Αλεξάνδρας Πλαστήρα Ανθολόγημα

–

Και τι θα πούμε όταν γυρίσουμε, σκέφτηκα.
Πρέπει να ετοιμάσουμε ψέματα.
Πόσο ξέγνοιαστα περάσαμε.
Τι εύκολη που ήταν η φύση.

———————[][]

Η φύση ήταν όπως τη φαντάστηκα, θα τους έλεγα.
Τακτική, καθαρή και υπάκουη.
Να βλέπατε πως άνοιγαν με υπόκλιση τα κλαδιά. Θα έβαζα και σκίουρους.
Όχι έναν και δύο, αλλά εφτά σκίουρους.
Ίσως βάλω και νάνους, σκέφτηκα.
Θα τους βάλω με τρόπο.

———————[][]

Πότε ήταν που έπεφτα και μου άρεσε να πέφτω;
Στάθηκα να θυμηθώ. Μάλλον σε κήπο ήταν.
Μάλλον από δέντρο. Σε ινδιάνικη μάχη.
Και πληγώθηκα θανάσιμα. Έπεσα γενναία.
Και δεν ήθελα να σηκωθώ. Όταν έπεφτα με παιδικό σώμα.

———————[][]

Να σας δείξουμε τις φωτογραφίες, είπα.
Εδώ που γελάω, έτρεμα απ’το φόβο μου.

———————[][]

Τι ψέματα που γράφουν τα βιβλία.
Ήμαστε μόνοι μας.
Και ούτε ένας σκίουρος.

–

Advertisements

Κουίρ πσκ

Όλοι σε αυτή τη χώρα γεννήθηκαν λεβέντες
πρόσχαροι με μεγάλες καρδιές που αγαπάν
όλοι καμώθηκαν με μάρμαρο και ήλιο
όλοι καμώθηκαν τίμιοι και γενναίοι.
Θάνατος στους ποιητές, θάνατος σ’ αυτούς
που τα σκατά τα κάνουν ήλιο και θάλασσα.
Θάνατος στους ποιητές, θάνατος σ’ αυτούς
που συντηρούν τους σχολικούς μας μύθους.
Όλες εδώ γεννήθηκαν με τιμημένους κόρφους
όλες περήφανες καλόκαρδες μανάδες
ακούραστες εργάτριες της σπιτικής μας ευτυχίας.
Θάνατος στους ποιητές, θάνατος σ’ αυτούς
που τα σκατά τα κάνουν ήλιο και θάλασσα.
Θάνατος στους ποιητές, θάνατος σ’ αυτούς
που συντηρούν τους σχολικούς μας μύθους.

Ερνέστος Μπαβάς, Πέντε ορεκτικά

ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΣ

για τα παιδιά που πνίγηκαν μέσα στο κλάμα τους
——————που τρόμαξαν ως τον ουρανό
——————και βιάστηκαν γυμνά να φύγουν
για τους τρελούς, τους φωτοπεινασμένους
και για κείνη που δεν υπήρξε,
μη γίνεσαι συμφοιτητής συνοδευτής
————–κορασίδων στα σινεμά
μη γίνεσαι πράος, συνετός και περιττά ευγενικός
————–και κουραφέξαλα

———————————————άσε τα μάτια σου να καίνε
———————————————κι άστους να λένε

 

Παναγιώτης Αρβανίτης, Δύο δημοσιευμένα και δύο αδημοσίευτα ποιήματα

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΣΥΛΛΑΒΟΥ

Εις τους απανταχού της γης
Μουτζαχεντίν της ποιήσεως

Πάροδος

1

Είμαστε τα παιδιά του δεκαπεντασύλλαβου
Ωραίοι σαν τον Ρωτόκριτο
Περήφανοι Δον Κιχώτες του εικοστού πρώτου αιώνα

2

Είμαστε οι Χατζατζάρηδες της νέας εποχής
Σταυροκοπιόμαστε μονάχα όταν βρέχει
Δίχως να θυμόμαστε τα παραμύθια της γιαγιάς

