Αλεξάνδρας Πλαστήρα Ανθολόγημα

–

Και τι θα πούμε όταν γυρίσουμε, σκέφτηκα.
Πρέπει να ετοιμάσουμε ψέματα.
Πόσο ξέγνοιαστα περάσαμε.
Τι εύκολη που ήταν η φύση.

———————[][]

Η φύση ήταν όπως τη φαντάστηκα, θα τους έλεγα.
Τακτική, καθαρή και υπάκουη.
Να βλέπατε πως άνοιγαν με υπόκλιση τα κλαδιά. Θα έβαζα και σκίουρους.
Όχι έναν και δύο, αλλά εφτά σκίουρους.
Ίσως βάλω και νάνους, σκέφτηκα.
Θα τους βάλω με τρόπο.

———————[][]

Πότε ήταν που έπεφτα και μου άρεσε να πέφτω;
Στάθηκα να θυμηθώ. Μάλλον σε κήπο ήταν.
Μάλλον από δέντρο. Σε ινδιάνικη μάχη.
Και πληγώθηκα θανάσιμα. Έπεσα γενναία.
Και δεν ήθελα να σηκωθώ. Όταν έπεφτα με παιδικό σώμα.

———————[][]

Να σας δείξουμε τις φωτογραφίες, είπα.
Εδώ που γελάω, έτρεμα απ’το φόβο μου.

———————[][]

Τι ψέματα που γράφουν τα βιβλία.
Ήμαστε μόνοι μας.
Και ούτε ένας σκίουρος.

–

Κουίρ πσκ

Όλοι σε αυτή τη χώρα γεννήθηκαν λεβέντες
πρόσχαροι με μεγάλες καρδιές που αγαπάν
όλοι καμώθηκαν με μάρμαρο και ήλιο
όλοι καμώθηκαν τίμιοι και γενναίοι.
Θάνατος στους ποιητές, θάνατος σ’ αυτούς
που τα σκατά τα κάνουν ήλιο και θάλασσα.
Θάνατος στους ποιητές, θάνατος σ’ αυτούς
που συντηρούν τους σχολικούς μας μύθους.
Όλες εδώ γεννήθηκαν με τιμημένους κόρφους
όλες περήφανες καλόκαρδες μανάδες
ακούραστες εργάτριες της σπιτικής μας ευτυχίας.
Θάνατος στους ποιητές, θάνατος σ’ αυτούς
που τα σκατά τα κάνουν ήλιο και θάλασσα.
Θάνατος στους ποιητές, θάνατος σ’ αυτούς
που συντηρούν τους σχολικούς μας μύθους.

Ερνέστος Μπαβάς, Πέντε ορεκτικά

ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΣ

για τα παιδιά που πνίγηκαν μέσα στο κλάμα τους
——————που τρόμαξαν ως τον ουρανό
——————και βιάστηκαν γυμνά να φύγουν
για τους τρελούς, τους φωτοπεινασμένους
και για κείνη που δεν υπήρξε,
μη γίνεσαι συμφοιτητής συνοδευτής
————–κορασίδων στα σινεμά
μη γίνεσαι πράος, συνετός και περιττά ευγενικός
————–και κουραφέξαλα

———————————————άσε τα μάτια σου να καίνε
———————————————κι άστους να λένε

 

Παναγιώτης Αρβανίτης, Δύο δημοσιευμένα και δύο αδημοσίευτα ποιήματα

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΣΥΛΛΑΒΟΥ

Εις τους απανταχού της γης
Μουτζαχεντίν της ποιήσεως

Πάροδος

1

Είμαστε τα παιδιά του δεκαπεντασύλλαβου
Ωραίοι σαν τον Ρωτόκριτο
Περήφανοι Δον Κιχώτες του εικοστού πρώτου αιώνα

2

Είμαστε οι Χατζατζάρηδες της νέας εποχής
Σταυροκοπιόμαστε μονάχα όταν βρέχει
Δίχως να θυμόμαστε τα παραμύθια της γιαγιάς

3

Είμαστε τα παιδιά του δεκαπεντασύλλαβου
Ξέφρενοι ληστές κι ατίθασοι Ινδιάνοι των πόλεων
Που δε δίνουν δεκάρα στα φανάρια και στους τροχονόμους

4

Είμαστε τα παιδιά του μέλλοντος
Γιατί όλοι θα κάνουμε το μεταπτυχιακό μας
Και φυσικά τις ξένες γλώσσες μας

5

Είμαστε τα παιδιά του δεκαπεντασύλλαβου
Οι Τριστάνοι Κορμπιέρ των σύγχρονων θαλασσών
Υπνοβάτες της μέρας και μυημένοι στη μακρινή Ελευσίνα

6

Είμαστε οι κάμπιες του Μεσαίωνα
Χωρίς το Θεό πάνω από το κεφάλι μας αυτή τη φορά
Με την Ιερά Εξέταση πάντοτε στο πλευρό μας

7

Είμαστε τα παιδιά του δεκαπεντασύλλαβου
Παλιάτσοι βλάχοι ιθαγενείς
Τσιγγάνοι ειδωλολάτρεις

8

Είμαστε τα παιδιά του ψηφιακού ύπνου
Υπάλληλοι της επιτυχίας και θεματοφύλακες
όλων των υποχρεώσεων του κόσμου

Μιράντα Παπαδοπούλου, Σχεδόν Δέκα

ΜΙΑ ΚΑΙ OΜΟΟΥΣΙΟΣ

Λένε πως είναι δυο λογιών·
µια του µυαλού
µια του κορµιού.

Μα εγώ νοµίζω
πως η καύλα είναι µία.
Μία και οµοούσιος.
Η καθ’ ολοκληρίαν.
–

ΧΑΪΚΟΥ

Όσο κι αν σε κοιτάζω
βλέπω το ίδιο πάντα.

Πως είσαι όµορφος
σα γιαπωνέζικο τραγούδι.

