Βάσω Μπανάτσα, Δύο ποιήματα

ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΙΣ ΤΟΥΑΛΕΤΕΣ ΤΩΝ ΜΠΑΡ

Τα κορίτσια στις τουαλέτες των μπαρ
Φλυαρούν σε αντίστιξη και τα λόγια τους μυρίζουν βότκα-κεράσι
Και τα χείλη τους ένα περίγραμμα κόκκινου με απομεινάρια κραγιόν στο τόξο.
Το μπάσο της μουσικής –φωλιάζει και πάλλεται στα κόκαλά μας–
δημιουργεί νόημα στις λέξεις τους που πετάν και λαμπυρίζουν στο νέον φως
Και το λαμπύρισμα μοιάζει με διαμάντι ή ίσως αλουμινόχαρτο.

Ο ήλιος με βρίσκει στο λεωφορείο δίπλα στους ανθρώπους
που γυρνάνε στο σπίτι τους και σε ανθρώπους
που πάνε στις δουλειές τους και με τα τακούνια στο χέρι.
Οι λέξεις των κοριτσιών έχουν χάσει το λούστρο τους.

Η μυρωδιά τους, άρωμα, λακ, ιδρώτας, έχει τρυπώσει κάτω απ’ το δέρμα μου
Και το κρύο πλακάκι του μπάνιου έχει κολλήσει στο σβέρκο μου

Αν ξαναδώ τα κορίτσια στο φως της μέρας
Θα τα χαιρετήσω σαν χαμένες αδερφές.
Θα ρωτήσω για το αγόρι της μιας
Για τη σκισμένη τιράντα ενός φορέματος
Ή αν μια άλλη είπε στον πατέρα της
Να πάει
να γαμηθεί.

***

Το κρύο πλακάκι που έχει κολλήσει
στο σβέρκο μου
Είναι στόχος σε πεδίο βολής.
Δυο βήματα πίσω μου
Τα κορίτσια
Με το κελαρυστό τους γέλιο
Και μια σφεντόνα
Ετοιμάζονται να μου ρίξουν.