Αφροδίτη Κατσαδούρη, Δύο ποιήματα

ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΛΕΠΤΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩ

Ακούστε
κύριε
λόγω αβάσταχτης κρίσης οικονομικής
τελικά
θα
συμβιβαστώ
με το άλλο μου τέταρτο.

ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΑΝΟΙΚΕΙΟ ΣΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΟΥ

Κανείς δεν μίλησε για τη γενναία σου φύση, την πολεμοχαρή σου φορεσιά, την πανοπλία που προβάλλει ηδονιστικά ανάμεσά μας, το ηρωικό και διόλου ερωτικό «θαρσείν χρή» σου, τη δύναμή σου να στέκεσαι χωρίς να καμπυλώνεις τρυφερά στις μεγάλες λεωφόρους, την ανασυρμένη ικανότητά σου να κυκλοφορείς ακέραιος, δίχως δάχτυλα που αρχέγονα πληκτρολογούν και ορέγονται μοντέρνο πόθο, την ανεξαρτησία της ρινικής σου κοιλότητας απαλλαγμένης απ’ το άρωμά μου, τη σηπτική σου δράση να αναπνέεις τα κατουρημένα της πόλης στενά ουραγός, διαπιστωμένος ξενύχτης αλλά πάντα μόνος, την εμμένειά σου να αψηφάς τα πρώτα πληθυντικά, εργαλειοποιώντας το δίκαιο του ισχυρού που μπορεί να υπάρξει χωρίς εσένα, τις παραβάσεις στοματικών υδάτων που αντάλλαξαν οι εραστές, κανείς δεν μίλησε για όλα αυτά˙ όλοι μιλούν για την προκλητικότητα της Τουρκίας.

Δέσποινα Τουρλακίδου Λαρούμ, Δύο ποιήματα

ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΜΕΤΑΞΙ

Οι άνθρωποι που λιώνουν
Σαν μετάξι
Φυτεύουνε στη θάλασσα
Τα κόκαλά τους
Δεν έχουν πρόσωπα
Μόνο σκιές
Και χρώματα

Παράγγειλα στην άκρη του θεού
Ένα πιάτο από σένα
Με υδατάνθρακες
Σοκ
Κανείς δεν το περίμενε

Το αγόρι με το σκούρο δέρμα
Μου δίνει ένα μπουκέτο λουλούδια
Με φιλά
Σταυρωτά
Με χρίζει αγία
Ανεβαίνει στο μηχανάκι του και φεύγει
(προβλέπεται μια άγευστη χρονιά)

Μαζεύω όλα μου τα πράγματα
Φτιάχνω με τα χέρια μου
Ένα σπίτι κινητό
Και μένω απ’ έξω!
Δε με χωράει ο τόπος
Σε λίγο θα συμβεί κάποιο ατύχημα

«κάνω παρέα με μαφιόζους
μόνο για να τρώμε
άφοβα τυραμισού»

Οι άνθρωποι που λιώνουν
Σαν μετάξι
Φυτεύουν ακόμη στη θάλασσα
Τα κόκαλά τους.

Όλγα Βερελή, Κολωνός

κρύα είσοδος πολυκατοικίας
φώτα σβηστά
Μυρίζει βραστό λάχανο και τσιγαρισμένο κρεμμύδι
Ένας καθρέφτης καλύπτει τον τοίχο
Η αντανάκλασή σου σε χαιρετά
Χαμογελάει ειρωνικά
σε παρέσυρε

Οι σκάλες στο σκοτάδι
Οδηγούν στο ημίφως μιας ζεστής σπηλιάς
τα μάτια σου προσαρμόζονται

Στο χολ
Οι παναγίες με κοιτούν επιτιμητικά
Δεν τηλεφωνώ ποτέ
άχρονες αλυσίδες αγάπης
Σφυρηλατημένες σε τραπεζαρία
σοβαρό σκούρο ξύλο οξιάς

Τα πρόσωπα καλύπτονται εντελώς
πίσω από τον καπνό των τσιγάρων

Προσφέρουν αγάπη
Μαγειρεμένη σε φαγητό
Δεν τους χρωστάς τίποτα
Μόνο την παρουσία σου
στη δική τους ζωή

Λυδία Μηλίγκου, Ποιήματα για τη φάλαινα

1.

Όσα ειπώθηκαν˙
πως δεν έφταιγε η φάλαινα
πως έφταιγε η φάλαινα
πως δεν υπήρχε φάλαινα

………….«Μια καλλιτέχνις όπως εσείς πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά»

…………………………………αυτά είναι
…………………………………πράγματα που μου συμβαίνουν

…………………………………………………………………………………………….[horror, horror]

……………………………………………………………………………………………………….Τώρα,

…………………όμως,
…………………δεν μπορώ να σου μιλάω γι’ αυτά
…………………τα πράγματα.
…………………Ας πούμε πως όλα έχουν τελειώσει και πως εγώ περιστρέφομαι.

êtes-vous fous?

(αυτό το κάνουν καλύτερα
από την από κει μεριά, που
εσύ δεν ξέρεις)

L’Étranger, Οπτική ΙΙ

ο έρωτας συντίθεται από τον λόγο
θέλει να μπορείς να γίνεσαι καθρέφτης
δύο προτζέκτορες
και ρυζόχαρτο
να προλάβεις να χαράξεις τις ακμές
τις σκιές των επιφανειών
να μην τρομάξεις όταν δεις
τα μάτια [σου] στο χαρτί
να σε κοιτάνε πίσω.
ίσως δηλαδή είναι ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία
αυτή που πηδάει απ’ τα μάτια σου στα μάτια του και πίσω
ή η αποτύπωσή της στον ανθρώπινο αμφιβληστροειδή
αλλά τι κάνει η ορατή η/μ ακτινοβολία
προσπίπτουσα σ’ έναν καθρέφτη;
η γωνία πρόσπτωσης ισούται με τη γωνία ανάκλασης
κι απ’ τον αμφιβληστροειδή σου
η ακτίνα δεν διαπερνά τον άλλο
γυρίζει στο στέρνο σου.
σε κουράζω το ξέρω αλλά
πρέπει κάπως αυτό το σημάδι
ποιος άφησε ανοιχτά;
α εγώ.

θα επαναληφθεί.

Περισσότερα ποιήματα του L’Étranger μπορείτε να διαβάσετε στο εικοστό τέταρτο τεύχος του Τεφλόν.