κ. λλάμα, Νουρ

Διέρχεται απ’ το σκοτάδι στο φως
στα χιλιόμετρα μετρά απόσταση
το φως
12 χιλιάδες εικόνες από ειδήσεις γι’ αυτήν
αυτή που φόρεσε νωρίς το πέπλο
φόρεσε νωρίς
τι κρίμα 12 χιλιάδες ειδήσεις για 1 διαφορά χρόνου υποτιθέμενη
Κρέμεται από μια απόχη
σύντομα ψαράδες έντρομοι
την έπιασαν
6 χιλιάδες κραυγές από τρόμο γι’ αυτήν
αυτή που θέλησε μόνο να περάσει
θέλησε μόνο
τι κρίμα 6 χιλιάδες κραυγές γιατί δεν ήταν ψάρι
Και στήσανε ένα γλέντι γι’ αυτήν
Νουρ σημαίνει φως
έφαγαν ήπιαν γι’ αυτήν
Νουρ σημαίνει φως
είπαν πολλά γι’ αυτήν
Νουρ σημαίνει φως
κι όταν πια πήγαν για ύπνο
στην παλάμη της έγραφε:
«Εμένα δε με ρώτησε κανείς»

Advertisements

Δανάη Μάνεση, Δύο ποιήματα

σάπια οδοντικά νήματα
σύρματα με κρεμασμένους γλόμπους
και ω
μια κρεμασμένη γυναίκα.
–
κοιμισμένη πόλη, κοιμισμένα βλέμματα
η γυναίκα είναι όμορφη
μα κανείς δεν τη βλέπει.
/καθρέφτες/ και /αντανακλάσεις/ και
/είδωλα/
προθήκες και διαχωριστικά τζάμια
υπαρκτά ή ανύπαρκτα
ανυπόστατα
οι κομφορμιστές
των διακαών πόθων τόσο δυνατών που τους έσβησαν
Ορφέες και Ευριδίκες που ποτέ δεν κοιτάχτηκαν
–δεν παράκουσαν–
–δεν επαναστάτησαν–
–δεν ερωτεύτηκαν–
και μην έχοντας χάσει ο ένας τον άλλο
ποτέ
δεν ήξεραν πως αγαπιούνται.
–
και κοιμισμένα βλέμματα
και ξαφνικές ριπές ανέμου
πετραδάκια στις ράγες
ως προς δημιουργία αναταραχής
και ξανά
/καθρέφτες/ και /είδωλα/
και γαμημένος διαχωρισμός
και τα αγάλματα είχαν κενά μάτια
γιατί ήταν καθρέφτες
καθρέφτες που έσπασαν
από τα πολλά είδωλα
αγάλματα που πονούσαν
γιατί ποθούσαν χαμένους παραδείσους
και ήξεραν
ήξεραν πως αυτοί είναι οι μόνοι αληθινοί.

Νάνσυ Αγγελή, Οι πέτρες

.
Τους κουβάλαω μέσα μου. Τη μαμά και τον μπαμπά, αλλά όχι μόνο αυτούς. Πόδια και χέρια και γέλια συνωστίζονται μέσα μου κάθε μέρα. Έτσι δεν είμαι μόνη μου ποτέ. Όταν κοιτάζω ένα δέντρο ή διασχίζω έναν δρόμο κάποιος απ’ όλους θα πεταχτεί να πει κάτι. Ότι στον τόπο μας δεν έχουμε τέτοια δέντρα, ή για κοίτα κάτι δρόμους. Οι συγκρίσεις είναι, άλλωστε, το αγαπημένο μας θέμα συζήτησης. Οι συγκρίσεις δεν τελειώνουν ποτέ, αφού τα πάντα μπορούν να γίνουν μέτρο σύγκρισης ή όλα να εξαρτώνται από το με τι ή ποιον τα συγκρίνεις. Με τις συγκρίσεις πράγματα που βρίσκονται μακριά γίνονται αυτοστιγμεί κοντινά. Εγώ συνήθως χαμογελάω και απαντώ διάφορα. Συχνά γίνεται ολόκληρη κουβέντα καθώς περπατώ ή κάθομαι να πιω έναν καφέ φαινομενικά χωρίς παρέα, φαινομενικά σε άλλη χώρα. Τα καφέ είναι επίσης τα αγαπημένα όλων μας. Επιλέγουμε με τρομερή προσοχή και αυστηρό κριτήριο. Το κατάλληλο μέρος είναι κάποιο ήσυχο, αλλά όχι απόμερο, και συνήθως καθόμαστε αναπαυτικά στο πιο σκιερό τραπέζι. Αφήνω προσεκτικά το απαρχαιωμένο κινητό τηλέφωνο και το παλιοκαιρισμένο βιβλίο που έχω στην τσάντα μου για τέτοιες περιπτώσεις. Πρόκειται για δυο αντικείμενα-πρόσχημα, γιατί στην πραγματικότητα δεν τα χρειάζομαι˙ τους διαφορετικούς κόσμους τους κουβαλώ μέσα μου. Αλλά το βιβλίο, όπως και το τηλέφωνο, καταλάμβανουν τον σωστό χώρο στο τραπέζι, δημιουργούν μια αίσθηση παρουσίας και ένα κοινώς αποδεκτό παραπέτασμα καπνού: Είθισται κανείς να καμουφλάρει τη μοναξιά που προέρχεται από την έλλειψη φυσικής παρουσίας.

