Θοδωρής Τσαπακίδης, Τρία ποιήματα

Ευελπίδων το ανάγνωσμα

Δικηγορεύει το ακριβό σου κουστούμι
Χαμογελάει η κομψή γραβάτα
Κλείνεις στο χαρτοφύλακα των συναισθημάτων σου
δυο μεγάλα κουτάκια μπλάνκο
διαγραφές σε περιμένουν
διαπομπεύσεις, εξευτελισμοί και ταπεινώσεις
εφέσιμες αποφάσεις
και ένας χωρισμός άνευ αναστολής
Καφές με ιταλικό όνομα στο Κολωνάκι

Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι

Στην εντατική της μεσημβρινής ζώνης
με τ’ αναισθητικό της τηλεόρασης στο φουλ
Τόσα χρόνια στη Λάμψη
ξεθώριασε η ζωή

Ανήκεστος βλάβη

Το φως της μέρας φορά τα μάτια της και τον τυφλώνει

Χριστόφορος Τριάντης, Εργασία και σίδερα

Ε, ύμνοι που πέφτουν
για την ανθρώπινη εργασία
(την αξία της βεβαίως).
Ω καλοί μου άνθρωποι
όλοι το γνωρίζουν: είναι το μέτρον το άριστον
της προκοπής και της αυτογνωσίας,
ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω!
Κι αν υπάρχουν άνεργοι, πάλι καλά,
θα ’ρθει η σειρά τους στα νταμάρια
της εργατικότητας να διακριθούν (συντόμως).
Δεν μπορεί, η τίμια εργασία τούς πάντες
αποζημιώνει με ειλικρίνεια αριθμητική
(λογαριασμών και πληρωμών).
Ναι, αποκτούν ευεργετήματα
του μόχθου οι στυλοβάτες.
Χιλιάδες χρόνια, χιλιάδες (μα την αλήθεια)
τα χέρια και το μυαλό του εργατικού δυναμικού
σήκωσαν πράγματα σημαντικά:
κάστρα και πυροβόλα,
κοιμητήρια και παλάτια,
βόθρους και κλούβια
για ζώα κι ανθρώπους.

Πωλίνα Κρεμαστά, Απολογισμός

Μου ανέβηκε η ποίηση
γέμισα αποκαΐδια τσιγάρων
(να μην ξεχάσουμε τον άνθρωπο μέσα στις ασυναρτησίες)
πυορροούσες οι κουβέντες μας
μελλοντικό άλλοθι που βασανίζει το παρόν
το ποίημα
να μου πάρουν τώρα θα ’ναι σα να μην υπήρξε
φτου ξορκίζω και ξεφυσάω
σαν χοντρό αλάτι που αργεί να λιώσει στον πάτο της λεκάνης
σωρεύει στα πνεμόνια η σκέψη
δε μονιάζει, εκκρεμεί χωρίς στυλοβάτες
άρρυθμη ερωτεύσιμη ωσάν ηλιοτρόπιο στου θέρους τα μάτια.
Μου ανέβηκε η ποίηση στα ύψη
αργοσβήνει τη σωματικότητα των αρθρώσεων και εφευρίσκει
λεξίμορφα αλεξικέραυνα να στεγάσουν
τα διάφανα τσίνορα
απώλεσαν την όρασή τους και στης Πυθίας τον βωμό
σκαρώνουν χορογραφίες συντακτικές
απόπειρες ουτοπίας αποποιούσας.

Αθυρολόγιο, Δύο πεζά

.

Ο Ζαλούρης

Ήταν πριν χρόνια που ανακαλύψαμε στην αυλή ένα βρώμικο περιστέρι που δεν μπορούσε να πετάξει κι όλο γυρνούσε σβούρα γύρω απ’ τον εαυτό του, σκόνταφτε, σωριαζόταν και πάλι σηκωνόταν κι άρχιζε απ’ την αρχή την ίδια ιστορία. Και τ’ ονομάσαμε Ζαλούρη. Κάθε πρωί και βράδυ πριν φύγω για δουλειά του πετούσα ψίχουλα, σπόρια, κόρες ψωμί και το ’βλεπα καθώς γυρνούσε γύρω γύρω προσπαθώντας να ραμφίσει την τροφή και πάλι έπεφτε και βογκούσε. Από την πείνα θα πέθανε, όταν φύγαμε για διακοπές. Το έθαψε είπε ο γείτονας στον λόφο, μα είμαι σίγουρος ότι μου είπε ψέματα γιατί έβλεπε πόσο αγαπούσα τον Ζαλούρη και σκέφτηκε να μη με στεναχωρήσει.

Λοιπόν, προχθές εγώ και ο Ζαλούρης γίναμε ένα. Γύρναγα γύρω γύρω κι έπεφτα, μία στον τοίχο, μία στα σταθμευμένα αυτοκίνητα, σε μια κολόνα της ΔΕΗ, στις πινακίδες της τροχαίας. Με κοίταζαν που λες τα περιστέρια απ’ τα καλώδια απορημένα και με ονόμασαν Ζαλούρη. Έτσι, γινήκαμε φίλοι εγώ και τα περιστέρια. Από αλληλεγγύη. Μας βρίζουν οι περαστικοί, μας κλωτσάνε τα παλιόπαιδα, τρώμε τα ψίχουλα των γέρων και των κουλουρτζήδων, τιτιβίζουμε στις μορφονιές απ’ τα σύρματα και τα περβάζια, κουτσουλάμε πού και πού κάνα διαβάτη έτσι για την πλάκα μας. Άλλοτε πάλι, βουτάμε σαν τους καμικάζι στις αυλές μπας και μας λυπηθεί κάνας χριστιανός και μας ταΐσει. Και μήπως φεύγοντας για τη δουλειά φωνάζει στη δικιά του «Ρίξε και κάνα ψίχουλο πριν φύγεις στον Ζαλούρη».

