V95.2: Ατύχημα με άλλο ιδιωτικό αεροσκάφος, με σπασμένα φτερά και τραυματισμό ερωτευμένων
Έχω καιρό να ασχοληθώ με αυτό το πανανθρώπινο ατύχημα που ακούει στο όνομα έρωτας.
Σχεδόν δεν ξέρω πια να το ορίσω. Αμφιβάλλω αν ήξερα και ποτέ.
Βάζω λέξεις στη σειρά. Με φαντάζομαι διανοούμενο ένα απόγευμα στη Βαρκελώνη.
Ο έρωτας είναι άφυλος. Ή μάλλον υπέρφυλος. Και υπερφίαλος. Και ανυπόφορος.
Και άλλες τέτοιες δύσκολες λέξεις με Φ που δεν χρησιμοποιούμε συχνά,
και με κάνουν να μοιάζω πιο έξυπνο από ό,τι είμαι.
Όμως, δεν πιστεύω πως έχω άδικο (διπλές αρνήσεις κάνουν μόνο οι έξυπνες, σωστά;).
Μερικές φορές, φοβάμαι μη γίνω ποιητής και ξεχάσω.
Ξεχάσω πως η ζωή και ο έρωτας μοιάζουν περισσότερο με τις οδηγίες των φαρμάκων στο χαρτάκι παρά με το ξόρκι στον πάπυρο στο βάθος του συρταριού.
Φοβάμαι μην και ξεχάσω το εγχειρίδιο για ιπτάμενους ποιητές που είχα διαβάσει κάποτε.
Και τότε;
Θα είμαι ένα δυστύχημα μακριά από τους αλλοπρόσαλλους κωδικούς που έχω δει να γράφουν πάνω σε χαρτιά άνθρωποι με άσπρες ποδιές και πράσινα σύνολα.
Θα είμαι αποτυχημένος αεροπόρος. Θα είμαι περισπούδαστος ποιητής.
Θα έχω πάρει στον λαιμό μου ένα αεροσκάφος, δύο ποιητικές συλλογές και τρεις ανθρώπους.
Μερικές φορές, με φαντάζομαι πραγματογνώμονα στο δυστύχημα που προκάλεσα.
Φαντάζομαι τις έλικες σπασμένες, τα φτερά διαλυμένα και το πλήθος να παραληρεί.
Δυο, τρεις, είκοσι άνθρωποι νεκροί στο χώμα. Κάπου παραπέρα, τα νεογέννητα όνειρά τους.
Τα στειρώνω όσο είναι νωρίς. Να μην αναπαραχθούν.
Εξάλλου, από το δικό τους βάρος καταρρίφτηκε το αεροσκάφος.
Συνέχεια ανάγνωσης «Sapph oh, Δύο ποιήματα» →
Τεφλόν | Ποιητικό Σκεύος 