.

Κι έτσι καθόμαστε εκεί και παρατηρούμε τον κόσμο, καμιά φορά για ώρες ολόκληρες. Καθετί που συμβαίνει, κάθε μικρή ή μεγάλη παρατήρηση, περνάει από την αξιολογική τους κρίση κι η άποψή μου δεν καθορίζεται μόνο από το τι πιστεύω εγώ, αλλά από τι θα πίστευαν, θα ένιωθαν ή θα έκαναν εκείνοι αν ήταν στη θέση μου και έβλεπαν με τα μάτια μου.

Μετρομιγάς, 11

Σταματάνε αρκετά να τρώνε στις 11
Τσιγάρο
Πίσω απ’ το ταμείο
Σειρά μου
Τι σειρά μου; Πότε ήρθα, πότε ήρθαν οι άλλοι ακόμα δεν ξέρω
Γλυκιά φωνούλα
Ζητάει διά του στόματος για το εντεράκι της
Θέλω να δω
Προσπαθώ να δω
Τ’ αφεντικό κάθεται μπροστά μου
Πίσω απ’ το ταμείο
Μη δω κάτι ωραίο
Μη μου χαλάς τη μέρα, ρε μαλάκα αφεντικό
Μου τη χαλάς που μου τη χαλάς δηλαδή
Άσε με να δω κάτι να θυμάμαι μέχρι να σχολάσω
Ούτε καν
Για την επόμενη μία ώρα
Άσε με να δω κάτι να ξεχαστώ
…να ξεχάσω ότι βλέπω την πλάτη σου

Πάνος Κουτούλιας, Συναλλαγή

—Έχω αυτές τις δέκα βιαιότητες
για εναρμόνιση·
θέλω να μου τις ανασκευάσεις
σε αίσχη.

Πόσα, λοιπόν, σκοπεύεις να μου πάρεις
άεργε εκμεταλλευτή
λαμόγιο ψυχανώμαλο
ξεφτίλα εμποράκο
αιμοσταγές διαπίστευμα των
παραλληλισμών;

Μπορώ με μια μαχαιριά
να σε ακινητοποιήσω
αναίσχυντο πετσόκομμα
έμβασμα για μεσήλικες
καμάρι της μεσίτευσης.

Οπότε θα ’τανε καλό
να είσαι λογικός στις σφαγές σου.

Φοβέρα για πεντάχρονα
ατάκα πάνω στην ατάκα
μου,
κοντολογίς
ό,τι μας σφύριξε το υποβολείο…

Μπορώ να σε αγγίξω
με κάτι που θα έσφυζε απώλεια,
να πάρεις γεύση
από την άνοια των κλοπιμαίων.

Να γίνω το τσιράκι σου,
να γίνω το επιμύθιο
που σε υποβίβασε.

Ανθή Άλφα, Δύο ποιήματα

Γ.Ν.Θ. ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ

Χριστουγεννιάτικο δέντρο
……………..στη μέση της λεωφόρου,
……………………………………………καιόμενο.
……………………………………………μήνα Οκτώβρη.

Κι απ’ τα λαμπάκια στον διπλανό στύλο της ΔΕΗ
………………..κρεμασμένο σώμα. Άψυχο.

Μάλλον η τάση γι’ ανώτερα δούναι και λαβείν,
…………………………………………….παραήταν υψηλή.

Σταύρος Καρακωνσταντάκης, Απολεσθέντα

Πρώτα χάσαμε το μέτρο.
«Μέτρον άριστον»; ε, αυτό
το χάσαμε.
Μετά χάσαμε τη δουλειά μας.
Μετά χάσαμε τον ύπνο μας.
Μετά το κλειδί του αυτοκινήτου.
Έπειτα χάσαμε με τη σειρά: τις καταθέσεις
τα κοσμήματα, τα σερβίτσια
την επίπλωση και κάποια
βιβλία που αξίζανε κάτι.
Χάσαμε το νερό
το ρεύμα
το τηλέφωνο
το Σπίτι.
Ύστερα χάσαμε τον παππού
τη γιαγιά τη σύνταξη
το γενεαλογικό μας δέντρο
το δέντρο που ανεβαίναμε μικροί
τη μνήμη
μια κάλτσα στο πλύσιμο.

