Not I, ωλ δατ φωλ

σίγουρα τώρα καθώς ξημερώνει
κάποιος καπνίζει ένα τσιγάρο που μοιάζει αχρείαστο
και όχι χωρίς καλό λόγο –είναι το τελευταίο του τελευταίου πακέτου
(μα αλίμονο σε αυτόν που θα πάψει να βρίσκει μερικά τσιγάρα απαραίτητα και άλλα όχι και τόσο)
η τελευταία τζούρα απ’ το τελευταίο τσιγάρο της μέρας
απ’ την οποία φαίνεται να αποτελείται ο χρόνος που μας πέρασε
ένας χρόνος παραλλαγών, θα έλεγε κανείς, ένας χρόνος εκδοχών −μα μιας μόνο ημέρας

και μιας και μιλάμε για την αθήνα
και μιας και οι πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες
φαίνεται να είναι αυτές που μιλάνε για
αυτούς που δεν παραιτήθηκαν ακόμα (όχι στ’ αλήθεια)
οι παραλλαγές αυτού του άθλιου, σκληρού χρόνου
περιορίζονται σε
(μα είναι δυνατόν να μιλάς για περιορισμό μέσα σε
τριακόσιεςεξηνταπέντε ευκαιρίες να τα πας λίγο καλύτερα από πριν)
περιορίζονται σε
εκείνα τα παιδιά που έμαθαν να ερωτεύονται μέσω mansour
να απελπίζονται στρίβοντας στον beckett
να επαναστατούν ακριβώς debord και baudrillard γωνία
τόσες λέξεις για να μάθεις να ζεις
ή
σε εκείνα τα παιδιά που ζουν την ταινία τους
μιούζικαλ στα πάρτι στο μηχανουργείο
δράμα στους χωρισμούς στο θησείο

Advertisements

Γιώργος Τσιόγγας, Συννεφοεπιλογή

i
ένα παράξενο δάσος, με δωμάτια και πόρτες
χέρια που μαζεύουνε τα βήματά μας, σιωπή

κάτι λικνίζεται, ίσως είναι οι ψυχοκόποι
ίσως είναι το σήμερα μες στα καλάμια

παράξενο δάσος, τόσα ξοπίσω μας παιδιά
γυρνάμε κι ανταμώνουμε
εμάς, στα βήματά μας

ii
κάποιοι χορεύουνε και το δάπεδο είναι η φλούδα μου
εκεί πλάι στους κροτάφους
εκεί το βράδυ αφήνω ένα λευκό χαλίκι να κυλήσει
μήπως το βρουν μήπως σκοντάψουν

εκεί πλάι στους κροτάφους
κάποιοι χορεύουνε σκίζουνε τη φλούδα
χορεύουνε και γίνονται χαλίκια

Γιώργος Λαμπράκος, Μπρούμυτα

Ύστερα από τη δολοφονία που είχε συγκλονίσει τον τόπο δίνοντας σε κακοποιά και καλοποιά στοιχεία την άδεια να κάνει έκαστο του κεφαλιού του, η τάξη, προς λύπη αριστερών και αστυνομικών που αμιλλούνταν χύνοντας αίμα για το ποιος έχει τις πιο πολλές αρχές και ποιος τις τηρεί πιο απαρέγκλιτα, είχε επανεδραιωθεί, οπότε πολλοί υπεύθυνοι και ανεύθυνοι, έχοντας ελευθερωθεί από εξωτερικά και εσωτερικά δεσμά, επέστρεψαν στην Αθήνα από όπου κι αν βρίσκονταν, κι ανάμεσά τους ο αναρχικός Γιώργος Κουκούλας.
Ήταν τριάντα δύο ετών, ψηλός, ασπριδερός, αποφασισμένος να βάλει τέλος στη μοδάτη αξύριστη φάτσα του, χωρίς συνάμα να μπορεί να βάλει τέλος στις αρχές μιας ντεμοντέ στιλπνής καράφλας. Το πρόσωπό του δεν το φώτιζε καμία χαρά, όσο για το βλέμμα του, σελάγιζε ωχροπράσινους κεραυνούς· το στόμα του, εντούτοις, αποτελούνταν από δύο γλυκά βερμιγιόν χείλη.  