Νόπη Φουντουκίδου, Υπότιτλοι

Αυτή η πόλη
δολοφόνησε τα παπούτσια μου.
Με περπάτησαν πολλά χρόνια.
Ανόμοια μεταξύ τους
διαφορετικά απ’ όλα τα άλλα.
Μ’ άρπαζαν απ’ το κρεβάτι
να με πάνε εκεί που ονειρευόμουν
μα πάντα με φτάναν εκεί που έπρεπε να είμαι.
Αυτή η πόλη τιμώρησε
τα παπούτσια μου.
Ανεπαίσθητη απώλεια
μες τη βοή
χωρίς θρήνους.
Ακούμπησε για πρώτη φορά
το πέλμα άσφαλτο.
Βαφτίστηκε μ’ αποτσίγαρα
γυαλιά και κάτουρα.

Ολισθαίνω στις ενοχές της μάζας.
Διαβάζω τον κόσμο δια της αφής
δίχως υπότιτλους.
–Αλήθεια
χρειάστηκες ποτέ υπότιτλους για να καταλάβεις
την απελπισία;
το γέλιο;
το γαμήσι;
το νερό;

Μαρουσώ Αθανασίου, Δύο ποιήματα

ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΓΙΑΝΝΗ

καμιά φορά βλέπω ακόμα
τη μάνα σου τρελή
τρέχει στους δρόμους
σε φωνάζει
να πας να πάρεις ψωμί
να φας την άκρη του στο δρόμο της επιστροφής
να επιστρέψεις
καμιά φορά βλέπω ακόμα
σκοινιά κρεμασμένα
μπάλες στους δρόμους
και δωδεκάχρονα παιδιά
πρώτη φορά στα μαύρα
καμιά φορά
δεν τα ‘δα να γελάνε

Zeina Hashem Beck, Νυκτωδία

1.
Ο ουρανός είναι πορτρέτο της σιωπής –
Σχεδόν θα μπορούσα να τον αναποδογυρίσω,
να δω τ’ αστέρια να σκορπίζουν
απ’ το κάδρο του σαν σκόνη.

Το αεράκι ρυτιδώνει το λευκό χαρτί
καθώς αυτό πέφτει απ’ το σχοινί της μπουγάδας
σαν μια μέρα πλυμένη, άγραφη.

Το ψυχρό έδαφος
περιμένει, περιμένει, περιμένει,
σαν νερό,
περιμένει μια φωνή που δεν έρχεται.

Τα φώτα στον δρόμο τρεμοπαίζουν,
τώρα κίτρινο, τώρα μπλε,
οι νυχτοπεταλούδες χορεύουν όπως χορεύουν,
το κόκκινο αλάρμ του αυτοκινήτου
μετράει ένα δύο, ένα δύο,
κι η άδεια πλαστική καρέκλα
μοιάζει ατάραχη και επιβλητική.

Flung me, Δύο άτιτλα

.

περπατούσα την ομόνοια με μπαχ στ’ ακουστικά και τσιγάρο στο χέρι. πετάχτηκε μπροστά μου ένας τύπος σαν το μπαμ απ’ το μπαλόνι που κατά λάθος την καύτρα μου βρήκε. άρχισε να φωνάζει «σου είπα να κρατάς το τσιγάρο σαν γυναίκα». με αυτιά κατειλημμένα, έπρεπε ν’ αλλάξω το συντομότερο ντροπή, έδειχνα ιδιαίτερα κόκκινη μ’ αυτή. κοίταξα την αθηνάς κι ερχόταν. ερχόταν τόσο ωραία με μπαχ που νόμιζες θ’ αρχίσουν να πέφτουν μπαλόνια από παντού, την ίδια στιγμή, διάβαζα στα χείλια ενός μαλάκα το «σαν γυναίκα». έβλεπα τη γλώσσα του ν’ αγγίζει τον ουρανίσκο για να σχηματίσει το «ναι» και αμέσως μετά να φράζει το λάρυγγα για το «κα». ανάθεμα αν αυτός ο μυς δούλεψε ποτέ με τέτοιο πείσμα πάνω σε σώμα για να βγάλει ήχους κάποιας γυναίκας στόμα, που κάπνιζε τσιγάρα με τρόπο ουδέτερο, που άλλαζε ντροπές στη μέση του δρόμου.

Ρένος Μάρτης, Ελλειπτικό

Γονέων-κηδεμόνων
σύλλογος
φιλάθλων Πειραιώς
σύλλογος
θεσμός, Α.Ε., τροπολογία, κλαδική
διμοιρία, συνομοσπονδία
Ε.Δ.Ε., μαφία
Δ.Σ., Ε.Κ.Κ., Μ.Μ.Ε.
ιερατείο
Π.Α.Ε.
η φράξια
το ποίμνιο
μια κάστα
ένα Κράτος, εσμός
Εθνική
ληστοσυμμορία
διαβούλευση, επιτροπεία
Π.Ν.Π.
λαϊκή ή εθνική
(δημοκρατικός συγκεντρωτισμός
κοινωνικό συμβόλαιο)
κυριαρχία
χαρτοφυλάκιο
σεχταρισμός
Ε.Υ.Π.
ενορίες
κορπορατισμός…
κι εν γένει, συνάφεια.
Και σινάφια, σινάφια, σινάφια, σινάφια
ΣΙΝΑΦΙΑ.
Σαν σφήκες, όλοι τους
πάνω
μου.

Παύλος Κοστάνιο, Λειψεία (μια συμβολή)

Όντως, δεν υπάρχει
παρθενογένεση

μονάχα γέννηση παρθένων
και μονάχα δίαιτα

μύθος η μοναξιά του μοναχού
μύθος κι η μοναξιά του νόμου
–δε λέω του μόνου–
άπειρη καταιγίδα πυρομανών
όλων αυτών που ποτέ δεν
έγραψαν
οι βλάκες, είπαν πόσα πια να πει ο άνθρωπος;

Όμως πονηρεμένος ο κόμης του
Λωτρεαμόν
για την εκφραστικότητα του
λεπτοδείκτη

κατάδυση ραθυμία θα πει;
δε νομίζω πως θα συμφωνούσε σε κάτι τέτοιο ο Πρεβέρ
όμως κι εγώ εικασίες κάνω

Στέλιος Γιαννίκης, Δύο ποιήματα

Ανταπάντηση προς τις θετικά πολωμένες κλίκες του Άδη

Τριβή ολίσθησης
η κοινή σκέψη
το λάδι
μεταξύ μας
στη σαλάτα
του πληθυσμού

Η Πηγή γεννά:ήδη,
στο έδαφος
η ουρά
μιας
γουλιάς

Δυστυχώς για εσάς
μαζί με τις πρόκες της ψυχής μου
θα πέσουνε και τα κάδρα σας.