Π. Ένιγουεϊ, Απαγορεύεται

Απαγορεύεται: τρίτο πρόσωπο παθητικής φωνής του «απαγορεύω».
Απαγορεύεται το παρκάρισμα.
Απαγορεύεται το κάπνισμα.
Απαγορεύεται το κυνήγι.
Απαγορεύεται η λήψη φωτογραφιών.
Απαγορεύεται η κολύμβηση.
Απαγορεύεται η τοιχοκόλληση. Νόμος 2147.
Απαγορεύεται η είσοδος.
Απαγορεύεται η είσοδος στους μη έχοντες εργασία.
Απαγορεύεται η δόμηση σε γεωργικά οικόπεδα μικρότερα των 4 στρεμμάτων.
Απαγορεύονται τα σκυλιά στο πάρκο.
Απαγορεύεται η στάση.
Απαγορεύεται η στάθμευση.
Απαγορεύεται η στάση και η στάθμευση.
Απαγορεύεται η κατανάλωση οινοπνευματωδών ποτών από άτομα
κάτω των 18 ετών που δεν συνοδεύονται από γονέα ή κηδεμόνα. Νόμος 36/94.
Απαγορεύεται η βιντεοσκόπηση.
Απαγορεύεται η ελεύθερη κατασκήνωση.
Απαγορεύεται ο γυμνισμός.
Απαγορεύεται η θήρα.
Απαγορεύεται το πτύειν.

Θοδωρής Τσαπακίδης, Τρία ποιήματα

Ευελπίδων το ανάγνωσμα

Δικηγορεύει το ακριβό σου κουστούμι
Χαμογελάει η κομψή γραβάτα
Κλείνεις στο χαρτοφύλακα των συναισθημάτων σου
δυο μεγάλα κουτάκια μπλάνκο
διαγραφές σε περιμένουν
διαπομπεύσεις, εξευτελισμοί και ταπεινώσεις
εφέσιμες αποφάσεις
και ένας χωρισμός άνευ αναστολής
Καφές με ιταλικό όνομα στο Κολωνάκι

Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι

Στην εντατική της μεσημβρινής ζώνης
με τ’ αναισθητικό της τηλεόρασης στο φουλ
Τόσα χρόνια στη Λάμψη
ξεθώριασε η ζωή

Ανήκεστος βλάβη

Το φως της μέρας φορά τα μάτια της και τον τυφλώνει

Χριστόφορος Τριάντης, Εργασία και σίδερα

Ε, ύμνοι που πέφτουν
για την ανθρώπινη εργασία
(την αξία της βεβαίως).
Ω καλοί μου άνθρωποι
όλοι το γνωρίζουν: είναι το μέτρον το άριστον
της προκοπής και της αυτογνωσίας,
ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω!
Κι αν υπάρχουν άνεργοι, πάλι καλά,
θα ’ρθει η σειρά τους στα νταμάρια
της εργατικότητας να διακριθούν (συντόμως).
Δεν μπορεί, η τίμια εργασία τούς πάντες
αποζημιώνει με ειλικρίνεια αριθμητική
(λογαριασμών και πληρωμών).
Ναι, αποκτούν ευεργετήματα
του μόχθου οι στυλοβάτες.
Χιλιάδες χρόνια, χιλιάδες (μα την αλήθεια)
τα χέρια και το μυαλό του εργατικού δυναμικού
σήκωσαν πράγματα σημαντικά:
κάστρα και πυροβόλα,
κοιμητήρια και παλάτια,
βόθρους και κλούβια
για ζώα κι ανθρώπους.

Πωλίνα Κρεμαστά, Απολογισμός

Μου ανέβηκε η ποίηση
γέμισα αποκαΐδια τσιγάρων
(να μην ξεχάσουμε τον άνθρωπο μέσα στις ασυναρτησίες)
πυορροούσες οι κουβέντες μας
μελλοντικό άλλοθι που βασανίζει το παρόν
το ποίημα
να μου πάρουν τώρα θα ’ναι σα να μην υπήρξε
φτου ξορκίζω και ξεφυσάω
σαν χοντρό αλάτι που αργεί να λιώσει στον πάτο της λεκάνης
σωρεύει στα πνεμόνια η σκέψη
δε μονιάζει, εκκρεμεί χωρίς στυλοβάτες
άρρυθμη ερωτεύσιμη ωσάν ηλιοτρόπιο στου θέρους τα μάτια.
Μου ανέβηκε η ποίηση στα ύψη
αργοσβήνει τη σωματικότητα των αρθρώσεων και εφευρίσκει
λεξίμορφα αλεξικέραυνα να στεγάσουν
τα διάφανα τσίνορα
απώλεσαν την όρασή τους και στης Πυθίας τον βωμό
σκαρώνουν χορογραφίες συντακτικές
απόπειρες ουτοπίας αποποιούσας.