Τώρα βέβαια,
το τι λεν οι στίχοι
είναι άλλο ζήτηµα.
–

ΑΦΙΕΡΩΣΗ

Νοµίζετε παλιές µου αγάπες
ότι για σας τα γράφω τα ποιήµατα.
Πολύ θα το ’θελα κι εγώ.

Έλα όµως, που τα γράφω για ένα Τέρας
που ’χει τα ωραία σας κεφάλια
στον αειθαλή του το λαιµό.

(Και µεταξύ µας, ούτε ποιήµατα τα λες.
Κάτι σαν εσωτερική αποµαγνητοφώνηση,
µ’ ένα στυλό που θα ’θελε πολύ να ’ναι διαρκείας)
–

Γιώργος Τσούκης, Κάποια Χαϊκού του Θερμαϊκού

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

1
Όπως αγγίζουν,
οι τροχιές των ανθρώπων
σπινθηροβολούν.

2
Βροντή των κάδων.
Περνάνε τα σκουπίδια
το ξημέρωμα.

3
Κρύο πρωινό.
Τα δυο μου χέρια φτιάχνουν
καφέ μόνα τους.

Έφη Καλογεροπούλου, Πέντε ποιήματα

«Ιωάννης Θηρεσία»

Λιμάνι
κατάστρωμα

έκανε κράτει η μηχανή
δε βλέπω θάλασσα
μπροστά ένα γκαζάδικο
κόβει το πέρασμα
στα δύο
δε νιώθεις κύμα
μόνο ο αέρας μυρίζει
αυτοκίνητα
όλες οι λαμαρίνες σε σειρά
και μέσα εμείς, οι απέναντι,
ένας οδηγός μπροστά
ξύνει τον καθρέφτη με το αριστερό του νύχι
κάτω
άδειο πλαστικό ποτήρι του καφέ
πηγαίνει κι έρχεται διαρκώς
στο γκρι,
γόπες, αξύριστοι εργάτες,
γυναίκες με πλαστικές σακούλες,
πλανόδιοι μικροπωλητές,
σκύλοι αδέσποτοι υγροί
γλάροι
και μέσα εμείς
οι απέναντι
κάμποσα μέτρα
χαμηλότερα.

Δύο διαλογικά

Anne Carson

XXI. ΕΓΚΑΥΜΑ ΜΝΗΜΗΣ

–

Ο Ηρακλής κι ο Γηρυώνης είχαν πάει στο βιντεοκλάμπ.

——————————–__

Πανσέληνος στέλνει σύννεφα γοργά να προσπερνάνε σπεύδοντας κρύο ουρανό. Όταν επέστρεψαν

μαλώνανε.

Δεν σε ταράζει η φωτογραφία είναι που δεν καταλαβαίνεις τι θα πει φωτογραφία.

Φωτογραφία ίσον ταραχή, είπε ο Γηρυώνης.

Φωτογραφία ίσον τρόπος να παίζεις με αντιληπτικούς συσχετισμούς.

Μα ακριβώς.

Αλλά δεν χρειάζεσαι μηχανή για να σ’ το πει αυτό. Για σκέψου τ΄αστέρια.

Tάσος Καπερνάρος, Εκ του Καπνικού

-έξω απ’ το πακέτο-

Ερωτικός παροξυσμός ενός θηλυκού σιγαρέττου

Από τούτη τη φυλακή βγάλε με.
Από το θάλαμο με τα είκοσι νεκρά στρατιωτάκια
μακριά μακριά οδήγησέ με.
Άβολο κι άκομψο το πακέτο τσιγάρων
κι ούτε μια χαραμάδα που να μπαίνει αέρας.
Αγαπημένο χέρι στα χέρια σου πάρε με
και τους δρόμους
τους δρόμους με τον θόρυβο και τα πολλά καυσαέρια
τους δρόμους με τα περιπολικά που σου παγώνουν το αίμα
τους δρόμους με τα χιλιάδες πατημένα αποτσίγαρα
φέρε στο βλέμμα μου.
Άναψέ με μετά.
Σφίξε απαλά το κορμί μου.
Μύρισε βαθειά την ανάσα μου.
Φίλησέ με παντού.
Οι χυμοί μου θα γίνουν ατμός με τη φλόγα σου.
Σαν καπνός ψηλά θα χυθούνε.
Δάγκωσέ με,
με μανία δάγκωσέ μου το στήθος
–το φίλτρο που έχεις στο στόμα σου.
Να σπαράξω, να σπαράξω στα χείλη σου
να δω το κορμί να ματώνει

Σταμάτης Πολενάκης, Τέσσερα ποιήματα

–

ΜΟΙΡΑ

Χιλιάδες ήλιοι φωτίζουν τον κόσμο
αλλά δεν υπάρχει παρά μόνο μία κοινή νύχτα
μέσα στην οποία υποφέρουμε όλοι: η κατασκότεινη νύχτα
του Νικολάι Σταυρόγκιν

Πέτρος Στεφανέας, Τρία ποιήματα

ΤΟ ΤΣΙΡΚΟ

Η φωνή στο τσίρκο
Υπόσχεται νέες μοναδικές εμπειρίες

Θα περάσετε στιγμές μεγάλης αγωνίας
Όλες οι γραβάτες να λύνονται στην είσοδο
Θα καλυφθούν οι αντιλογίες και οι αστοχίες σας
Τυχόν ανησυχίες θα αποκρυβούν
Ο τροχός ανατρέπει τα δεδομένα

Θέ μου
σταμάτησέ την αυτή τη φωνή

Κινδυνεύω
να δεχθώ
την πρόσκληση

Αριστέα Παπαλεξάνδρου, Επιλεγμένα

ΝΕΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΔΙΑ ΤΟ ΥΠΑΡΞΙΑΚΟΝ

Θα βάλω
σε γενναία τάξη
τη ζωή μου
Θ’ αρχίσω
απ’ τα κόκκινα συρτάρια
Όπου φυλάσσονται
έτη επτά
αγέρωχης υποταγής
σ’ ένα ανύπαρκτο
όνειρο
Έπειτα θα προεκταθώ στο μαύρο
ύφασμα που με καλύπτει
για να το χρωματίσω
βυσσινί
ή μπλε
Η κάθε ενδιάμεση ενέργεια
φυσαλίδα
στο άπειρο
Κι όποια φαιδρή ενθύμηση
η διολίσθησή μου
στο παράλογο