Κώστας Πλησιώτης, Παρατηρητήριο

.

παρατήρηση α
ασφυκτιώντας σε τάπερ
στεγανός προστατευμένος παρατηρώ
/παρά το γεγονός ότι δεν πληρώ/
τον νυχοκόπτη να διαγράφεται και
να αναγράφεται
τόσο έντονα στην άκρη περιγράφοντας
ένα γραναζιασμένο δάχτυλο πιάνου

παρατήρηση β
I
χέρια ριγμένα σε μάτσο
σημειώσεις
και δοσμένα στη γοητεία
της γραφής μηνυμάτων
και μάτια αφημένα
σκιασμένα, περιγραμμένα
στεγασμένα από τριχών σειρές
ακατάστατες

II
περιποιημένα και νωχελικά
αδιαφόρως αινιγματικά
και διαστροφικά
ελκυστικά φρύδια –
ο ζήλος της βλεφαρίδας
πάντα εμφανής

ΙΙΙ
σηκωμένα αντρικά
συνοδεία σα κοριτσάκια
σε πόλεμο αιματοβαμμένο
να σπάζουν τη σειρά τους
από στρατιωτική
σε σύγχρονη ψυχαγωγία

Andie-Andie, Βαλπούργκα

Το σκαρφάλωμα στην οροσειρά Χαρτζ
οφείλεται στον Φάουστ
Προτίμησα, όπως κι εκείνος,
να περπατήσω αντί να πετάξω
Νιώθω στην κοιλιά μου
τα μαδημένα απ’ τον χειμώνα
φύλλα των αμυγδαλιών
να υποδέχονται την άνοιξη
αυξάνοντας το σφυγμό μου
Στις δώδεκα και είκοσι
το βουνό έρχεται ξανά στη ζωή
Διακόσια επτά χρόνια μετά
αναβλύζει νέο αίμα
Απ’ την κορυφή ενός βράχου
βλέπω τη Λίλιθ
να τυλίγει στα μαλλιά της τον Αδάμ
ρουφώντας του το δηλητήριο
πριν η μέδουσα
πετρώσει την έκσταση στο βλέμμα του
Οι μάγισσες ραγίζουν τον πυθμένα της στρατόσφαιρας
χαράζοντας τον ουράνιο θόλο
με παγοκρυστάλλους του 1718
απ’ τα δάκρυα της τελευταίας δαιμόνισσας του Μπορντώ
Ο καπνός απ’ τις εστίες της φωτιάς
μυρίζει μοσχοκάρυδο
σπρώχνοντας τα βήματά μου
να τραυλίσουν τον ξέφρενο χορό των γυναικών
Διένυσα έντεκα ξέφωτα νεράιδων
και τότε αντιλήφθηκα
πώς γεννήθηκε το μπλουζ
Κάθε τέτοια νύχτα
αιώνες τώρα
ξωτικά εξυφαίνουν τα σώματά τους
από μαγικά φίλτρα
και σκισμένες ομολογίες
Κάθε τέτοια νύχτα αιθριάζουν τη σκληρότητα του Απρίλη

Νίκος Δασκαλόπουλος, Πραγματική χρησιμότητα

η ιδιοκτησία στην
πραγματικότητα
δεν είναι το
«μου ανήκει»
αλλά το «ανήκω».
όσο πιο κοντά στον θάνατο
φτάνει ο άνθρωπος
τόσο πιο πολύ έχει την
ανάγκη
να κρατηθεί από την ύλη,
που είναι ο εαυτός του.
για αυτό οι γέροι δεν
πετούν
τίποτα,
μαζεύουν άχρηστα
πράγματα
και γεμίζουν το σπίτι.

Μαρία Πασχαλίδου, Οικογενειακό τραπέζι

ο πατέρας στη κεφαλή
όλοι σιωπηλοί
ηρεμία και αγάπη
αγάπη πολλή
να φας αγάπη
μέχρι η κοιλιά σου να χορτάσει
για το καλό σου
παιδί μου
σπλάχνο μου
ζωή μου

ο σκύλος παρακολουθεί
τι ευτυχισμένη στιγμή
πόσο θα ήθελα το πιάτο μου
να εκσφενδονιστεί
στον απέναντι τοίχο
με τις φωτογραφίες από τις διακοπές
το 1994
θυμάμαι λίγα
σα να μην ήμουν εκεί
και όμως ήμουν
μητέρα

Ο ειδωλολάτρης, Δύο ποιήματα

Το πολύ

Το πρόβλημα με
την πολλή δουλειά
το πολύ σεξ
και γενικότερα
με οτιδήποτε πολύ

είναι ότι αφήνει
λίγο χρόνο
λίγο μυαλό
λίγον έρωτα
λίγους στίχους

για εκείνο το λίγο
που δεν λέει
να μεγαλώσει.

.

Μυαλό παχύ

Χωρίς να θέλω
να σε αγχώσω

ξεκίνα
έλξεις
κάμψεις
καθίσματα
και προπάντων
cardio.

Στην εποχή των παχιών μυαλών
τα σώματά μας πρέπει να στάζουν.

Κώστας Παντιώρας, Χαμένα κορμιά

«Είμαι ένα κορμί χαμένο, ένας άσωτος υιός
Απ’ το σπίτι μου φευγάτος, κι απ’ τον τόπο μου μακριά.»