Αθυρολόγιο, Δύο πεζά

.

Ο Ζαλούρης

Ήταν πριν χρόνια που ανακαλύψαμε στην αυλή ένα βρώμικο περιστέρι που δεν μπορούσε να πετάξει κι όλο γυρνούσε σβούρα γύρω απ’ τον εαυτό του, σκόνταφτε, σωριαζόταν και πάλι σηκωνόταν κι άρχιζε απ’ την αρχή την ίδια ιστορία. Και τ’ ονομάσαμε Ζαλούρη. Κάθε πρωί και βράδυ πριν φύγω για δουλειά του πετούσα ψίχουλα, σπόρια, κόρες ψωμί και το ’βλεπα καθώς γυρνούσε γύρω γύρω προσπαθώντας να ραμφίσει την τροφή και πάλι έπεφτε και βογκούσε. Από την πείνα θα πέθανε, όταν φύγαμε για διακοπές. Το έθαψε είπε ο γείτονας στον λόφο, μα είμαι σίγουρος ότι μου είπε ψέματα γιατί έβλεπε πόσο αγαπούσα τον Ζαλούρη και σκέφτηκε να μη με στεναχωρήσει.

Λοιπόν, προχθές εγώ και ο Ζαλούρης γίναμε ένα. Γύρναγα γύρω γύρω κι έπεφτα, μία στον τοίχο, μία στα σταθμευμένα αυτοκίνητα, σε μια κολόνα της ΔΕΗ, στις πινακίδες της τροχαίας. Με κοίταζαν που λες τα περιστέρια απ’ τα καλώδια απορημένα και με ονόμασαν Ζαλούρη. Έτσι, γινήκαμε φίλοι εγώ και τα περιστέρια. Από αλληλεγγύη. Μας βρίζουν οι περαστικοί, μας κλωτσάνε τα παλιόπαιδα, τρώμε τα ψίχουλα των γέρων και των κουλουρτζήδων, τιτιβίζουμε στις μορφονιές απ’ τα σύρματα και τα περβάζια, κουτσουλάμε πού και πού κάνα διαβάτη έτσι για την πλάκα μας. Άλλοτε πάλι, βουτάμε σαν τους καμικάζι στις αυλές μπας και μας λυπηθεί κάνας χριστιανός και μας ταΐσει. Και μήπως φεύγοντας για τη δουλειά φωνάζει στη δικιά του «Ρίξε και κάνα ψίχουλο πριν φύγεις στον Ζαλούρη».

Νόπη Φουντουκίδου, Υπότιτλοι

Αυτή η πόλη
δολοφόνησε τα παπούτσια μου.
Με περπάτησαν πολλά χρόνια.
Ανόμοια μεταξύ τους
διαφορετικά απ’ όλα τα άλλα.
Μ’ άρπαζαν απ’ το κρεβάτι
να με πάνε εκεί που ονειρευόμουν
μα πάντα με φτάναν εκεί που έπρεπε να είμαι.
Αυτή η πόλη τιμώρησε
τα παπούτσια μου.
Ανεπαίσθητη απώλεια
μες τη βοή
χωρίς θρήνους.
Ακούμπησε για πρώτη φορά
το πέλμα άσφαλτο.
Βαφτίστηκε μ’ αποτσίγαρα
γυαλιά και κάτουρα.

Ολισθαίνω στις ενοχές της μάζας.
Διαβάζω τον κόσμο δια της αφής
δίχως υπότιτλους.
–Αλήθεια
χρειάστηκες ποτέ υπότιτλους για να καταλάβεις
την απελπισία;
το γέλιο;
το γαμήσι;
το νερό;

Μαρουσώ Αθανασίου, Δύο ποιήματα

ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΓΙΑΝΝΗ

καμιά φορά βλέπω ακόμα
τη μάνα σου τρελή
τρέχει στους δρόμους
σε φωνάζει
να πας να πάρεις ψωμί
να φας την άκρη του στο δρόμο της επιστροφής
να επιστρέψεις
καμιά φορά βλέπω ακόμα
σκοινιά κρεμασμένα
μπάλες στους δρόμους
και δωδεκάχρονα παιδιά
πρώτη φορά στα μαύρα
καμιά φορά
δεν τα ‘δα να γελάνε

Zeina Hashem Beck, Νυκτωδία

1.
Ο ουρανός είναι πορτρέτο της σιωπής –
Σχεδόν θα μπορούσα να τον αναποδογυρίσω,
να δω τ’ αστέρια να σκορπίζουν
απ’ το κάδρο του σαν σκόνη.