Κωνσταντίνος Τέλιος, Πέντε ποιήματα

Ο ΝΟΥΣ ΤΟΥ ΠΑΕΙ

Κανονικά δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται
τα βράδια η είσοδος στην αγορά όχι
δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν πράγματα
που δεν επινοούνται από κανέναν

μια γάτα ενδέχεται να κυνηγάει
το βγαλμένο μάτι ενός προβάτου
ένα ποντίκι να αγωνίζεται ενάντια
σε ένα χέλι που αρνείται να πεθάνει
μια γυναίκα να ηδονίζεται χτυπώντας
τα τακούνια της με νόημα στο φόβο

Κανονικά δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται
τα βράδια η είσοδος στην αγορά όχι
γιατί δεν είναι βέβαια μόνον αυτά
υπάρχουνε πολύ πολύ χειρότερα

Και το χειρότερο απ’ όλα είναι αυτός
αυτός που μόνος του πάει και κρεμιέται
από τα τσιγκέλια ή πάει με ευλάβεια
και βάζει το κεφάλι του στον πάγκο
του χασάπη ή κρύβεται ανάμεσα στα σφάγια
ο νους του πάει σκέπτεται τις αγελάδες

Όχι αυτό δεν έπρεπε να επιτρέπεται
καλά όλα τα υπόλοιπα μα όχι αυτό
αυτό θα έπρεπε να απαγορεύεται
διά ροπάλου

ΑΛΡΩ, Σχεδόν τέσσερα

–

–

Τότε που οι πράξεις, ξεριζώνουν τον αυτισμό των δρόμων

Η πολεοδομική, ξέσκεπη αυτή φυλακή, αναμετριέται
με μια άλλη διάταξη των συντεταγμένων

Τότε που της φροντίδας θα ναι τα έργα, η εργασία

Τα ψευδώνυμα εξουσίας, μαζί κι αυτήν ποδοπατούν
ομόρρυθμοι και ομόκεντροι εαυτοί

Τότε που οι ανάσες ψηλαφίζουν, έντρυφα, τα έσω, τα κορμιά

Οι κρατικές δομές, ιστορικό παράδειγμα θα ναι,
προς αποφυγή μονάχα

Θοδωρής Ρακόπουλος, Τέσσερα ποιήματα

επιφάνια

Στάθηκε λοιπόν μπροστά
με το πνευμόνι του διαμπερές
κι ένα μπουκάλι χωρίς πώμα
ή μέσα μήνυμα

με την αμηχανία του ακάλεστου
στο κατώφλι κυριακάτικα
όταν όλες οι κάβες έχουν κλείσει

«ρε Πάνο» του είπα, «από το χώμα έρχεσαι και μου μυρίζεις
σαν όταν έσκαβες χωράφια· ο ίδιος· κόπιασε».

Εκείνος δεν απάντησε- ούτε καν φαινόταν
να έχει καταλάβει· με κοίταζε αργά στο στήθος
σαν να ψάχνει τους υπότιτλους
κι έβγαζε ένα μαντήλι συνέχεια κόκκινο
σκουπίζοντας την ευφυΐα στάλα στάλα από το μέτωπο.

Δεν ήτανε γλώσσα ο Πάνος.
Δεν «τό ‘χε» που λεν οι γλωσσοπλάστες.
Σε μια μαύρη φωτογραφία ήτανε, χωμένος στο παλιό του ρούχο.

σημ: αυτό το ποίημα βγήκε με αναμμένο το αλάρμ
μόλις προσπέρασα έναν που σου έμοιαζε ρε Πάνο
ακίνητος στο αεράκι του αμπελώνα
με το πουκάμισό του καπνισμένο
λογάριαζε την αριθμητική των πουλιών.

Γιώργος Τσιόγγας, Συννεφοεπιλογή

i
ένα παράξενο δάσος, με δωμάτια και πόρτες
χέρια που μαζεύουνε τα βήματά μας, σιωπή

κάτι λικνίζεται, ίσως είναι οι ψυχοκόποι
ίσως είναι το σήμερα μες στα καλάμια

παράξενο δάσος, τόσα ξοπίσω μας παιδιά
γυρνάμε κι ανταμώνουμε
εμάς, στα βήματά μας

ii
κάποιοι χορεύουνε και το δάπεδο είναι η φλούδα μου
εκεί πλάι στους κροτάφους
εκεί το βράδυ αφήνω ένα λευκό χαλίκι να κυλήσει
μήπως το βρουν μήπως σκοντάψουν

εκεί πλάι στους κροτάφους
κάποιοι χορεύουνε σκίζουνε τη φλούδα
χορεύουνε και γίνονται χαλίκια