Κ. Βίρβος

Υπάρχουν άνδρες που χάνουν τα υλικά τους. Πάνε μέρες τώρα που οι μπουλντόζες του δήμου γκρεμίζουν τα μέσα μου. Κοντά μια δεκαετία κατειλημμένος από ηδονές και καημούς αυτόνομους. Τώρα με γρονθοκοπούν τα κομπρεσέρ. Κρατούν ανέπαφο το κέλυφος, έτσι προστάζουν οι τάσεις της σύγχρονης αρχιτεκτονικής κι η χοντροκώλα πανομοιότυπη αισθητική. Κρατούν το παλιό, όμορφο, νεοκλασικό παρουσιαστικό μου. Δέρας ολόσωμο, γιομάτο ελιές και μελανώματα, αυτό είμαι όλος κι όλος, ένα τομάρι! Απαγορεύεται η ρίψις μπάζων. Βγάζουν τα κομμάτια μου φορτωμένα σ’ ασήκωτα οικοδομικά καροτσάκια. Με μεταφέρουν έξω απ’ την πόλη. Τα μέσα μου μπαζώνουν χείμαρρους με γάργαρα νερά, να σταματά η ταραχοποιός ροή, να εμποδίζεται η σεσημασμένη κίνηση.

Υπάρχουν άνδρες που χάνουν τη ζωή τους. Χθες το πρωί κηδέψαμε το γερο-σύντροφο. Ο ουρανός πάνω απ’ το Σχιστό σταχτής, καθώς αρμόζει σε τέτοιες περιστάσεις. Εμείς λιγοστοί. Τα ρούχα μας παρακατιανά. Άσπρο πουκάμισο δικό μας, παντελόνι μαύρο δανεικό, κοντό μπατζάκι να φαίνεται ο αστράγαλος με τη φθαρμένη κάλτσα, παπούτσι πολύχρωμο, αθλητικό. Ήταν όλα στην εντέλεια κι ετοιμασμένα αποβραδίς. Τα στεφάνια, τα γαρούφαλλα, τα τεθλιμμένα εγγόνια που ψηφίζουν σταθερότητα. Μια στελεχάρα της οργάνωσης, τραυλός, χοντρός, με πατομπούκαλα, εκφώνησε τον επικήδειο. Μετά από λίγο μια πρέζα χώμα, ράντισμα με λάδι και κρασί κι αμέσως πάπαλα. Αυτό ήταν! Στην αίθουσα δεξιώσεων οι νεότεροι χίμηξαν αμέσως στο κονιάκ.

Χρήστος Μαρτίνης, Κουβανοί στην Ιθάκη [μετάφραση Google από τα χίντι]

Την Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014 το ποίημα «Ιθάκη» του Καβάφη επικολλήθηκε στην Google Μετάφραση και μεταφράστηκε αυτόματα στα χίντι. Έπειτα ακολουθήθηκε η αντίστροφη διαδικασία και μεταφράστηκε από τα χίντι στα ελληνικά. Ο Χ.Μ. περιορίστηκε στο να διορθώσει μερικά κόμματα και να βάλει δύο εισαγωγικά.

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
ο δρόμος είναι μακρύς προσευχή,
δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι!
Ποτέ δεν θα αρέσει αυτό,
δηλαδή, αν «η σκέψις σου υψηλή, πρόστιμο»
Ο ενθουσιασμός αγγίζει την ψυχή σας και το σώμα σας διεγείρει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
το άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
Κουβανοί δεν είναι μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι να ’ναι μακρύς ο δρόμος.
Υπάρχουν πολλοί –πρωί– το καλοκαίρι
με τι χαρά, τι χαρά,
όταν θα μπαίνεις σε λιμένας, δει για πρώτη φορά.
Σταματήστε σ’ εμπορεία Φοινικικά,
για να πάρει τα πράγματα δεξιά,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι εβένους, μητέρα,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε είδους,
Ως πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά, όπως μπορείτε να:
σε πολλές πόλεις Aigyptiakes, πηγαίνετε
μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Λεύκιος, Πάσχα

Για την οικογένεια,
της ανωμαλίας τη μάσκα,
η πιο λαμπρή γιορτή
είναι το Πάσχα!

Καύλα παν στην εκκλησιά
καύλα προσκυνάνε
καύλα παίρν’ αντίδωρο
απ’ του παπά το χέρι.

Κι αφού χορτάσουνε καυλί
κι αφού χορτάσουν χύσι
την Κυριακή ανήμερα
πηδάνε προβατάκια.

stonedthinker, Η τρελή γραφή

η τρελή γραφή καρποφορεί
αδιάβαστη πιάστηκε τη στιγμή
που ο ρομαντισμός με την παράνοια
πιασμένοι αλά μπρατσέτα
έστρωσαν σατέν σεντόνια κόκκινα
κι αράδιασαν επάνω τους
περιπαιχτικά
διάφανους δονητές

η τρελή γραφή καλπάζει
κανόνες χωρίς
ρυθμός αχρείαστος
αφού δε θωρεί στον ορίζοντα
στίγματα πατημένης γης

η τρελή γραφή κυκλοφορεί
με την αισθητική της γυναίκας
χταπόδι στο κεφάλι
και για μαλλιά πλοκάμια
αν ήταν άντρας
αξύριστο καβούρι για μουστάκι

Π.Ε. Δημητριάδης, Σάκος του μποξ (…που έφυγε)

These rivers of suggestion are driving me away

Γερό ζευγάρι

Ήταν γερό το ζευγάρι μου απόψε. Η πιο στρέιτ ύπαρξη εκεί μέσα. Αγνή καρδιά ομοφυλόφιλη. Δεν της κάθεται η Ελένη, αυτή χάνει: άπερκατ, κλοτσιά, δεξί-αριστερό κροσέ κι αποτελείωμα με το γάντι ανάποδα. Είχες ακούσει στο νοσοκομείο πως έχω χάσει τον ένα όρχι μου; Απ’ όταν έχασα και σένα είμαι απολύτως ανίκανος.

Τα αντρικά αποδυτήρια

Βρωμάνε ιδρωτίλα, τρίχα σκληρή που στάζει, τα αντρικά αποδυτήρια. Μα τους αγαπάω αυτούς τους άντρες. Γιατί είναι καθαροί από μέσα τους. Για το ψωμί σέρνονται στα καρτόνια κάτω από τ’ αυτοκίνητα, χορεύουνε τα καλοκαίρια στις ταβέρνες τα φολκλόρ. Και με γυναίκες μαζί, και φοιτητές, κάνουν προπόνηση. Κι ο δάσκαλος με διαβεβαίωσε: «Χρυσαύγουλο εδώ δε μπαίνει».