Το αεράκι ρυτιδώνει το λευκό χαρτί
καθώς αυτό πέφτει απ’ το σχοινί της μπουγάδας
σαν μια μέρα πλυμένη, άγραφη.

Το ψυχρό έδαφος
περιμένει, περιμένει, περιμένει,
σαν νερό,
περιμένει μια φωνή που δεν έρχεται.

Τα φώτα στον δρόμο τρεμοπαίζουν,
τώρα κίτρινο, τώρα μπλε,
οι νυχτοπεταλούδες χορεύουν όπως χορεύουν,
το κόκκινο αλάρμ του αυτοκινήτου
μετράει ένα δύο, ένα δύο,
κι η άδεια πλαστική καρέκλα
μοιάζει ατάραχη και επιβλητική.

Flung me, Δύο άτιτλα

.

περπατούσα την ομόνοια με μπαχ στ’ ακουστικά και τσιγάρο στο χέρι. πετάχτηκε μπροστά μου ένας τύπος σαν το μπαμ απ’ το μπαλόνι που κατά λάθος την καύτρα μου βρήκε. άρχισε να φωνάζει «σου είπα να κρατάς το τσιγάρο σαν γυναίκα». με αυτιά κατειλημμένα, έπρεπε ν’ αλλάξω το συντομότερο ντροπή, έδειχνα ιδιαίτερα κόκκινη μ’ αυτή. κοίταξα την αθηνάς κι ερχόταν. ερχόταν τόσο ωραία με μπαχ που νόμιζες θ’ αρχίσουν να πέφτουν μπαλόνια από παντού, την ίδια στιγμή, διάβαζα στα χείλια ενός μαλάκα το «σαν γυναίκα». έβλεπα τη γλώσσα του ν’ αγγίζει τον ουρανίσκο για να σχηματίσει το «ναι» και αμέσως μετά να φράζει το λάρυγγα για το «κα». ανάθεμα αν αυτός ο μυς δούλεψε ποτέ με τέτοιο πείσμα πάνω σε σώμα για να βγάλει ήχους κάποιας γυναίκας στόμα, που κάπνιζε τσιγάρα με τρόπο ουδέτερο, που άλλαζε ντροπές στη μέση του δρόμου.

Ρένος Μάρτης, Ελλειπτικό

Γονέων-κηδεμόνων
σύλλογος
φιλάθλων Πειραιώς
σύλλογος
θεσμός, Α.Ε., τροπολογία, κλαδική
διμοιρία, συνομοσπονδία
Ε.Δ.Ε., μαφία
Δ.Σ., Ε.Κ.Κ., Μ.Μ.Ε.
ιερατείο
Π.Α.Ε.
η φράξια
το ποίμνιο
μια κάστα
ένα Κράτος, εσμός
Εθνική
ληστοσυμμορία
διαβούλευση, επιτροπεία
Π.Ν.Π.
λαϊκή ή εθνική
(δημοκρατικός συγκεντρωτισμός
κοινωνικό συμβόλαιο)
κυριαρχία
χαρτοφυλάκιο
σεχταρισμός
Ε.Υ.Π.
ενορίες
κορπορατισμός…
κι εν γένει, συνάφεια.
Και σινάφια, σινάφια, σινάφια, σινάφια
ΣΙΝΑΦΙΑ.
Σαν σφήκες, όλοι τους
πάνω
μου.

Παύλος Κοστάνιο, Λειψεία (μια συμβολή)

Όντως, δεν υπάρχει
παρθενογένεση

μονάχα γέννηση παρθένων
και μονάχα δίαιτα

μύθος η μοναξιά του μοναχού
μύθος κι η μοναξιά του νόμου
–δε λέω του μόνου–
άπειρη καταιγίδα πυρομανών
όλων αυτών που ποτέ δεν
έγραψαν
οι βλάκες, είπαν πόσα πια να πει ο άνθρωπος;

Όμως πονηρεμένος ο κόμης του
Λωτρεαμόν
για την εκφραστικότητα του
λεπτοδείκτη

κατάδυση ραθυμία θα πει;
δε νομίζω πως θα συμφωνούσε σε κάτι τέτοιο ο Πρεβέρ
όμως κι εγώ εικασίες κάνω

Στέλιος Γιαννίκης, Δύο ποιήματα

Ανταπάντηση προς τις θετικά πολωμένες κλίκες του Άδη

Τριβή ολίσθησης
η κοινή σκέψη
το λάδι
μεταξύ μας
στη σαλάτα
του πληθυσμού

Η Πηγή γεννά:ήδη,
στο έδαφος
η ουρά
μιας
γουλιάς

Δυστυχώς για εσάς
μαζί με τις πρόκες της ψυχής μου
θα πέσουνε και τα κάδρα σας.