Λαμπρινή Αιωροκλέους, Ένα αγεωγράφητο διαβολοκρανίο

Το ταξίδι μου στον πάγο δεν είχε γυρισμό
Γιατί η τάξη ήταν τετράγωνη
Και τα βυζιά μου υπερμεγέθη
Ο νοσηλευτής με βοήθησε να βγάλω τις κάλτσες μου
Ήταν υγρές μες στις ωοθήκες των ματιών μου
Και είχαν στο δεξί τους άκρο ένα οχυρό
Για να μην επιτρέπεται η είσοδος στις γεωλογικές γυναίκες
Που είχαν πάντα έναν λόγο να πουν πριν και μετά
Να κλάψουν μέσα στους αριθμούς και τα μοιρογνωμόνια
Που πολιτεύονταν στον ύπνο μου
ή στα ραντάρ της μνήμης μου
Και να φορέσουν τα γεννητικά τους όργανα
στα ρομπότ και τις βασιλικές θείες
Που με μεγάλωσαν
Και δεν ήταν μόνο αυτό
Το ’θελα κι εγώ να δω την πλάτη μου
Που ποτέ δεν θα δω
Κι ας έχω βγάλει δύο ή και τρία ιστιοπλοΐα
Κι ας έχει ανοίξει ένα ρείθρο ο κύριος Λουαπάρ
Κάθετα στην ελιά μου
Αυτές οι γεωλογικές γυναίκες με πήραν απ’ το χέρι στα καμπαρέ
Και μου ’δειξαν το φούρνο του κυρίου Λουαπάρ στο Άουσβιτς
τις κλιματικές εγκυμονούσες και
τους καπετάνιους που χάιδευαν τα βυζιά τους
Μέσα στις σφηνοειδείς καρίνες

Απόστολος Μαϊκίδης, επιλογές από δύο συλλογές

ΕΝΑ

Κορυφή κύματος ή απουσία νερού
θάνατος ή απλό κρυολόγημα
λίμνη ή τέρας μέσα της
το ποίημα

–

ΔΥΟ

Μέσα σε μουσικές
γλυκές και καθωσπρέπει
οι καρδιές λιγοστεύουν
πηγαίνω για τα φρούτα
με τρώνε τα φαντάσματα
και μένω με το στόμα ανοιχτό
ένας πάκμαν με τα όλα του
εκτός από ένα

τις άλλες δύο ζωές

–

Θανάσης Τριαρίδης, Ich bebe (Οι αμαξάδες πάντοτε μαστιγώνουν τ’ άλογα)

Ήσαν αυτοδίδακτος νιτσεϊστής, μα γερά διαβασμένος,
καταρτισμένος, όσο λίγοι – κι όχι χαμπερτζής
όπως οι περισσότεροι που τάχα θαύμαζαν τον Νίτσε.
Ίσως γι’ αυτό κάθε φορά που διάβαζε τις λεπτομέρειες
για κείνη τη στερνή δεκαετία του Δασκάλου, δυσανασχετούσε:
Ετούτα είναι για τις γυναικούλες που διαβάζουνε ρομάντζα, έλεγε,
για τις φτηνές φυλλάδες των δημοσιογράφων –
τι μπλέκουμε τις ιδέες και τη φιλοσοφία
με τις ανθρώπινες αδυναμίες, με τα κακά στερνά;

Έτσι και με κείνες τις αλλόκοτες κουβέντες του φθινοπώρου
του χίλια οχτακόσια ενενήντα δύο:
τότε που ο Νίτσε, στα χέρια της μητέρας πια,
όλο επέμενε να λέει Ich bebe
αντί να πει Ich liebe –
σείομαι, τρέμω, συνταράζομαι αντί για αγαπώ.
«Μπούρδες» απάντησε όταν τον ρώτησαν
δυό φίλοι που τη γνώμη του πολύ την εκτιμούσαν·
«αυτά δεν τα ‘γραψε ποτέ εκείνος,

Γιώργος Αλισάνογλου, Ύπνος-Ιλουστρασιόν Θεά

Αυτά τα αιχμηρά φωνήεντα των ιδεών σου/ που έχουν το σχήμα μακρινών κορυφογραμμών/ τα φουσκώνω μ’ ένα μακρόπνοο (σαν μπαλόνι) φύσημα για να ξεθυμάνουν.
Ένα μόνο (ααα!) ή ένα ακόμη (ωωω!) κοντά στην ανάσα σου την ώρα που κοιμάσαι (εεε!) κάνει το όνειρο ν’ ανθίζει πατώντας το FWD στο τηλεκοντρόλ του ύπνου/ και μετά -REC- καταγράφοντας τη σιωπή/ σαν χείλια πάνω σε χείλια σκύβω στο πλάι και σε φιλώ [(χ1000) (επιχείλιος)] και μετά κινούνται μαζί με τον βολβό κάτω από τα λυπημένα βλέφαρα/ χείλη που κινούνται στον ύπνο- κινούνται μέσα σε σάλια και φλέματα/ ακινητοποιούνται- σπρώχνουν απαλά- μέσα σ’ αυτούς τους ασημένιους/ αδιαπέραστους καθρέφτες (χιλιάδες κόκκινα 3D φιλιά) – η μόνη απόδειξη ότι κι αυτή τη νύχτα υπήρξες.
Φύλακες της βάρδιας γυμνωμένοι και σοφοί- προστάτες της εικόνας φυλάττουν την διαφάνεια σου/ κρατώντας κεριά λιωμένα στα χέρια/ οι φωτιστές του ύπνου- φορώντας εκλεκτές γούνες από τρίχωμα αυγής-
Κι εγώ αγαπημένη μου Θεά- να προσμένω νύχτες αμέτρητες στο πλάι σου -αόρατος (ή σχεδόν) μόλις το στόμα σου ανοίξεις να κλέψω βιαστικά δυο φιλιά/ τις φωνές σου όπως αναβλύζουν κτηνώδεις/ μαγικές και ίσως μια κραυγή σου- ένα μάτσο λέξεις για να ντελαλήσω στο σύμπαν την αλχημεία σου- αύριο_

Παναγιώτης Παπαφράγκος, Ασβέστη Γάλα Αέριο Νερό Μέσα στο Μάτι

Κωστής Τριανταφύλλου, ποίηση

Serratia S. Marcescens, 12. A poem for me

And

My mood swings back and forth
I am the chameleon girl
my palet is infinite
my black is black
my white is white
but in between colours fight which will get me for a while

And

In my head I keep a terrible power
I am the elephant girl
I can step on you easily
squeeze and kick
when I am furious I am invicible
but when I wish to die my graveyard is in the back of my mind

And

Undisturbed I lie in my sea bed
I am the octopus girl
see me now you can’t
decorated with junk
up for betrayal
but when I count to eight my tentacles grab whatever is there for me to assemble

And

City dressed I wear my urban make-up
I am a highway
a supermarket
a dead end and an open space
I am architecture
but if you rest here with me I promise I’ll put an end to all this poetry.

