Not I, ωλ δατ φωλ

σίγουρα τώρα καθώς ξημερώνει
κάποιος καπνίζει ένα τσιγάρο που μοιάζει αχρείαστο
και όχι χωρίς καλό λόγο –είναι το τελευταίο του τελευταίου πακέτου
(μα αλίμονο σε αυτόν που θα πάψει να βρίσκει μερικά τσιγάρα απαραίτητα και άλλα όχι και τόσο)
η τελευταία τζούρα απ’ το τελευταίο τσιγάρο της μέρας
απ’ την οποία φαίνεται να αποτελείται ο χρόνος που μας πέρασε
ένας χρόνος παραλλαγών, θα έλεγε κανείς, ένας χρόνος εκδοχών −μα μιας μόνο ημέρας

και μιας και μιλάμε για την αθήνα
και μιας και οι πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες
φαίνεται να είναι αυτές που μιλάνε για
αυτούς που δεν παραιτήθηκαν ακόμα (όχι στ’ αλήθεια)
οι παραλλαγές αυτού του άθλιου, σκληρού χρόνου
περιορίζονται σε
(μα είναι δυνατόν να μιλάς για περιορισμό μέσα σε
τριακόσιεςεξηνταπέντε ευκαιρίες να τα πας λίγο καλύτερα από πριν)
περιορίζονται σε
εκείνα τα παιδιά που έμαθαν να ερωτεύονται μέσω mansour
να απελπίζονται στρίβοντας στον beckett
να επαναστατούν ακριβώς debord και baudrillard γωνία
τόσες λέξεις για να μάθεις να ζεις
ή
σε εκείνα τα παιδιά που ζουν την ταινία τους
μιούζικαλ στα πάρτι στο μηχανουργείο
δράμα στους χωρισμούς στο θησείο

Γιώργος Τσιόγγας, Συννεφοεπιλογή

i
ένα παράξενο δάσος, με δωμάτια και πόρτες
χέρια που μαζεύουνε τα βήματά μας, σιωπή

κάτι λικνίζεται, ίσως είναι οι ψυχοκόποι
ίσως είναι το σήμερα μες στα καλάμια

παράξενο δάσος, τόσα ξοπίσω μας παιδιά
γυρνάμε κι ανταμώνουμε
εμάς, στα βήματά μας

ii
κάποιοι χορεύουνε και το δάπεδο είναι η φλούδα μου
εκεί πλάι στους κροτάφους
εκεί το βράδυ αφήνω ένα λευκό χαλίκι να κυλήσει
μήπως το βρουν μήπως σκοντάψουν

εκεί πλάι στους κροτάφους
κάποιοι χορεύουνε σκίζουνε τη φλούδα
χορεύουνε και γίνονται χαλίκια

Γιώργος Λαμπράκος, Μπρούμυτα

Ύστερα από τη δολοφονία που είχε συγκλονίσει τον τόπο δίνοντας σε κακοποιά και καλοποιά στοιχεία την άδεια να κάνει έκαστο του κεφαλιού του, η τάξη, προς λύπη αριστερών και αστυνομικών που αμιλλούνταν χύνοντας αίμα για το ποιος έχει τις πιο πολλές αρχές και ποιος τις τηρεί πιο απαρέγκλιτα, είχε επανεδραιωθεί, οπότε πολλοί υπεύθυνοι και ανεύθυνοι, έχοντας ελευθερωθεί από εξωτερικά και εσωτερικά δεσμά, επέστρεψαν στην Αθήνα από όπου κι αν βρίσκονταν, κι ανάμεσά τους ο αναρχικός Γιώργος Κουκούλας.
Ήταν τριάντα δύο ετών, ψηλός, ασπριδερός, αποφασισμένος να βάλει τέλος στη μοδάτη αξύριστη φάτσα του, χωρίς συνάμα να μπορεί να βάλει τέλος στις αρχές μιας ντεμοντέ στιλπνής καράφλας. Το πρόσωπό του δεν το φώτιζε καμία χαρά, όσο για το βλέμμα του, σελάγιζε ωχροπράσινους κεραυνούς· το στόμα του, εντούτοις, αποτελούνταν από δύο γλυκά βερμιγιόν χείλη.  