Κώστας Πλησιώτης, Παρατηρητήριο

.

παρατήρηση α
ασφυκτιώντας σε τάπερ
στεγανός προστατευμένος παρατηρώ
/παρά το γεγονός ότι δεν πληρώ/
τον νυχοκόπτη να διαγράφεται και
να αναγράφεται
τόσο έντονα στην άκρη περιγράφοντας
ένα γραναζιασμένο δάχτυλο πιάνου

παρατήρηση β
I
χέρια ριγμένα σε μάτσο
σημειώσεις
και δοσμένα στη γοητεία
της γραφής μηνυμάτων
και μάτια αφημένα
σκιασμένα, περιγραμμένα
στεγασμένα από τριχών σειρές
ακατάστατες

II
περιποιημένα και νωχελικά
αδιαφόρως αινιγματικά
και διαστροφικά
ελκυστικά φρύδια –
ο ζήλος της βλεφαρίδας
πάντα εμφανής

ΙΙΙ
σηκωμένα αντρικά
συνοδεία σα κοριτσάκια
σε πόλεμο αιματοβαμμένο
να σπάζουν τη σειρά τους
από στρατιωτική
σε σύγχρονη ψυχαγωγία

Andie-Andie, Βαλπούργκα

Το σκαρφάλωμα στην οροσειρά Χαρτζ
οφείλεται στον Φάουστ
Προτίμησα, όπως κι εκείνος,
να περπατήσω αντί να πετάξω
Νιώθω στην κοιλιά μου
τα μαδημένα απ’ τον χειμώνα
φύλλα των αμυγδαλιών
να υποδέχονται την άνοιξη
αυξάνοντας το σφυγμό μου
Στις δώδεκα και είκοσι
το βουνό έρχεται ξανά στη ζωή
Διακόσια επτά χρόνια μετά
αναβλύζει νέο αίμα
Απ’ την κορυφή ενός βράχου
βλέπω τη Λίλιθ
να τυλίγει στα μαλλιά της τον Αδάμ
ρουφώντας του το δηλητήριο
πριν η μέδουσα
πετρώσει την έκσταση στο βλέμμα του
Οι μάγισσες ραγίζουν τον πυθμένα της στρατόσφαιρας
χαράζοντας τον ουράνιο θόλο
με παγοκρυστάλλους του 1718
απ’ τα δάκρυα της τελευταίας δαιμόνισσας του Μπορντώ
Ο καπνός απ’ τις εστίες της φωτιάς
μυρίζει μοσχοκάρυδο
σπρώχνοντας τα βήματά μου
να τραυλίσουν τον ξέφρενο χορό των γυναικών
Διένυσα έντεκα ξέφωτα νεράιδων
και τότε αντιλήφθηκα
πώς γεννήθηκε το μπλουζ
Κάθε τέτοια νύχτα
αιώνες τώρα
ξωτικά εξυφαίνουν τα σώματά τους
από μαγικά φίλτρα
και σκισμένες ομολογίες
Κάθε τέτοια νύχτα αιθριάζουν τη σκληρότητα του Απρίλη

Νίκος Δασκαλόπουλος, Πραγματική χρησιμότητα

η ιδιοκτησία στην
πραγματικότητα
δεν είναι το
«μου ανήκει»
αλλά το «ανήκω».
όσο πιο κοντά στον θάνατο
φτάνει ο άνθρωπος
τόσο πιο πολύ έχει την
ανάγκη
να κρατηθεί από την ύλη,
που είναι ο εαυτός του.
για αυτό οι γέροι δεν
πετούν
τίποτα,
μαζεύουν άχρηστα
πράγματα
και γεμίζουν το σπίτι.

Μαρία Πασχαλίδου, Οικογενειακό τραπέζι

ο πατέρας στη κεφαλή
όλοι σιωπηλοί
ηρεμία και αγάπη
αγάπη πολλή
να φας αγάπη
μέχρι η κοιλιά σου να χορτάσει
για το καλό σου
παιδί μου
σπλάχνο μου
ζωή μου

ο σκύλος παρακολουθεί
τι ευτυχισμένη στιγμή
πόσο θα ήθελα το πιάτο μου
να εκσφενδονιστεί
στον απέναντι τοίχο
με τις φωτογραφίες από τις διακοπές
το 1994
θυμάμαι λίγα
σα να μην ήμουν εκεί
και όμως ήμουν
μητέρα

Ο ειδωλολάτρης, Δύο ποιήματα

Το πολύ

Το πρόβλημα με
την πολλή δουλειά
το πολύ σεξ
και γενικότερα
με οτιδήποτε πολύ

είναι ότι αφήνει
λίγο χρόνο
λίγο μυαλό
λίγον έρωτα
λίγους στίχους

για εκείνο το λίγο
που δεν λέει
να μεγαλώσει.