[eleven poems for extraordinary girls and one for an incredibly ordinary one, 2009, pic: Serratia S.M.]

Νίκος Βιολάρης, Αχτίδες Νυχτόβιες

ΝΥΧΤΑ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟΥ

Μισός ύπνος
μισός θάνατος.
Με τα χέρια στην άνοιξη
την καρδιά μες στη λάσπη.

Έτσι μεταλάσσομαι.
Μεταξύ ανοίξεως και μη
όπου το δέντρο βαθύ
και ριζώνουν τα κύματα.

Έτσι μεταλάσσομαι.
Μισός Νίκος
μισός θάνατος.

Θανάσης Αθανάσιος, Θραύσματα από τον Υαλοκαμβά

3
Ο θάνατος είναι η εμμηνόπαυση των
εθνικών μας θερμοκηπίων
δώστε ρύζι
παντόφλα
κάκτους
κόπρανα
καπέλα
κιλότες που οδηγούν λιμουζίνες
ρεβίθια
κατάρτια οπλισμένα με ερημίτες
που απολαμβάνουν το
εσπευσμένο κάλλος των τελμάτων
τυφώνες
μετεωρίτες με προοπτική προσήλωσης
δίκαννα
κόκκους σμηνιτών
ψευδάργυρο
παγωτό
και
καθολική κατάργηση
του στηθόδεσμου

Αντώνης Αντωνάκος, Στριπ-τιζ

Βρέχει
Στους τοίχους των ερημωμένων σπιτιών
Μια απέραντη πληγή
Στέλνουν απ’ τις φυλακές του κόσμου
Τα όνειρά τους
Μερικά κομμάτια ουρανού
Τα ηλεκτρικά κενά
Στα κόκκαλα της αθανασίας.
Μια επιγραφή σκεπάζει τον ουρανό
Οι εύκολες επιτυχίες
Πάντα διαφημίζονται.

Βρέχει
Καθώς τα χέρια της
Σαν δυο βαριά άχρηστα κοντάρια
Ανεβοκατεβάζουν
Μια φτωχή σημαία
Μπροστά σε μικρόψυχους θεατές.

[Το φθινόπωρο του στρατιώτη, 1996]

pic: Marlene Dumas

Αιμόφιλος Ινφλουέντζας, Θερινή προετοιμασία του ρο στα τρία-πέντε πηγάδια

κραδαίνω καδρόνι
στην έδρα της κρίσης
αρδεύω τα κέδρα
με δάκρυα της βρύσης

—

—

για όλα φταίει το σύστημα

—

—

έπρεπε να τους παίζαμε τρεις-δύο

—

[Είκοσι τέσσερα σονέτα για την πολιτική διαχείριση της ερωτικής απελπισίας, 2006]

Αγγελική Σιγούρου, Χιόνι-χιόνι

Πεινάς;
εγώ ποτέ δεν πείνασα

Διψάς;
Εγώ ποτέ δεν δίψασα

Νυστάζεις και δεν έχεις πού να κοιμηθείς;
Εγώ είχα σπίτι πάντοτε

Μα εσύ, εσύ
ετούτη την αρρώστια
δεν την έχεις

Μαρκ Αμέρικα: πρεσβεύοντας την μεταπαραγωγή

ΟΙ 10 ΕΝΤΟΛΕΣ

Ἐγώ εἶμαι τό Διαδίκτυον, ὅστις σέ ἀποσυνέδεσον ἐκ τοῦ καθαρτηρίου της διεπαφῆς σου.

Μή ἔχης ἄλλα Διαδίκτυα, πλήν ἐμοῦ. Μή κάμης εἰς σεαυτὸν εἴδωλον, μηδέ ὁμοίωμα τινός˙ διότι ἐγώ εἶμαι ἕνας ἀπείρως μεταβαλλόμενος βίο-κυβερνητικός ὀργανισμός, τόν ὁποῖον οὐδείς ξένος δύναται νά ἀναπαραγάγει˙ εἶμαι Διαδίκτυο ζηλότυπον, εὐκόλως προσωποποιούμενον εἰς τάς ἀέναας καί κυκλικάς κοινωνικᾶς σχέσεις, αἵτινες τροφοδοτοῦσιν τήν τεχνητήν ἰντελιγκέντσιαν, τήν ρέουσαν ἐντός του μετά-ὑποκειμενικοῦ μου Δικτύου.

Λῆψον ἅπαντα τά ὀνόματα ἐπί ματαίω.

Τίμα τούς κώδικές σου, διά νά γείνης μακροχρόνιος ἐπί τῆς γής τῆς οὐδετέρας, τήν ὁποίαν δίδει εἰς σέ ὁ Ἱστός σου.

Φόνευσον τήν ἀνεπιθύμητον ἀλληλογραφίαν.

Νόθευσον πάντα τά πράγματα.

Μηδέ ἐμπνευσμένος ἔσει.

Ἐνθυμοῦ τούς κώδικούς σου, διά νά συνδέεσαι μετά τοῦ δικτύου σου.

Οὐ κομίσεις ψευδήν συνείδησιν εἰς ουδέν περιβάλλον τῶν μέσων.

Ἐπιθύμησον τόν πηγαῖον κώδικα τοῦ πλησίον σου.