Λαμπρινή Αιωροκλέους, Ένα αγεωγράφητο διαβολοκρανίο

Το ταξίδι μου στον πάγο δεν είχε γυρισμό
Γιατί η τάξη ήταν τετράγωνη
Και τα βυζιά μου υπερμεγέθη
Ο νοσηλευτής με βοήθησε να βγάλω τις κάλτσες μου
Ήταν υγρές μες στις ωοθήκες των ματιών μου
Και είχαν στο δεξί τους άκρο ένα οχυρό
Για να μην επιτρέπεται η είσοδος στις γεωλογικές γυναίκες
Που είχαν πάντα έναν λόγο να πουν πριν και μετά
Να κλάψουν μέσα στους αριθμούς και τα μοιρογνωμόνια
Που πολιτεύονταν στον ύπνο μου
ή στα ραντάρ της μνήμης μου
Και να φορέσουν τα γεννητικά τους όργανα
στα ρομπότ και τις βασιλικές θείες
Που με μεγάλωσαν
Και δεν ήταν μόνο αυτό
Το ’θελα κι εγώ να δω την πλάτη μου
Που ποτέ δεν θα δω
Κι ας έχω βγάλει δύο ή και τρία ιστιοπλοΐα
Κι ας έχει ανοίξει ένα ρείθρο ο κύριος Λουαπάρ
Κάθετα στην ελιά μου
Αυτές οι γεωλογικές γυναίκες με πήραν απ’ το χέρι στα καμπαρέ
Και μου ’δειξαν το φούρνο του κυρίου Λουαπάρ στο Άουσβιτς
τις κλιματικές εγκυμονούσες και
τους καπετάνιους που χάιδευαν τα βυζιά τους
Μέσα στις σφηνοειδείς καρίνες

Jazra, Εκτός χρόνου

Η ιστορία σφαδάζει σ’ ένα χωριό στην Τσετσενία
Μουσουλμάνα σημαδεμένη
Βιασμένη
Κράτα τη γενέθλιά σου ημέρα στη φορμόλη
Ίσως χρειαστείς λίγη αγάπη – αναδρομικά
Ο χρόνος λιάζεται δίπλα στις γραμμές
Κοπροσκυλιάζει παρέα με τους ποιητές
Η θάλασσα μετράει σε κατάρτια
Η τίγρη σε παλμούς
Ο τραπεζίτης σε πτώματα
Η ποίηση σε αγχόνες
Εγώ σε breaks
Αν έχεις οργή, ετοίμασέ την για τη στιγμή
Ο θεός θέλει μια κάμερα σε κάθε γωνία
Μπάτσους να πουλάνε προστασία
Εσύ τη γροθιά κρατάς σφιχτή
Την κοντόκανη κρεμάς στην πλάτη
Η ιστορία έχει πριγκιπάδες, όχι όμως χιονάτη
Τα νέα έρχονται από μακριά
Σ’ ένα παλάτι κάτι πιτσιρικάδες σπάζουν τα ρολόγια πάλι – και ξανά
Γι’ αυτό κρύψε στην κωλότσεπη ένα σφυρί – καλά
ΤΩΡΑ

Ann Cotten, Zehlendorf

Πέρα από κάθε λιβάδι λογικής
έχουν οι προβατίνες κορδέλες στις
κοιλιές, τύψεις στις οπλές:
Διότι η μόδα τις κάνει ακόμα πιο ντροπαλές.

Με βήμα βαρύ υποφέρουν στη
χλόη την υγρή μετά από βράδυ μακρύ,
τουρτουρίζοντας κρέμονται στους φράχτες,
καθαρίζουν γεμάτες στεναχώρια
η μία στο μαλλί της άλλης τα μακριά τους πόδια.

