Κωνσταντίνος Πρωτοπαππάς, Πέντε ποίματα

–

Εσύ

Δεν είχες κρίνο.
Δεν είχες άσπρο.
Δεν είχες ανεμώνες.
Είχες μιά σμέρνα ανθισμένη να κρεμέται ο κορμός της από το στόμα σου.
Η ρίζα της, ο μπάτσος μες τα σπλάχνα σου.

–

Τα Λόγια Της Στρίγκλας

Όταν διαπίστωσα ότι μου ’λειψες ήταν πλέον αργά για οποιαδήποτε κίνηση. Όταν διαπίστωσα ότι μου ’λειψες, ήμουν μέλος μιας πενταμελούς παρέας, βουτηγμένος ως τα αυτιά στο αλκοόλ. Και τότε, κοιτώντας το ποτήρι των 00:45 με το κόκκινο μπρούσκο κρασί, επλημμύρισαν τα μάτια μου. Στάξανε ό,τι είχαν, μέσα στο ποτήρι, μη διαλύοντας την πυκνότητα και το χρώμα του. Όπως το έφερα ύστερα ψηλά ως το χείλος μου, μύρισα το άρωμα του κορμιού σου που ’χεις κάθε πρωί. Και το ήπια. Το έγλειψα και δεν ξανάβαλα ούτε μια σταγόνα στο ίδιο ποτήρι.
Όταν διαπίστωσα ότι μου ’λειψες ξυπνούσα αδιάφορος για το υπόλοιπο της μέρας, αφού στοχαζόμουν τον αδειανό χώρο που έχεις αφήκει. Το χώρο που μας άνηκε και ήταν ισορροπημένος για μας. Τώρα πια το πάτωμα τρίζει και ο καθρέφτης δε με χωρά. Μάλιστα, με δείχνει πιο άσχημο από ποτέ.
Όταν διαπίστωσα ότι μου ’λειψες μπουσούλησα ως το σπίτι μας. Ήπια ό,τι απέμεινε και έβαλα δυνατά στο pick-up να παίζει Curtis Mayfield.

Δύο ποιήματα από την πεδιάδα της ανέχειας

                                                                                                                                                                                                                                                   

ANTJIE KROG

1995

θα το πω ξεκάθαρα
κι απλά
κανενός δεν είμαι οπαδός
πουθενά δεν ανήκω
κανείς τους να με πλησιάσει δεν τολμά

όλοι τους ίδιοι είναι
όλοι τους άντρες όλοι
τους προγούλια
από εξουσία φουσκωμένα

οι υπουργοί, οι στρατηγοί κι οι ταξίαρχοι
οι ένστολοι κι οι προύχοντες το πουλί τους παίζουν
και σπρώχνουν μια χώρα ολάκερη στο διάολο σαν τα μούτρα τους – όλα ίδια
από την πολιτική και τη βία
όλοι τους κακόψυχοι
όλοι τους απαθείς

Κύριε από πού να ’ρθει βοήθεια και για μας;
διάδρομοι με λεφτά και γυαλί στρωμένοι
δρομάκια αδιέξοδα από κρέας φτιαγμένα
ταξί που φτύνουν αίμα
κι όλοι θέλουν ν’ αρπάξουν
κι όλοι φυλάνε αυτά που έχουν

–

Sarah McCann, Τα έργα

–

Μαζεύουμε  το αλάτι
από τα βράχια που ο ήλιος
άφησε ουλές.

Οι αρουραίοι φάγανε όλα τα αυγά της παγώνας.

Ούτε ένα αυγό γαλοπούλας δεν εκκολάφθηκε.

Ο χοίρος είναι εργένης.

Τα πρόβατα νιώθουν πιο ασφαλή κοντά στο χωριό.

Κουνέλια σε τρύπες υπερβολικά
πολλές να τις μετρήσεις. Οι σκιές τους
γίνονται περισσότερα κουνέλια.

Δεκατρείς από τις ελιές πάνω από πενήντα ετών παχιές.

Σβήνουμε τις φωτιές όποτε μπορούμε.

Η βροχή από τα κεραμίδια της σκεπής μας είναι κόκκινη λάσπη.
Λιβυκοί άνεμοι την προηγούμενη εβδομάδα.

Η σεπτεμβριάτικη ρακή μάς καίει
τα λαρύγγια και ψάχνουμε ανάσα ανάμεσα στα

βρογχικά δένδρα. Μια σκνίπα.