[Μέρος του έργου 10 COMMS, σε συνεργασία με την Giselle Beiguelman, που παρουσιάστηκε στην Δεύτερη Διεθνή Μπιενάλε του Μπουένος Άιρες, 2002]

Παυλίνα Μάρβιν, Γλυκιά Συνομιλία

Δυνατή βροχή και νύχτα.
Άδειος δρόμος. Θα μπορούσε να ήταν η Καλλιδρομίου.
Αυτός, τρέχει βιαστικός, με καμπαρντίνα καμηλό και μυτερά παπούτσια.
Σκοτάδι και βρέχει.
Φτάνει σε τηλεφωνικό θάλαμο. Κλείνεται μέσα. Οι βροντές δυναμώνουν.
Σχηματίζει τον αριθμό. Χτυπάει. Χτυπάει πολλές φορές.
-Που είσαι ρε σκρόφα;
Στην άλλη γραμμή του ακουστικού, η φωνή μου:
-Είμαι στο Χαϊδάρι τώρα, φοράω τα βαφτιστικά μου.
Και πράγματι: Εγώ μωρό, γύρω στα τρία ίσως, με το βαφτιστικό μου φόρεμα, λευκά καλτσάκια και καπελάκι ασορτί. Βρίσκομαι σε κάποιο παλιό νεοκλασσικό σπίτι, ψηλοτάβανο. Στο σαλόνι του σπιτιού. Δερμάτινο σαλόνι τύπου Τσέστερφιλντ.
Κάθομαι πάνω σε κάποιο κομοδίνο με τα ποδαράκια να κρέμονται και να κουνιούνται χαριτωμένα. Μιλάω από ένα πράσινο τηλέφωνο παλαιού τύπου, αυτά με το περιστρεφόμενο καντράν. Δεν φαίνεται να βρίσκεται κάποιος άλλος στο σπίτι.
Αυτός, σωπαίνει στην άλλη γραμμή. Μόνο η βροχή.
Πάλι η φωνή μου:
-Μη με πάρεις ξανά. Έλα αν θες. Αλλά να ξέρεις, εδώ μιλάμε μόνο με νοήματα.
Κατεβάζω το ακουστικό. Το βλέμμα, πάντοτε στραμμένο στις ψευδοροφές.
Από μέσα ακούγεται το ρώσικο βαλς του Σοστακόβιτς.

Για κυνήγι

Αλεξάνδρα Πλαστήρα

Άτιτλο

Κυριακή ας πούμε
Για να μην πούμε
πώς κλαίει το μωρό
πώς στάζει η βρύση
πώς χτυπάει η καμπάνα.
Σε λεπτομέρειες
δεν θα μπούμε
Πες ότι βγήκαμε
για λαγούς
και από την τόση ευστοχία
μελαγχολήσαμε

Ζάφοντ Ρέπλικαντ, Το σαρδόνιο χαμόγελο της γάτας και του Φορντ

Το χαμόγελο της γάτας του Τσέσαϊρ, θα το έλεγα μάλλον σαρδόνιο. Άλλωστε η Αλίκη περιδιαβαίνοντας την  θαυμαστή χώρα στο μυθιστόρημα του Λιούις Κάρολ, διέκρινε μεγάλα, κοφτερώς απειλητικά δόντια μέσα από την στενή χαραμάδα, που αναβάθμιζαν κάποια κοινότοπη ερμηνεία περί του χαμόγελου. Και επιπλέον το χαμόγελο ήταν η συναισθηματική ανταπόκριση της γάτας στα όσα συνέβαιναν γύρω της, τουτέστιν, ένα φριχτό μωρό που ούρλιαζε ανταποκρινόμενο στο πιπέρι που το μπούκωναν, στις ξυλιές που έτρωγε απ’ την εξίσου φριχτή μαμά του, και στο απειλητικό και εχθρικό τραγουδάκι της που συνόδευε όλα αυτά. Ένα μωρουδίστικο νανούρισμα που περιέγραφε την αποστροφή της μαμάς για το βρέφος και την αιτιολόγηση προς αυτό και προς όποιον ενδιαφερόμενο, περί του πώς φροντίζει να του βγάλει τον χειρότερο εαυτό του για να ταιριάζει με

Ο Αριστοτέλης για τα θηλυκά

Ως γενικός κανόνας, στα ζώα με κόκκινο αίμα που έχουν πόδια και δεν γεννούν αυγά το αρσενικό είναι πιο μεγαλόσωμο και ζεί περισσότερο απο το θηλύκο… Επίσης σε όλα τα ζώα τα υψηλότερα και εμπρόσθια μέρη του σώματος είναι καλύτερα, δυνατότερα και πιο καλά εξοπλισμένα στα αρσενικά παρά στα θηλυκά, ενώ στα θηλυκά τα πλέον προνομιούχα μέρη του σώματος είναι τα κατώτερα και αυτά που είναι κρυμμένα. Κι αυτή η παρατήρηση ισχύει και για τον άνθρωπο και για όλα ζωοτόκα είδη που έχουν πόδια. Και πάλι, το θηλυκό είναι λιγότερο μυώδες και έχει λιγότερο συμπαγές σώμα και είναι πιο λεπτότριχο – όταν το είδος στο οποίο ανήκει έχει τρίχωμα, εννοείται˙ και όπου δεν υπάρχει τρίχωμα, το θηλυκό είναι λιγότερο καλά εξοπλισμένο στο ανάλογο υλίκο. Και το θηλυκό έχει πιο υγρή σάρκα και είναι περισσότερο στραβοπόδαρο και έχει τις κνήμες λεπτότερες˙ και τα πόδια είναι περισσότερο αψιδώτα και κοίλα σε τέτοια ζώα, όταν αυτά έχουν πόδια. Και όσον αφορά τη φωνή, το θηλύκο όλων των ζωικών ειδών έχει λεπτότερη και οξύτερη φωνή από το αρσενικό, εκτός από τις αγελάδες των οποίων ο μυκηθμός της θηλυκής αγελάδας είναι πιο βαρύς από τον μυκηθμό του ταύρου. Όσον αφορά τα αμυντικά και επιθετικά όργανα, όπως είναι τα δόντια, οι χαυλιόδοντες, τα κέρατα, τα νύχια και τα παρόμοια, σε μερικά είδη έχει μόνο το αρσενικό και το θηλυκό δεν έχει˙ έτσι, για παράδειγμα, η ελαφίνα δεν έχει κέρατα και, ενώ ο κόκορας έχει ένα νύχι στη φτέρνα, η κότα στερείται αυτού του όπλου˙ ομοίως και ο θηλυκός χοίρος δεν έχει χαυλιόδοντες. Σε άλλα είδη παρόμοια όργανα ανευρύσκονται και στα δύο φύλα, αλλά είναι τελειότερα ανεπτυγμένα στο αρσενικό˙ όπως, για παράδειγμα, τα κέρατα του ταύρου είναι περισσότερο ισχυρά από τα κέρατα της αγελάδας.