* To Zehlendorf είναι αριστοκρατική περιοχή του Βερολίνου

Εμμανουήλ Λαμπρίδης, Αυταπάτες

Αν φάμε τους αστούς βραστούς
και τους γραφειοκράτες
στο φούρνο με πατάτες
θα μείνουν αυταπάτες
να τρέφονται οι εργάτες;

Αν φάμε τους εργάτες
στο φούρνο με πατάτες
θα δούμε τους αστούς
να πιάνουν τους λοστούς
και οι γραφειοκράτες
έχουν κι αυτοί τις πλάτες
να γίνουνε εργάτες;

Ή είναι αυταπάτες
που έχουν οι εργάτες
και οι γραφειοκράτες
μαζί και οι αστοί
πως είναι μόνο αυτοί
και η μαγειρική;

Ζάφοντ Ρέπλικαντ, Ο μαιτρ και η πειθαρχία

Ο Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, στο μυθιστόρημά του «ο μαιτρ και η Μαργαρίτα», περιγράφει τον διάλογο του ρωμαίου κυβερνήτη της Ιουδαίας, με κάποιον εβραίο ονόματι Γέσουα, που είχε συλληφθεί για υποκίνηση απείθειας και ταραχών. Ο εβραίος δεν μοιάζει να φοβάται μπροστά στην φονικότατη και πέραν αμφισβήτησης ρωμαϊκή εξουσία, και μπροστά στις μεθόδους πειθούς που χρησιμοποιούν και στις ποινές που επιβάλλουν, που όλοι τις τρέμουν, σοφώς ποιούντες, και εκ πείρας. Η φαινομενικά αδικαιολόγητη και ενοχλητικά αστήρικτη έλλειψη έμφρονος φόβου του Γέσουα, μοιάζει με την απάθεια και την αγνωσία του κινδύνου που επεδείκνυε ο Ντεσπερό, ένα ποντίκι καρτούν, που στο σχολείο των ποντικών ήταν απροσάρμοστος και έτσι δεν έμαθε την βασική γνώση που έπρεπε να αποκτήσει ένας ποντικός, την γνώση του φόβου, που έπρεπε να τον αισθάνεται και να τον επιδεικνύει εκάστοτε. Ο Ντεσπερό δεν φοβόταν λοιπόν, όταν έπρεπε, και έτσι, απέναντι σε αντίπαλους ακαταμάχητους είχε μια στάση ανάρμοστη, σε σχέση με το τι μπορούσαν να του κάνουν, και τι δεν μπορούσε να τους κάνει αυτός. Δεν μπορούσε να κάνει στοιχειώδεις αξιολογήσεις περί του αντίπαλου και της διαφοράς ισχύος που τους χώριζε, δεν μπορούσε στοιχειωδώς να προβλέψει τι θα γινόταν μετά, εν όψει των προηγουμένων, και γενικά ήταν υπερβολικά εκτεθειμένος.
Ο Γέσουα, λοιπόν, ήταν φανερά στην λάθος κατεύθυνση, ήταν ανεδαφικώς ανεκπαίδευτος στην αξιολόγηση της κατάστασης, και έτσι, προκλητικά αλλόκοτος μπροστά στον Πιλάτο. Τον αποκαλούσε, «καλέ μου άνθρωπε», όπως ο φουκαράς Βέγγος, τους διάφορους φουκαράδες στις ταινίες του,

Peter Constantine, Στοχασμοί πάνω σε μια ετοιμοθάνατη γλώσσα

Ο θάνατος μιας γλώσσας σπάνια είναι ξαφνικός: πρόκειται συνήθως για μια διαδικασία μαρασμού που δεν γίνεται εύκολα αντιληπτή καθώς μια κοινότητα σταδιακά εγκαταλείπει μια μητρική γλώσσα που μιλιέται από αρχαιοτάτων χρόνων υιοθετώντας μια πιο δυνατή και ισχυρότερα συνδεδεμένη με την καθημερινότητα. Γιατί να επιλέξει να μιλήσει κανείς μια γλώσσα που είναι κατανοητή σε λίγα μόνο χωριά αντί της ευχέρειας λόγου σε μια κραταιά εθνική γλώσσα;