Λαμπρινή Αιωροκλέους, Ένα αγεωγράφητο διαβολοκρανίο

Το ταξίδι μου στον πάγο δεν είχε γυρισμό
Γιατί η τάξη ήταν τετράγωνη
Και τα βυζιά μου υπερμεγέθη
Ο νοσηλευτής με βοήθησε να βγάλω τις κάλτσες μου
Ήταν υγρές μες στις ωοθήκες των ματιών μου
Και είχαν στο δεξί τους άκρο ένα οχυρό
Για να μην επιτρέπεται η είσοδος στις γεωλογικές γυναίκες
Που είχαν πάντα έναν λόγο να πουν πριν και μετά
Να κλάψουν μέσα στους αριθμούς και τα μοιρογνωμόνια
Που πολιτεύονταν στον ύπνο μου
ή στα ραντάρ της μνήμης μου
Και να φορέσουν τα γεννητικά τους όργανα
στα ρομπότ και τις βασιλικές θείες
Που με μεγάλωσαν
Και δεν ήταν μόνο αυτό
Το ’θελα κι εγώ να δω την πλάτη μου
Που ποτέ δεν θα δω
Κι ας έχω βγάλει δύο ή και τρία ιστιοπλοΐα
Κι ας έχει ανοίξει ένα ρείθρο ο κύριος Λουαπάρ
Κάθετα στην ελιά μου
Αυτές οι γεωλογικές γυναίκες με πήραν απ’ το χέρι στα καμπαρέ
Και μου ’δειξαν το φούρνο του κυρίου Λουαπάρ στο Άουσβιτς
τις κλιματικές εγκυμονούσες και
τους καπετάνιους που χάιδευαν τα βυζιά τους
Μέσα στις σφηνοειδείς καρίνες

Jazra, Εκτός χρόνου

Η ιστορία σφαδάζει σ’ ένα χωριό στην Τσετσενία
Μουσουλμάνα σημαδεμένη
Βιασμένη
Κράτα τη γενέθλιά σου ημέρα στη φορμόλη
Ίσως χρειαστείς λίγη αγάπη – αναδρομικά
Ο χρόνος λιάζεται δίπλα στις γραμμές
Κοπροσκυλιάζει παρέα με τους ποιητές
Η θάλασσα μετράει σε κατάρτια
Η τίγρη σε παλμούς
Ο τραπεζίτης σε πτώματα
Η ποίηση σε αγχόνες
Εγώ σε breaks
Αν έχεις οργή, ετοίμασέ την για τη στιγμή
Ο θεός θέλει μια κάμερα σε κάθε γωνία
Μπάτσους να πουλάνε προστασία
Εσύ τη γροθιά κρατάς σφιχτή
Την κοντόκανη κρεμάς στην πλάτη
Η ιστορία έχει πριγκιπάδες, όχι όμως χιονάτη
Τα νέα έρχονται από μακριά
Σ’ ένα παλάτι κάτι πιτσιρικάδες σπάζουν τα ρολόγια πάλι – και ξανά
Γι’ αυτό κρύψε στην κωλότσεπη ένα σφυρί – καλά
ΤΩΡΑ

Ann Cotten, Zehlendorf

Πέρα από κάθε λιβάδι λογικής
έχουν οι προβατίνες κορδέλες στις
κοιλιές, τύψεις στις οπλές:
Διότι η μόδα τις κάνει ακόμα πιο ντροπαλές.

Με βήμα βαρύ υποφέρουν στη
χλόη την υγρή μετά από βράδυ μακρύ,
τουρτουρίζοντας κρέμονται στους φράχτες,
καθαρίζουν γεμάτες στεναχώρια
η μία στο μαλλί της άλλης τα μακριά τους πόδια.

* To Zehlendorf είναι αριστοκρατική περιοχή του Βερολίνου

Εμμανουήλ Λαμπρίδης, Αυταπάτες

Αν φάμε τους αστούς βραστούς
και τους γραφειοκράτες
στο φούρνο με πατάτες
θα μείνουν αυταπάτες
να τρέφονται οι εργάτες;

Αν φάμε τους εργάτες
στο φούρνο με πατάτες
θα δούμε τους αστούς
να πιάνουν τους λοστούς
και οι γραφειοκράτες
έχουν κι αυτοί τις πλάτες
να γίνουνε εργάτες;

Ή είναι αυταπάτες
που έχουν οι εργάτες
και οι γραφειοκράτες
μαζί και οι αστοί
πως είναι μόνο αυτοί
και η μαγειρική;