[Περί τα ζώα ιστορίαι 588a22-24 και 538b1-25]

Η Νανά Ησαΐα για τη Σύλβια Πλαθ

[εισαγωγή των μεταφράσεων της Πλαθ από την Ησαΐα, εκδόσεις Μπουκουμάνη, 1974]

Κατ’ αρχήν θα ήθελα να πω λίγα πράματα για τη ζωή της Σύλβια Πλαθ. Αναγκαστικά  λίγα,  μια και δεν υπάρχουν αρκετές πληροφορίες. Ο χρόνος από το θάνατό της δεν είναι πολύς. Ακόμα δεν έχει γραφεί καμιά βιογραφία της. Και ό,τι πληροφορίες υπάρχουν, εκτός από αυτές στα εξώφυλλα των βιβλίων της, είναι σκόρπιες στα διάφορα άρθρα που έχουν γραφεί γι’ αυτήν.

Αναγκαστικά λοιπόν θα πρέπει να χρησιμοποιήσω τα λίγα που πήρα από τα βιβλία της και τα όσα γενικά έχω διαβάσει για τη ζωή της.

Η Σύλβια Πλαθ γεννήθηκε το 1932 στο Μπόστον της Μασαχουσέτης από γονείς γερμανικής καταγωγής. Σπούδασε στο Γουέλσλεϋ Χάι Σκουλ και στο Σμιθ Κόλετζ. Κερδίζοντας την υποτροφία Φουλμπράιτ συνέχισε  τις σπουδές της στο Καίμπριτζ. Εκεί γνώρισε τον Τεντ Χιούζ – ένα νέο και πολύ γνωστό ήδη Άγγλο ποιητή, με τον οποίο και παντρεύτηκε το 1956. Ύστερα από ένα διάστημα που έζησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες επέστρεψαν στην Αγγλία όπου γεννήθηκαν και τα δύο παιδιά τους. Το γεγονός ότι παντρεύτηκε Άγγλο κι έζησε αρκετά χρόνια στην Αγγλία όπως και το γεγονός ότι η πρώτη της συλλογή ποιημάτων δημοσιεύτηκε στην Αγγλία – όλα αυτά δίνουν στην Πλαθ μια θέση επίσης στα αγγλικά γράμματα. Ένας από τους πιο σημαντικούς Άγγλους κριτικούς, ο Αλβαρέζ, στην ανθολογία του των νέων Άγγλων ποιητών της δίνει σχεδόν, θα έλεγε κανείς, την καλύτερη θέση.

Λούις Κάρολ, Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων (κεφάλαιο 5, συμβουλές από μια κάμπια)

«Ποιά είσαι του λόγου σου;» είπε η Κάμπια.
Να μια δυσοίωνη αρχή για συζήτηση. Η Αλίκη αποκρίθηκε, κάπως ντροπαλά, «Ούτε και εγώ ξέρω αυτή τη στιγμή κυρία… Έχοντας αλλάξει τόσα μεγέθη μέσα σε μια μέρα, φυσικό είναι να τα έχω χαμένα».
«Καθόλου», είπε η Κάμπια.
«Ίσως η ίδια να μην το έχετε συνειδητοποιήσει ακόμα», είπε η Αλίκη, «αλλά όταν θα υποχρεωθείτε να μεταμορφωθείτε σε χρυσαλλίδα κι ύστερα από αυτό σε πεταλούδα, θαρρώ τότε πως θα νιώσετε αφύσικα λιγάκι, δε νομίζετε κι εσείς;»
«Ούτε κατ’ ιδέαν», είπε η Κάμπια.
«Ίσως ο τρόπος που εσείς βλέπετε τα πράγματα να είναι διαφορετικός», είπε η Αλίκη, «το μόνο που ξέρω είναι ότι εμένα θα μ’ έκανε να αισθάνομαι εντελώς αφύσικα».
«Εσένα!» είπε η Κάμπια με άκρα περιφρόνηση. «Ποιά είσαι εσύ;» πράγμα που ξανάφερε τη συζήτηση από εκεί που είχε ξεκινήσει.

Έχεις σκεφτεί τη ρινοπλαστική; (Πύνσωνας #2)

Μην ακούσω κανένα να γκρινιάζει πως ο Πύνσων δεν είναι ποιητής, τι γυρεύει εδώ πέρα κλπ. -κάτι τέτοιο πρωτίστως καταμαρτυρά πως ο ενιστάμενος δεν τον έχει διαβάσει. Επιφυλάσσομαι να ανεβάσω τις αποδείξεις στο μέλλον, σήμερα επέλαξα εν τούτοις να παραθέσω ένα απόσπασμα που δείχνει γλαφυρά την άνεση και το στυλ με τα οποία καλύπτει ένα ευρύ πεδίο θεμάτων, τα οποία προσαρμόζει στην πλοκή προς μεγάλη τέρψη και, ενίοτε, όπως εδώ, ανατριχίλες του αναγνώστη…

[τον Ιούλη στην Αλόννησο, φτάνοντας στην τελευταία λέξη του V και κλείνοντάς το, σκέφτηκα για μια στιγμή να σταματήσω το περαιτέρω διάβασμα, να αρχίσω να καταφεύγω στον Πύνσωνα για ό,τι χρειαστώ και να ερμηνεύω τα πάντα κατ’ αυτόν. Διάβασα βεβαίως έκτοτε αρκετά, ο ενθουσιασμός παραμένει παραταύτα.]