Οικογενειακοί δεσμοί με συνδέουν με την ορεινή Κορινθία. Μέχρι το γεμάτο στροφές μονοπάτι που οδηγούσε στο χωριό να γίνει λασπωμένος δρόμος στη δεκαετία του ’50, και επιστρωμένος δρόμος στα τέλη του ’60, η γλώσσα που μιλιόταν εκεί ήταν τα Αρβανίτικα –ή Αρμπερίσστε, όπως τα λέμε. Η Ελλάδα έχει πολλές τοπικές γλώσσες που πεθαίνουν, όπως τα Τσακώνικα, τα Πομάκικα, τα σλάβικα Νάστατα, και τα Βλάχικα. Μεγαλώνοντας στην Ελλάδα του ’70, ούτε εγώ ούτε κανένας άλλος στη γλωσσική κοινότητά μας δώσαμε προσοχή στην υγεία και στην ανθεκτικότητα της γκλούχα τριμερίσστε, της δικής μας «γενναίας γλώσσας». Δεν υπήρχε κάποιο κίνημα για τη διαφύλαξη της γλώσσας ή για την καταγραφή (πρόκειται για μια αμιγώς προφορική γλώσσα) και την τυποποίησή της. Όταν την δεκαετία του ’90 το Ευρωπαϊκό Γραφείο για τις Λιγότερο Διαδεδομένες Γλώσσες έστειλε γλωσσολόγους να καταγράψουν την κατάσταση της γλώσσας μας, οι κάτοικοι του χωριού νομίσανε ότι επρόκειτο για κάποιου είδους συνωμοσία και τους κυνήγησαν με ραβδιά.

Ένα ξεκάθαρο σημάδι ότι δεν πηγαίνουν όλα καλά με τη μητρική σου γλώσσα είναι όταν συνειδητοποιείς πως δεν γνωρίζεις τη λέξη για τον «ηλεκτρισμό» ή τον «διακόπτη» –γιατί οι λέξεις αυτές δεν υπάρχουν στη γλώσσα σου– αλλά γνωρίζεις ότι πουρτέκε είναι η βέργα που χρησιμοποιείς για να ρίξεις τις ώριμες ελιές από το δέντρο, και ότι σσέκουλιτε είναι το δέρμα της κατσίκας (λεκούρατε ε δίβε) μέσα στο οποίο διατηρείται και ωριμάζει ένα είδος τυριού που λέγεται ντιάθετε ε σσάκουιτ (τουλουμοτύρι). Αυτό το είδος τυριού, το οποίο διατηρείται σε δέρμα κατσίκας μένει φρέσκο για έναν ολόκληρο χρόνο χωρίς να χρειάζεται ψυγείο –άλλη μια λέξη που δεν έχουμε στη γλώσσα μας. Ο σύγχρονος ομιλητής των Αρβανίτικων, λοιπόν, μπορεί να ξέρει τα πάντα για γούρνες (κόριτα), ψαλίδες (γκερσσέρα), στάνες (βάθρατε), και όλα τα μέρη ενός άροτρου, αλλά δεν μπορεί να πει: «Το i-phone μου δεν έχει σήμα σε αυτή την πλαγιά του βουνού».

R.S. Thomas, Τρία ποιήματα

Ουαλική Ιστορία

Ήμασταν άνθρωποι άμαθοι στον πόλεμο: οι λόφοι
Κι αυτοί μαλθακοί, με το λεπταίσθητο χορτάρι
Να τους ντύνει πιο ζεστά απ’ ότι τα χοντροκομμένα
Ρούχα ντύνουν τα λεπτοκαμωμένα μας κόκαλα.
Αγωνιστήκαμε, και πάντα βρισκόμασταν σε υποχώρηση,
Όπως το χιόνι λιώνει στις πλαγίες
Του Mynydd Mawr· κι όμως οι αλλόφυλοι
Ποτέ δεν ανακάλυψαν το τελευταίο μας οχυρό
Κρυμμένο στα πυκνά δάση, που απήγγειλε στίχους
Στην κοφτερή παρότρυνση της άρπας.