Ωμέγα, Τρία ποιήματα

Δεύτε τελευταίες μαχαιριές

Εγώ
περπατάω καιρό τώρα
με την ψυχή στο στόμα
και το μαχαίρι στα δόντια
έτσι
που αν χρειαστεί
με μια δυνατή εκπνοή
όποιον καριόλη
θελήσει να με τιθασεύσει
θα τον πάρω μαζί μου

Στράτος Φυντανίδης, Τέσσερα διηγήματα

Ένα σκότωμα

Η αίθουσα αναμονής ήταν ευχάριστη. Μουσική έπαιζε σε χαμηλή ένταση. Η γραμματέας πατούσε πλήκτρα με το βλέμμα κολλημένο στην οθόνη. Πάνω απ’ το γραφείο της, μέσα σε μια σιδερένια κορνίζα στον τοίχο, ένα βάζο με λουλούδια, χοντρές στρώσεις μπογιάς, μεγάλες πινελιές και η υπογραφή κάτω δεξιά, η υπογραφή του γιατρού.

Παρακαλώ, περάστε. Πέρασε. Κάθισε. Περίμενε ώσπου ήρθε ο γιατρός, του έσφιξε το χέρι. Τον ρώτησε για το ατύχημα. Μιλούσαν κι ο γιατρός κρατούσε σημειώσεις. Έχουν περάσει χρόνια, πώς βλέπεις τώρα; Δεν έχει αλλάξει κάτι, απάντησε, άλλες φορές είναι σκοτάδι, μπορεί να βλέπω μόνο το μισό πρόσωπο, το άλλο μισό μαύρο, τίποτα. Πολύ συχνά όμως βλέπω άλλα, σχήματα, εικόνες. Ο γιατρός έξυσε το κεφάλι του. Η μαϊμού πήδηξε απ’ τον ώμο του στα γόνατά του και έπιασε το μολύβι. Άρχισε να μουντζουρώνει το χαρτί με τις σημειώσεις, το τσαλάκωσε μετά κι έφτιαξε μια μπάλα. Όταν ο γιατρός πήγε να μιλήσει, του βούλωσε μ’ αυτή το στόμα.

Γεωργία Διάκου, Δύο ποιήματα

 .

Σκέψη λέξη

.

όταν σκέφτομαι ότι
ο τοίχος γράφει
για ποντίκια
που πετάνε
γελάω κ΄
λέω δεν είμαστε
ρατσιστές μωρό μου
μπορούμε να φοράμε
φορέματα κ΄ να βγαίνουμε
για τσιγάρα
ο περιπτεράς δεν θα σε κοιτάει
μπορώ όμως να δείξω λίγο
από τα χλωριούχα μου σκέλια
κ΄ να πάρεις το πακέτο σου
Ύστερα να τριγυρνάμε με πλαγκτόν
στις μασχάλες
τρώγοντας κρακεράκια
με κατσαρίδες
συζητώντας δυνατά
για τους πολέμους
κ΄ τις μαύρες τρύπες
–Ο Αϊνστάιν θα ήταν περήφανος
που δύο θεωρητικοί
παίζουν το σύμπαν στα δάχτυλα–

Ευάγγελος Παπαποστόλου, Δύο ποιήματα

.

ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΒΑΔΙΣΜΑ…

 .

απαλή μουσική στο βάθος
κι εγώ τυλιγμένος σε μυρωδιά γλυκιά
οσμίζομαι αστραπές στο φόντο
πρόστυχα πουλιά ραμφίζουν τα σύννεφα
το πέταγμά τους χαμηλώνει
κι ο ουρανός μαζί…
ο άνεμος νευρικός τα πετάει κάτω.
οι πρώτες ψιχάλες γαζώνουν το χώμα
οι στρατιώτες προσοχή αλληθωρίζουν
ο ένας μετά τον άλλο ξεκινάνε
χαρούμενο βάδισμα…
ο ουρανός μωσαϊκό
τα σύννεφα βαριανασαίνουν στο σβέρκο μου
σταθερή πορεία νοτιοδυτικά
τσέπες γεμάτες νερό
γαλέτα μουλιασμένη
χαρούμενο βάδισμα…
παιχνίδι ο ήχος της βροχής στα κράνη.
σκουριασμένες επιθυμίες
όλοι στη σειρά με το δάχτυλο στη σκανδάλη
χαρούμενο βάδισμα…
η ανάσα του νοτιά στεγνώνει στα πρόσωπα
όπλο αλεξικέραυνο κρατάω
πέσε χαμηλά πέσε κάτω…
λευκό πανί κρεμασμένο
χαρούμενο βάδισμα του γυρισμού…

Andie-Andie, Είκοσι χιλιάδες έτη κάτω απ’ τη θάλασσα

.

Οι ανθρακωρύχοι κοραλλιών
πεθαίνουν νέοι
πιο νέοι απ’ τα κοράλλια
(μυστικά του βυθού)
Αγκαλιάζουν τις σκιές των αγαπημένων τους
που δημιουργούν οι πυγολαμπίδες
στα φύκια που ξεβράζονται στη Σουμάτρα
κι εκείνες
ανυπόμονα τα βράζουν
πίνουν το ζωμό τους
και συγκολλούν τις απουσίες
όλοι αναρωτιούνται γιατί εκείνες μένουν
κανείς δε ρωτά
γιατί εκείνοι φεύγουν

 .

Περισσότερα ποιήματα της Andie-Andie μπορείτε να διαβάσετε στο ενδέκατο τεύχος του Τεφλόν.

Γιάννης Ξούριας, Οι ουρανοκατέβατοι των φοράδων

.

Ψοφάνε
Για μαρμαρόμπαλες (κλασικές, εξολοκλήρου
Από λύσσα απόλυτη) για να κλωτσάνε πάνω σε λαρύγγι /
Λαρύγγι ξερό λαρύγγι φαλακρό με ψύχωση βραχώδη αστραγγάλιστο
Σκιστό
Γεμιστό με αφάνες
Σαλιωμένες με λιοπύρι /

.