.

Μυαλό παχύ

Χωρίς να θέλω
να σε αγχώσω

ξεκίνα
έλξεις
κάμψεις
καθίσματα
και προπάντων
cardio.

Στην εποχή των παχιών μυαλών
τα σώματά μας πρέπει να στάζουν.

Κώστας Παντιώρας, Χαμένα κορμιά

«Είμαι ένα κορμί χαμένο, ένας άσωτος υιός
Απ’ το σπίτι μου φευγάτος, κι απ’ τον τόπο μου μακριά.»

Κ. Βίρβος

Υπάρχουν άνδρες που χάνουν τα υλικά τους. Πάνε μέρες τώρα που οι μπουλντόζες του δήμου γκρεμίζουν τα μέσα μου. Κοντά μια δεκαετία κατειλημμένος από ηδονές και καημούς αυτόνομους. Τώρα με γρονθοκοπούν τα κομπρεσέρ. Κρατούν ανέπαφο το κέλυφος, έτσι προστάζουν οι τάσεις της σύγχρονης αρχιτεκτονικής κι η χοντροκώλα πανομοιότυπη αισθητική. Κρατούν το παλιό, όμορφο, νεοκλασικό παρουσιαστικό μου. Δέρας ολόσωμο, γιομάτο ελιές και μελανώματα, αυτό είμαι όλος κι όλος, ένα τομάρι! Απαγορεύεται η ρίψις μπάζων. Βγάζουν τα κομμάτια μου φορτωμένα σ’ ασήκωτα οικοδομικά καροτσάκια. Με μεταφέρουν έξω απ’ την πόλη. Τα μέσα μου μπαζώνουν χείμαρρους με γάργαρα νερά, να σταματά η ταραχοποιός ροή, να εμποδίζεται η σεσημασμένη κίνηση.

Υπάρχουν άνδρες που χάνουν τη ζωή τους. Χθες το πρωί κηδέψαμε το γερο-σύντροφο. Ο ουρανός πάνω απ’ το Σχιστό σταχτής, καθώς αρμόζει σε τέτοιες περιστάσεις. Εμείς λιγοστοί. Τα ρούχα μας παρακατιανά. Άσπρο πουκάμισο δικό μας, παντελόνι μαύρο δανεικό, κοντό μπατζάκι να φαίνεται ο αστράγαλος με τη φθαρμένη κάλτσα, παπούτσι πολύχρωμο, αθλητικό. Ήταν όλα στην εντέλεια κι ετοιμασμένα αποβραδίς. Τα στεφάνια, τα γαρούφαλλα, τα τεθλιμμένα εγγόνια που ψηφίζουν σταθερότητα. Μια στελεχάρα της οργάνωσης, τραυλός, χοντρός, με πατομπούκαλα, εκφώνησε τον επικήδειο. Μετά από λίγο μια πρέζα χώμα, ράντισμα με λάδι και κρασί κι αμέσως πάπαλα. Αυτό ήταν! Στην αίθουσα δεξιώσεων οι νεότεροι χίμηξαν αμέσως στο κονιάκ.

Χρήστος Μαρτίνης, Κουβανοί στην Ιθάκη [μετάφραση Google από τα χίντι]

Την Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014 το ποίημα «Ιθάκη» του Καβάφη επικολλήθηκε στην Google Μετάφραση και μεταφράστηκε αυτόματα στα χίντι. Έπειτα ακολουθήθηκε η αντίστροφη διαδικασία και μεταφράστηκε από τα χίντι στα ελληνικά. Ο Χ.Μ. περιορίστηκε στο να διορθώσει μερικά κόμματα και να βάλει δύο εισαγωγικά.