Οι βασιλείς μας πέθαναν ή σφαγιάστηκαν
Απ’ την αρχαία προδοσία στου ποταμού το πέρασμα.
Οι τροβαδούροι μας αφανίστηκαν, εκδιωγμένοι απ’ τα σαλόνια
Των ευγενών που τα ‘τρωγε ο αέρας και το μαράζι.

Ήμασταν άνθρωποι μεγαλωμένοι με θρύλους,
Ζεσταίνοντας τα χέρια μας στο κόκκινο του παρελθόντος.
Οι ένδοξοι ντρεπόταν για τα κουρέλια που χαλαρά
Κρέμονταν και επίμονα στο υπερήφανο δέντρο
Της καταγωγής μας, τα ανορεκτικά μας στομάχια
Και τα λασπόσπιτά μας αποτελούν απόδειξη
Της αδυναμίας μας για ζωή.

Ήμασταν άνθρωποι που χαραμίζαμε τους εαυτούς μας
Σε άσκοπες μάχες προς όφελος των αφεντάδων μας,
Σε χώρες που δεν είχαμε καμιά δικαιοδοσία,
Εναντίον ανθρώπων που δεν μισούσαμε.

Απόστολος Μαϊκίδης, επιλογές από δύο συλλογές

ΕΝΑ

Κορυφή κύματος ή απουσία νερού
θάνατος ή απλό κρυολόγημα
λίμνη ή τέρας μέσα της
το ποίημα

–

ΔΥΟ

Μέσα σε μουσικές
γλυκές και καθωσπρέπει
οι καρδιές λιγοστεύουν
πηγαίνω για τα φρούτα
με τρώνε τα φαντάσματα
και μένω με το στόμα ανοιχτό
ένας πάκμαν με τα όλα του
εκτός από ένα

τις άλλες δύο ζωές

–

Αναγόμωση και άλλα τινά

Αγαπητές αναγνώστριες, διανείμαμε εκ νέου χτες μπόλικα τεύχη #3 στον Ναυτίλο (Χαριλάου Τρικούπη 28), στο Εναλλακτικό (Θεμιστοκλέους 37), στην Πολιτεία (Ασκληπιού 1-3 & Ακαδημίας), στο Vinyl Microstore και στο Ludens Lab (Διδότου 34 αμφότερα). Κατόπιν, θα απουσιάσουμε για μία εβδομάδα στο φεστιβάλ ποίησης του Βερολίνου, όπου ο Jazra έχει προσκληθεί να συμμετάσχει στο «ελληνικό» απόγευμα υπό τον τίτλο «Μεταξύ Καλλιόπης και Κρίσης» (!). Όταν με το καλό επιστρέψουμε, α) ευελπιστούμε τα τεφλονοτεύχη να πάνε και σε Πάτρα, Θεσσαλονίκη, Βόλο, Κρήτη και όπου αλλού (παρακαλείται όποια πηγαινοέρχεται Αθήνα από κάποια επαρχιακή πόλη και έχει τη δυνατότητα να μεταφέρει τεφλονοαντίτυπα να επικοινωνήσει μαζί μας), β) θα ανέβει σε ηλεκτρονική μορφή το εξαντλημένο τεύχος #1 καθώς και κομμάτια από το τεφλονοαπόγευμα στο Vinyl Microstore, που οι φίλες εκεί είχαν την ευγενική καλοσύνη να ηχογραφήσουν.

Yuria ’09 – The seedee

Νάτο! 
Νάτο το πέμπτο cd compilation του φεστιβάλ Yuria που πραγματοποιήθηκε στο Vinyl Microstore τον Νοέμβριο του 2009 με τη συμμετοχή του Τεφλόν.

Η συλλογή αυτή αποτελείται από τις ηχογραφήσεις των συγκροτημάτων που έπαιξαν ζωντανά στη «σκηνή» του δισκοπωλείου της Διδότου.