   ΚΑΙ Ο ΜΕΛΑΝΩΜΕΝΟΣ (επεισόδιο)
Ο νούμερο Ένα απλώς
Καθισμένος σ’ ένα σωρό ιερές τσιμεντόπλιθες βαστά τσαμπί πολύ
Βαρύ από μιλιούνια μουρμουρητά
Μπλεγμένα και ψιθύρους, να μπήγεσ’ αγαλματένιος ακούγοντας με τους βουβώνες:

.

Νεκροταφεία φιλμαρισμένα σε 8mm με κέρατα άσπρα και λουλούδια
Με φούξια λουλούδια του πικάπ –μοναδικά– ανύπαρκτα σ’ όλο το ίντερνετ
Και με κέρατα άσπρα που λάμπουνε από πάστρα

.

Αγαλματένιος με τη βελόνα του πικάπ να γρατζουνά τα πλευρά
Να εξελίσσεται εν στάσει η πύκνωση
Της πεύκης με μια τζαζ τζιτζικιών ανισόρροπων ένα σισίρισμα
Υφασμένο σφιχτά
Αυθόρμητο
Και παχύρρευστο στα σπλάγχνα
Στα μαλλιά της και στα
Φανερά / Τελικά όλο κι όλο το περιβόητο κρυφό ήταν το μονοκόμματο μάρμαρο

.

Όπου αυτό που δε φαίνεται είναι αυτό που φαίνεται

 .

Περισσότερα ποιήματα του Γιάννη Ξούρια μπορείτε να διαβάσετε στο ενδέκατο τεύχος του Τεφλόν.

Στάθης Ιντζές, Άτιτλο

 .

κάθε φορά που κάποιος ερωτεύεται
ένα κομμάτι πάγου αποσπάται
κάπου στην Ανταρκτική
κ’ οι πιγκουίνοι γελαστοί
πάνω του χοροπηδούν
μέχρι να φτάσει σε θερμότερα κλίματα

.

Δάφνη Μαθιουδάκη, Πέντε χαϊκού

Χαϊκού ξανά
Μεταμυθοπλασία
Και δε χιονίζει

*

Βλέπω φιλμ νουάρ
Τρεις γλώσσες στο χαϊκού
Επιτρέπεται;

*

Πληκτρολόγιο
Μαζεύω φύλλα ξανά
Λέξεις και σιωπή

Μάριος Μαγιολαδίτης, Τρία ποιήματα

Οι τραυματιοφορείς της χαράς

Την κουβαλήσαμε τη χαρά όσο δεν πήγαινε
Τη σύραμε σε κοινωνικές εκδηλώσεις
Την επωμιστήκαμε σε ανόητα πάρτι
Την κολλήσαμε σε ψεύτικα χαμόγελα
Αλλά παρέμεινε άρρωστη, προσποιητή και πρόστυχη

Όλντενμπουργκ, 8.7.2009

Το μεγάλο Ναι

Με πιάνουν παραληρηματικές σκέψεις. Με φαντάζομαι στην καρέκλα του Νίο, να μου προσφέρουν το χάπι της αναισθησίας και να λέω το μεγάλο Ναι. Να πηγαίνω στην τιμή και την πεποίθηση εκείνου του Ναι. Να στέκομαι σε δυάδες και προσοχή και να αφήνω το αβάσταχτο βάρος του Όχι. Την ίδια ώρα το όνειρο έχει και soundtrack: Τα παίρνεις όλα πολύ στα σοβαρά, said the joker to the thief σε εκτέλεση από Battlestar Galactica. Πολύ κουλτούρα για Παρασκευή βράδυ αλλά κάτι θα πρέπει να έχεις κι εσύ να διαβάζεις.

Θεσσαλονίκη, 24.02.2012

λΑΜΠΕΡΟύΚ, Τρία ποιήματα

ΦΑΤΑ ΚΟΥΛΑΜΑΡΑ ΒΑΤΡΑΧΕ

χειλάκι κορδοστίφτη
καμπούρα με κιμάδα
μινιόν σοκοφρετούλα
second voice πίπα
τσίμπα μοιρολόι
δώσε κομπολόι
βλήτα σαγιονάρα
ασήμι μες στη λάσπη
κρίμα ρε τα νιάτα
κρίμα ρε τα νιάτα
νιάου κάνει η γάτα
ψιτ μου λέει φάτα
ξαναπάω να κάτω
ξαναπάω να πάνω
σμπαράλια στα υπόγεια
πόρτα δεν ανοίγει
παράθυρο ταβάνι
πρέπει να ξεφύγω

Πάνος Χα!, Δύο ποιήματα

ΕΝΤΟΜΟ

είσαι ένα άτιμο άτομο!
μου ’πε
κι εσύ ένα έντιμο έντομο!
του ’πα εγώ
άτιμο έντομο θα σε πιάσω!
ακούστηκε η φωνή της κυρίας
και ξαφνικά
απ’ το τίποτα
μετατράπηκα σε έντιμο άτομο

 

ΑΠΟ ΣΥΝ ΔΕΘΗΚΑ

εγώ ψάχνω εσένα
εσύ ψάχνεις wi-fi

το attica με στοιχειώνει
τόσο διαφορετικό από τον δρόμο
μα ενωμένο
ενώ μένω
και είναι και η δια ρρύθμιση
μια συν θήκη στο κέντρο της πόλης

Περισσότερα ποιήματα του Πάνου Χα! μπορείτε να διαβάσετε στο ενδέκατο τεύχος του Τεφλόν.