Ανάμεσα στα μάγουλά μας που ξεμακραίνουν.

Φτιάχνοντας τον κόσμο πριν φτιάξει αυτός εμάς.

——–Το κρεβάτι μας κολυμπά στο χαλίκι.

–

Sarah McCann, Ερωταπαντήσεις

Πώς ψωμίζεσαι;
Διδάσκω λογοτεχνία σε εφήβους σε ένα οικοτροφείο. Σε κάποιες τάξεις διδάσκω δημιουργική γραφή, σε άλλες ουτοπική και ταξιδιωτική λογοτεχνία, σε άλλες ποίηση.

Aπό πότε γράφεις ποίηση;
Έγραψα το πρώτο μου ποίημα στα έντεκα, για μία σχολική εργασία. Η δασκάλα μου σχολίασε πάνω στην κόλλα: «Υποσχέσου μού ότι θα γίνεις συγγραφέας.» Το υποσχέθηκα. Στη συνέχεια, κρατούσα ημερολόγιο ως το λύκειο, οπότε και ξανάρχισα να γράφω για το σχολείο. Τότε άρχισα να διαβάζω ποιήματα. Και να γράφω τα δικά μου.

Οι ποιητικές σου επιρροές; Ποιες/-ους αμερικανίδες/-ούς ποιήτριες/-ές του παρελθόντος και του παρόντος εκτιμάς;
Έχω δυο-τρεις ποιητές στην καρδιά μου. Η μία είναι η αμερικανίδα Elizabeth Bishop και ο δεύτερος είναι ο χιλιανός Pablo Neruda.  Και οι δύο με ώθησαν στη συγγραφή ενώ ήταν από τους πρώτους ποιητές που διάβασα. Επίσης, και οι δύο βασίζονται σθεναρά στις εικόνες για να φέρουν ή να αφυπνίσουν συναισθήματα, υποθέτω. Αυτό είναι που προσπαθώ κι εγώ.  Ο George Gordon Lord Byron είναι άλλος ένας ποιητής που μπορώ να αναφέρω. Με ελκύει το χιούμορ και βρίσκω πολύ στους Ρομαντικούς (είτε από δική τους πρόθεση είτε από δική μου!). Όσο για τους σύγχρονους, μου αρέσει η ποίηση του Mark Doty (ο οποίος είναι σημαντικά επηρεασμένος από τον Καβάφη).  Γενικά, η καλοσύνη είναι το κλειδί της ποίησης που μου αρέσει και επιθυμώ να γράψω.  Το αγαπημένο μου ποίημα είναι του Larry Levis, και το κουβαλάω μαζί μου πάντα. «Η μυρωδιά της θάλασσας» είναι ένα ποίημα για ένα βιασμό, ένα βασανισμό και φόνους, αλλά το μήνυμα είναι ότι τέτοιες πράξεις θα έπρεπε να είναι αδιανόητες. Συμβαίνουν, αλλά δεν θα έπρεπε να είναι αδιανόητες. Κάθε φορά που το διαβάζω μαγεύομαι και νιώθω ταπεινή. Ελπίζω να γράψω ένα ποίημα τόσο δυνατό μια μέρα.

Η ελληνική ποίηση σου είναι οικεία; Γνωρίζεις ελληνίδες/-ες ποιήτριες/-ές;
Ναι, μου είναι. Στο κολλέγιο, έκανα μαθήματα γλώσσας και λογοτεχνίας στο Τμήμα Ελληνικών Σπουδών του πανεπιστημίου του  Princeton.  Ο Ελύτης και ο Ρίτσος ξεχωρίζουν για μένα. Γνωρίζοντας ότι αυτό είναι ύβρις θα πω ότι ποτέ μου δεν κατάλαβα τον Καβάφη.

Νικολέττα Γιαννούτσου, Πέντε ποιήματα

Υποκλινόμαστε
απλανείς στα λευκά

τα παιδιά γίνονται Τίγρεις:
άπαξ και φωνάξουν, μην τ’ αφήσετε να φύγουν.

|||||

[Ελκυσμός]

Γιατί, μου έλεγε, τα άδεια σου τα σωθικά
θα σε αφήσουν έναν πρώτο αριθμό
αδιαίρετο
βουβό
ανάμεσα στους ζωντανούς

όταν χαθεί
να χαθείς και συ μαζί,
μου έλεγε.

|||||