3

Είμαστε τα παιδιά του δεκαπεντασύλλαβου
Ξέφρενοι ληστές κι ατίθασοι Ινδιάνοι των πόλεων
Που δε δίνουν δεκάρα στα φανάρια και στους τροχονόμους

4

Είμαστε τα παιδιά του μέλλοντος
Γιατί όλοι θα κάνουμε το μεταπτυχιακό μας
Και φυσικά τις ξένες γλώσσες μας

5

Είμαστε τα παιδιά του δεκαπεντασύλλαβου
Οι Τριστάνοι Κορμπιέρ των σύγχρονων θαλασσών
Υπνοβάτες της μέρας και μυημένοι στη μακρινή Ελευσίνα

6

Είμαστε οι κάμπιες του Μεσαίωνα
Χωρίς το Θεό πάνω από το κεφάλι μας αυτή τη φορά
Με την Ιερά Εξέταση πάντοτε στο πλευρό μας

7

Είμαστε τα παιδιά του δεκαπεντασύλλαβου
Παλιάτσοι βλάχοι ιθαγενείς
Τσιγγάνοι ειδωλολάτρεις

8

Είμαστε τα παιδιά του ψηφιακού ύπνου
Υπάλληλοι της επιτυχίας και θεματοφύλακες
όλων των υποχρεώσεων του κόσμου

Μιράντα Παπαδοπούλου, Σχεδόν Δέκα

ΜΙΑ ΚΑΙ OΜΟΟΥΣΙΟΣ

Λένε πως είναι δυο λογιών·
µια του µυαλού
µια του κορµιού.

Μα εγώ νοµίζω
πως η καύλα είναι µία.
Μία και οµοούσιος.
Η καθ’ ολοκληρίαν.
–

ΧΑΪΚΟΥ

Όσο κι αν σε κοιτάζω
βλέπω το ίδιο πάντα.

Πως είσαι όµορφος
σα γιαπωνέζικο τραγούδι.

Τώρα βέβαια,
το τι λεν οι στίχοι
είναι άλλο ζήτηµα.
–

ΑΦΙΕΡΩΣΗ

Νοµίζετε παλιές µου αγάπες
ότι για σας τα γράφω τα ποιήµατα.
Πολύ θα το ’θελα κι εγώ.

Έλα όµως, που τα γράφω για ένα Τέρας
που ’χει τα ωραία σας κεφάλια
στον αειθαλή του το λαιµό.

(Και µεταξύ µας, ούτε ποιήµατα τα λες.
Κάτι σαν εσωτερική αποµαγνητοφώνηση,
µ’ ένα στυλό που θα ’θελε πολύ να ’ναι διαρκείας)
–

Γιώργος Τσούκης, Κάποια Χαϊκού του Θερμαϊκού

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

1
Όπως αγγίζουν,
οι τροχιές των ανθρώπων
σπινθηροβολούν.

2
Βροντή των κάδων.
Περνάνε τα σκουπίδια
το ξημέρωμα.

3
Κρύο πρωινό.
Τα δυο μου χέρια φτιάχνουν
καφέ μόνα τους.

Έφη Καλογεροπούλου, Πέντε ποιήματα

«Ιωάννης Θηρεσία»

Λιμάνι
κατάστρωμα

έκανε κράτει η μηχανή
δε βλέπω θάλασσα
μπροστά ένα γκαζάδικο
κόβει το πέρασμα
στα δύο
δε νιώθεις κύμα
μόνο ο αέρας μυρίζει
αυτοκίνητα
όλες οι λαμαρίνες σε σειρά
και μέσα εμείς, οι απέναντι,
ένας οδηγός μπροστά
ξύνει τον καθρέφτη με το αριστερό του νύχι
κάτω
άδειο πλαστικό ποτήρι του καφέ
πηγαίνει κι έρχεται διαρκώς
στο γκρι,
γόπες, αξύριστοι εργάτες,
γυναίκες με πλαστικές σακούλες,
πλανόδιοι μικροπωλητές,
σκύλοι αδέσποτοι υγροί
γλάροι
και μέσα εμείς
οι απέναντι
κάμποσα μέτρα
χαμηλότερα.