Ευαγγελία Λεδάκη, Δύο ποιήματα

BLUE KARAOKE

Το μπλε καραόκε δεν είναι μέρος για φυσιολογικούς
Πριν μπεις σε ρωτούν τρεις λέξεις
Την πρώτη:
τη δεύτερη:
και την τρίτη:
Οι αινιγματικές ερωτήσεις παίρνουν αινιγματικές απαντήσεις
Και έτσι στην πόρτα του μπλε καραόκε
κρίνουν κατά περίπτωση και διαισθητικά
την πιθανότητα εισόδου
Όσοι δεν κατορθώνουν να μπουν
Κατευθύνονται στο διπλανό σινεμά
Το σινεμά είναι θερινό και έχει μεγάλο καμπαναριό
Στην κουζίνα του μαγειρεύουν οι μουσουλμάνοι μύδια
Και οι εβραίοι μάγειροι το χοιρινό
Αμφότεροι δεν τρώνε το φαγητό
Σεβόμενοι την απώθηση αλλήλων
Η επιλογή τους φαίνεται λογική και γίνεται αποδεκτή με συγκατάβαση
Το μπλε καραόκε δεν είναι άλλωστε μέρος για φυσιολογικούς
Έρχονται οι αντιπαθείς
Που πάσχουν από τη νόσο του αντί
Και μεταξύ τους συμπάσχουν
Και σχεδόν στο τέλος συμπαθιούνται
Με τον καιρό συμφωνούν
Και είναι τότε ανάγκη
το κλαμπ να κλείνει
Για να μην χάσει ολότελα την πελατεία του
Μένει κλειστό για τρεις ή τέσσερις βδομάδες
Οι αντιπαθείς ξεχνιούνται
Οι συμπάθειες ατονούν
Μέσα στα διαμερίσματα
χολερικά και γκρίζα συναισθήματα
φτύνουν στο πάτωμα σύμφωνα
καταπίνουν αμάσητα φωνήεντα
Κι όταν το κλαμπ ανοίγει πάλι
τι έβρισκαν ο ένας στον άλλο
απορούν

Κορίτσι Οξύ, Ασύνδετο 4

–
Τα μικρά απογεύματα –κάπου εκεί στο αμήχανο ενδιάμεσο των εποχών– σύχναζε σε συναντήσεις υποστήριξης ατόμων με ατυχή κουρέματα και παρελθόντα. Παρατηρούσε τις στραβές ψαλιδιές και τις τσαλακωμένες εφηβείες και ενίοτε μετρούσε στο πάτωμα τα φαντεζί καπέλα και χαμόγελα με τα οποία τις έκρυβαν. Τολμούσε να αναπολήσει εκ του σύνεγγυς παλαιούς χρόνους αυτονόητης ομορφιάς και λεπτότητας αλλά και πυρομανούς πάθους. Φανταζόταν τα φιμέ τζάμια των γυαλιστερών λιμουζίνων και τα βέλα από στρογγυλεμένες βλεφαρίδες και άκουγε τις κομμένες, από ένα ενδεχόμενο τραχύ βλέμμα, ανάσες που μπορούσαν να πλημμυρίσουν ασκόπως μελάνι και ηδυπάθεια υποκίτρινες σελίδες, περιτέχνως υδατογραφημένες. Χαμογελούσε τότε με γαλαντομία απέναντι σε ντεμοντέ έρωτες και λοιπά στραφταλιζέ παραφερνάλια που κάλυπταν ολοσχερώς με τη βαριά τους χάρη μια επιμελώς παραμελημένη Ιστορία. Είχε εξάλλου προσφάτως ανακαλύψει ότι οι πιο πικρές διαπιστώσεις εμφανίζονται αθόρυβα –σαν ώριμες γάτες– μετά από στιγμές ελαφράς διανοητικής χαλάρωσης, όταν το μυαλό απλώνει ως θαλάσσιος αστερίας και εντελώς ανοιχτό, πλέον, κι ευάλωτο αφήνεται να παστωθεί ακόμα κι από την πιο αρμυρή αλήθεια. Ακουμπούσε μετά το αυτί της στο έδαφος για να ακούσει ηχηρές φιλίες που τελείωναν λόγω ευτραφών εγώ. Από αυτά που πρήζονται στο όνομα μιας κακοτροχισμένης ευθύτητας, χωρίς να έχουν ποτέ καταδυθεί τολμηρά στα βαθύτερά τους κελάρια και να έχουν αντικρίσει την απρεπή μούχλα που συχνότατα αναπτύσσεται εκεί, ακόμα και στα πιο καλά ανακαινισμένα μυαλά. Αντιλαμβανόταν φυσικά ότι όσο πλησίαζε το θερινό ηλιοστάσιο εκκρεμούσαν  αποκαλυπτήρια. Και ότι στο απόγειο του πανηγυρικού όφειλε να ξεκινήσει χαμηλά και με κάθε λιτανική βραδύτητα –κι ίσως κάποιες μακριές εμφατικές σιωπές στο ενδιάμεσο– έτσι ώστε να κρατήσει όσες υπεράνθρωπες δυνάμεις και όσα τρομερά ηχοχρώματα τυχόν χρειάζονταν για την ουράνια κραυγή του τέλους.

Π. Ε. Δημητριάδης, Δύο ποιήματα

ΕΙΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

Είμαι ερωτευμένος με τον έρωτα,
τα πράσινα μάτια του, τα ξανθά μαλλιά του,
το χέρι του πάνω στο κεφάλι μου
όταν κλαίω.
Είμαι ερωτευμένος με τον έρωτα,
το ’χω πει και πάντα θα το λέω.

23.01.11

Θεόδωρος Νταλούσης, Εκκίνηση ΙΙ

–

Ξέρω πως θα ’ρθεις μια μέρα για να μου χαρίσεις τα πάντα.
Και θα επουλώνεις τις πληγές μου, θα διασκεδάζεις την ανία μου, θα πετάς τα αποτσίγαρα, θα πλένεις τα σεντόνια, θα γελάς με τις παραξενιές μου, θα γοητεύεσαι από τα ευφυολογήματά μου.
Και η αγάπη θα ρεμβάζει στο κρεβάτι.Ξέρω πως θα ’ρθεις μια μέρα. Και έχοντας χαρίσει τα πάντα,
θα μετράς τις πληγές μου. Διασκεδάζοντας την ανία μου, θα πετάς τα αποτσίγαρα. Επίσης θα πλένεις τα σεντόνια, θα γελάς με τις παραξενιές μου, θα ζυγίζεις τα ευφυολογήματά μου.
Και η αγάπη θα ξεχνιέται στο σαλόνι.

Ξέρω πως θα ’ρθεις μια μέρα για να κάνεις τη σούμα.
Θα ζητάς το μερτικό σου. Θα περιπαίζεις την ανία μου. Πετώντας τα αποτσίγαρα (από συνήθεια και μόνο), θα πλένεις και τα σεντόνια. Θα γελάς με τις παραξενιές μου, μα τα ευφυολογήματά μου θα σε αφήνουν αδιάφορη.
Και η αγάπη θα λιμνάζει στην κουζίνα.

