ ανοίξεως και μη
όπου το δέντρο βαθύ
και ριζώνουν τα κύματα.

Έτσι μεταλάσσομαι.
Μισός Νίκος
μισός θάνατος.

ΑΠΡΑΓΟΣ ΓΥΡΙΣΑ

Άπραγος γύρισα απ’τον ήλιο.
Γυάλινος, δίχως διόλου φως.
Και είμαι πια
κάποια σκιά.
Όχι χαμένη
ή τάχα από μορφή ευγενή
αίφνης αποσπαμένη.
Μα μια θαμπή
σκιά κοινή, συγκινημένη.

ΜΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ

Θερμά με υποδέχεται
πάντα η κυρία έρημος.
Θερμός πάντα κι ο ήλιος
―χωρίς νόημα.

Παύεις ω ρόδο!
Τί θα με σώσει;

Μελαγχολία
κηδέψου
βαθύτατα
σκέψου
κι ως αύριο
κάτι
θα έχει φυτρώσει.

Η ΜΕΡΑ ΜΟΥ

Η μέρα μου
πραγματική ασφαλώς
αλλά η πραγματικότητα
περίπατο επήγε.

Σε κάποια μακρινή εξοχή
με ρόδα απ’άλλη εποχή.

Χάος φαντάζεσαι;
Όχι ακριβώς.
Ωραίος είναι εδώ ο καιρός,
πώς να σ’το πώ,
όλα ομορφαίνουν
κι ας μοιάζουν κάπως
να πεθαίνουν.

Γιατί
στον παγωμένο κήπο
και μες στον θρίαμβο του χιονιού
πάλλεται ακόμα η καρδιά
του πληγωμένου αηδονιού.

Ξέρω το πια:
Θα ηχεί η σιγή μου
κι ας σβήνει κάθε μουσική μου

Advertisements