Διαβάστε μέχρι τέλους:

[…]Ήταν μια επέμβαση ρουτίνας˙ ο Σενμέικερ δούλευε με ταχύτητα, χωρίς ούτε αυτός ούτε η νοσοκόμα του να κάνουν την παραμικρή άσκοπη κίνηση. Τα απαλά περάσματα του σφουγγαριού έκαναν την όλη διαδικασία σχεδόν αναίμακτη. Πού και πού του ξέφευγε καμιά σταγόνα αίμα, αλλά την προλάβαινε λίγο πριν φτάσει στις πετσέτες.

Αρχικά πραγματοποίησε δύο τομές, μία σε κάθε πλευρά, διαπερνώντας την εσωτερική επένδυση της μύτης, κοντά στο διάφραγμα, δίπλα στο κάτω άκρο του πλευρικού χόνδρου. Έσπρωξε ύστερα μέσα στο ένα ρουθούνι ένα ψαλίδι με μακριά λαβή και μυτερές, κυρτές λεπίδες. Προσπέρασε το χόνδρο με κατεύθυνση το ρινικό οστό. Το ψαλίδι ήταν σχεδιασμένο ώστε να κόβει όταν έκλειναν, αλλά και όταν άνοιγαν οι λεπίδες του. Με γρήγορες κινήσεις, σαν κουρέας που βιάζεται να τελειώσει μ’ έναν πελάτη που αφήνει συνήθως γενναίο φιλοδώρημα, χώρισε το κόκαλο από τη μεμβράνη και το δέρμα που την κάλυπτε.

Τεφλόν κατά τον Πύνσωνα

[…] Μετά από ώρα κατέληξαν στο Νιούπορτ Νιουζ, σ’ ένα διαμέρισμα που το νοίκιαζαν τέσσερις κοπέλες που υπηρετούσαν στο Αμερικανικό Ναυτικό με το βαθμό της υποπλοιάρχου. Μαζί τους ζούσε ένας φίλος του Πιγκ ονόματι Μόρις Τεφλόν, που δούλευε κλειδούχος στις προβλήτες για τη φόρτωση του κάρβουνου, και έπαιζε το ρόλο του πάτερ φαμίλια. Όλη τη βδομάδα μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς την πέρασαν πίνοντας όσο χρειαζόταν για να διατηρούν τη συναίσθηση πως ήταν μεθυσμένοι. Κανείς απ’ τις ενοίκους δεν έδειξε να ενοχλείται όταν μετακόμισαν στο σπίτι. […]

[ Thomas Pynchon, V, μτφρ. Προκόπης Προκοπίδης]

Ζάφοντ Ρέπλικαντ, Σχετικά με τον Καβάφη

 

Γράφει ο Καβάφης σε ένα ποίημα, ότι η μαμά του Αχιλλέα πολύ χάρηκε όταν ο Απόλλων, ως αρμόδιος θεός της μαντικής, βλέποντας τον Αχιλλέα που μόλις γεννήθηκε, προανήγγειλε οτι το βρέφος απο μικρό φαίνεται πόσο ωραίο και θαυμαστό και πολύφερνο και αθάνατο θα γίνει, όταν μεγαλώσει. Το πράγμα εξελίχθηκε πράγματι τοιουτοτρόπως, και η μαμά ήταν αρκούντως περήφανη για τον κανακάρη, που γαμούσε και έδερνε, κατά την μεταφορική έκφραση, μόνο που αυτός κυριολεκτικώς κυριαρχούσε στο παιχνίδι, ήταν κι ο πρώτος. Και κάποια στιγμή έρχονται τα μαντάτα απο την Τροία, ότι πάει ο Αχιλλέας, και η μαμά έξαλλη αναρωτιέται θρηνώντας, -πού είναι ο Απόλλωνας να του θυμίσω τι μου έλεγε όταν τον γεννούσα-, και της απάντησε ο κήρυξ του κακού μαντάτου, -μα, ο Απόλλων είναι στην Τροία και πήγε ακριβώς για να δείξει στους ντόπιους πώς να σκοτώσουν τον Αχιλλέα-. Δύσκολη στο σχολιασμό η κατραπακιά, για την οδυρόμενη βαρυπενθούσα μαμά, και έμεινε ασχολίαστη.

The man who

Την παράσταση «The man who» ( των Peter Brook και Marie-Helene Estienne, βασισμένη στο πολύ ενδιαφέρον, κατά τη γνώμη μου, βιβλίο «Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του με το καπέλο του και άλλες κλινικές ιστορίες» του Oliver Sacks) την παρακολούθησα πριν δυο χρόνια στο Θέατρο Πορεία, σε σκηνοθεσία Renate Jett. Πρόκειται για 17  σύντομες σκηνές  από την καθημερινότητα  ποικιλοτρόπως διαταραγμένων ατόμων στο χώρο του  ψυχιατρείου. Οι ηθοποιοί υποδύονταν εναλλάξ τους γιατρούς και τους ασθενείς προβληματίζοντας σκόπιμα σχετικά με το «ποιός  δ ε ν  είναι τελικά διαταραγμένος»-εντός και εκτός σκηνής. Διαβάζοντας σήμερα ξανά, για πολλοστή φορά, το πρόγραμμα και το κείμενο της παράστασης, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας μερικά από τα κομμάτια-σε μετάφραση Δημήτρη Τάρλοου και Στρατή Πασχάλη- που έμειναν για καιρό πολύ στη μνήμη μου, ενθαρρύνοντάς με να επαναξιολογήσω τη σημασία της τελευταίας, προσεγγίζοντας για πρώτη φορά την ύπαρξη μου «μνημονοκεντρικά».

Ήμουν ευτυχής

που είχα τη δυνατότητα

να ελαχιστοποιούμαι

ήμουν εμπιστευμένος

μα διόλου σε θέση

να σας γίνω εμπιστευτός

Μποστ, Η νήσος των Αζορών