Ξέρω πως θα ’ρθεις μια μέρα για να πάρεις πίσω τα πάντα. Φεύγοντας (στο πλάι, σκόρπια αποτσίγαρα και σεντόνια με ύποπτους λεκέδες) θα παρατήσεις την πόρτα ανοιχτή.
Και η αγάπη θα το σκάσει βλαστημώντας.

Στράτος Φυντανίδης, Τέσσερα ποιήματα

Εμφύλιος

1
Σφουγγάριζα το κατάστρωμα ενώ φάλαινες καταπίνανε πλοία φαντάσματα. Λίγο πιο πέρα, ο καπετάνιος πέταγε αναμμένα σπίρτα στο νερό. Λες να τη βγάλουμε καθαρή, με ρώτησε. Φίλε, του είπα, ο έρωτας δονείται στις φλέβες της πούτσας μου. Γέλασε. Όλα είναι αστεία στη μέση του ωκεανού.

2
Όλα μου τα πουκάμισα έχουν τρύπες, ανοιγμένες από φλεγόμενα κομμάτια καπνού, ξεκολλημένα από πρόχειρα τσιγάρα. Καμιά φορά η καύτρα τσουρουφλίζει τις τρίχες και το δέρμα μου κι αφήνει τη μυρωδιά καμένης σάρκας. Πετάγομαι, τινάζω από πάνω μου τη στάχτη, και για μια στιγμή λυπάμαι τον εαυτό μου, που πάντα καίγεται.

–

Γιατί μαχαιρώνει τις αποστάσεις μου επαξίως ο Μινώταυρος;
(κολάζ, Αύγουστος του ’13)

Παροιμιώδης εξοστρακισμός
αυτός του ανθρώπου
απ’ τον λαιμό και πάνω,
αθροίζοντας νομίσματα
αφαιρώντας στοιχεία.
Αυτοεκπλήρωση,
ένα είδος παρωδίας
διασφαλισμένης
τυχαία
μέσω τηλεχειριστηρίου.
Στη μαζική είσοδο
δεν κατανοούν
σιδηρόδρομους
ή τα κράτη συλλήβδην
από κόκκινο δέρμα.
Πρωτίστως ύφος
του υπουργείου ενισχυμένο
να γνωρίζει π.χ.
επί δεκαετίες
τόπους συνύπαρξης.
Κατά προτίμηση
παρκαρισμένο στο σημείο
το μίζερο κάτουρο
προκαλεί την οργή
της εκάστοτε αστυνομίας.
Όργανα θεσμών
εκτόνωσης
εκτοξεύουν
παράλληλες διαδικασίες
εσωτερικής αιμορραγίας.
Να ανθίσουν
συνειδητά
οι παλινδρομήσεις
της ροής των γεγονότων
ως ανώδυνη επιλογή.

Κωνσταντίνα Γεωργαντά, Πέντε ποιήματα

.

ΔΕΥΤΕΡΟ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ

.

ξυπνώ και φοβάμαι
κοιμάμαι και μόλις που αναπνέω
τρώω απ’ τα σκουπίδια
και περιμένω·
διασχίσαμε βουνά και θάλασσες

.

δεν μπορώ να φύγω
δεν μπορώ να μείνω
θέλαμε να μην χάσουμε κανέναν
και χάσαμε πολλούς
τρεις οικογένειες σε ένα δωμάτιο
τρεις οικογένειες σε ένα δωμάτιο

.

ελπίζαμε σε μια καλύτερη ζωή
σαν άνθρωποι
με την ηρεμία ενός σπιτιού
με ηρεμία·

.

δεν έχω κοιμηθεί ούτε μια φορά
εδώ και οχτώ χρόνια
χωρίς να με τρώει κάτι
ο φόβος για τους δικούς μου
η αγωνία για το ξημέρωμα, αν έρθει
η αγωνία για το ψωμί
η αγωνία για

.

όταν όλα έχουν καταστραφεί
δεν υπάρχει άλλη λύση
παρά φυγή·

.

να μπορώ να επιβιώνω
όχι μόνο εγώ

.

να ’μαστε όλοι το ίδιο
χαμένοι
πίσω από 3.000 κάλυκες δακρυγόνων

.

(ποίημα-εύρημα, γυναίκα από το Αφγανιστάν, άνδρας από την Ελλάδα, Αθήνα 2012)

Ρένος Μάρτης, Άρνηση 2

Α’
Πράξη τέλους, Ερμή.
Γράφω καλύτερα απ’ τον Σεφέρη και το ξέρει.
Δεν τ’ άντεξε και τα τίναξε – όσο εμαίνετο ακόμη αλτ, mute,
φοίνιξ και τέφρα…
(Οι διανοούμενοι, βλέπεις, χωλαίνουν σ’ ανοιχτό ανταγωνισμό–
έστω και αστοί…
Οι διανοούμενοι είναι «αντιπαραγωγικοί»–
Άρα, συλλήβδην, αριστεροί!)

–

O Όμηρος, μόνο, μ’ έκαμψε.
Εξόχως ανώτερη κλάση/ Βάσει παλαιότητας, ε –Σαν τον στρατό…

Χρήστος Μαρτίνης, Δύο ποιήματα

ΟΜΟΝΟΙΑ, 21ος Αιώνας Μ.Χ.
(Χαρτογράφηση)

Αντάμωναν περαστικά ναυάγια
του περιπτέρου τ’ άντερα χυμένα
προς πώληση
φέραν τον ανάπηρο σαν κάθε πρωί
τον στήσαν άγαλμα· μαγαζί γωνία
σφίγγαν οι κόρνες κροτάφους
τρυπάνια
καζάνια στα φανάρια κοχλάζαν
τις σημαίες να σέρνει νοτιάς
το χορό
τα χαλασμένα φερμουάρ τακτάκτακούνια
κουλούρια παπάδες τα σπίρτα
κερνώ αδέρφια
το μαχαίρι το σωστό που καθαρίζει λεμόνια
τη σειρά από άλλεν της κίνας