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
ο δρόμος είναι μακρύς προσευχή,
δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι!
Ποτέ δεν θα αρέσει αυτό,
δηλαδή, αν «η σκέψις σου υψηλή, πρόστιμο»
Ο ενθουσιασμός αγγίζει την ψυχή σας και το σώμα σας διεγείρει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
το άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
Κουβανοί δεν είναι μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι να ’ναι μακρύς ο δρόμος.
Υπάρχουν πολλοί –πρωί– το καλοκαίρι
με τι χαρά, τι χαρά,
όταν θα μπαίνεις σε λιμένας, δει για πρώτη φορά.
Σταματήστε σ’ εμπορεία Φοινικικά,
για να πάρει τα πράγματα δεξιά,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι εβένους, μητέρα,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε είδους,
Ως πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά, όπως μπορείτε να:
σε πολλές πόλεις Aigyptiakes, πηγαίνετε
μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Λεύκιος, Πάσχα

Για την οικογένεια,
της ανωμαλίας τη μάσκα,
η πιο λαμπρή γιορτή
είναι το Πάσχα!

Καύλα παν στην εκκλησιά
καύλα προσκυνάνε
καύλα παίρν’ αντίδωρο
απ’ του παπά το χέρι.

Κι αφού χορτάσουνε καυλί
κι αφού χορτάσουν χύσι
την Κυριακή ανήμερα
πηδάνε προβατάκια.

stonedthinker, Η τρελή γραφή

η τρελή γραφή καρποφορεί
αδιάβαστη πιάστηκε τη στιγμή
που ο ρομαντισμός με την παράνοια
πιασμένοι αλά μπρατσέτα
έστρωσαν σατέν σεντόνια κόκκινα
κι αράδιασαν επάνω τους
περιπαιχτικά
διάφανους δονητές

η τρελή γραφή καλπάζει
κανόνες χωρίς
ρυθμός αχρείαστος
αφού δε θωρεί στον ορίζοντα
στίγματα πατημένης γης

η τρελή γραφή κυκλοφορεί
με την αισθητική της γυναίκας
χταπόδι στο κεφάλι
και για μαλλιά πλοκάμια
αν ήταν άντρας
αξύριστο καβούρι για μουστάκι

Π.Ε. Δημητριάδης, Σάκος του μποξ (…που έφυγε)

These rivers of suggestion are driving me away

Γερό ζευγάρι

Ήταν γερό το ζευγάρι μου απόψε. Η πιο στρέιτ ύπαρξη εκεί μέσα. Αγνή καρδιά ομοφυλόφιλη. Δεν της κάθεται η Ελένη, αυτή χάνει: άπερκατ, κλοτσιά, δεξί-αριστερό κροσέ κι αποτελείωμα με το γάντι ανάποδα. Είχες ακούσει στο νοσοκομείο πως έχω χάσει τον ένα όρχι μου; Απ’ όταν έχασα και σένα είμαι απολύτως ανίκανος.

Τα αντρικά αποδυτήρια

Βρωμάνε ιδρωτίλα, τρίχα σκληρή που στάζει, τα αντρικά αποδυτήρια. Μα τους αγαπάω αυτούς τους άντρες. Γιατί είναι καθαροί από μέσα τους. Για το ψωμί σέρνονται στα καρτόνια κάτω από τ’ αυτοκίνητα, χορεύουνε τα καλοκαίρια στις ταβέρνες τα φολκλόρ. Και με γυναίκες μαζί, και φοιτητές, κάνουν προπόνηση. Κι ο δάσκαλος με διαβεβαίωσε: «Χρυσαύγουλο εδώ δε μπαίνει».

Ωμέγα, Τρία ποιήματα

Δεύτε τελευταίες μαχαιριές

Εγώ
περπατάω καιρό τώρα
με την ψυχή στο στόμα
και το μαχαίρι στα δόντια
έτσι
που αν χρειαστεί
με μια δυνατή εκπνοή
όποιον καριόλη
θελήσει να με τιθασεύσει
θα τον πάρω μαζί μου

Στράτος Φυντανίδης, Τέσσερα διηγήματα

Ένα σκότωμα

Η αίθουσα αναμονής ήταν ευχάριστη. Μουσική έπαιζε σε χαμηλή ένταση. Η γραμματέας πατούσε πλήκτρα με το βλέμμα κολλημένο στην οθόνη. Πάνω απ’ το γραφείο της, μέσα σε μια σιδερένια κορνίζα στον τοίχο, ένα βάζο με λουλούδια, χοντρές στρώσεις μπογιάς, μεγάλες πινελιές και η υπογραφή κάτω δεξιά, η υπογραφή του γιατρού.

Παρακαλώ, περάστε. Πέρασε. Κάθισε. Περίμενε ώσπου ήρθε ο γιατρός, του έσφιξε το χέρι. Τον ρώτησε για το ατύχημα. Μιλούσαν κι ο γιατρός κρατούσε σημειώσεις. Έχουν περάσει χρόνια, πώς βλέπεις τώρα; Δεν έχει αλλάξει κάτι, απάντησε, άλλες φορές είναι σκοτάδι, μπορεί να βλέπω μόνο το μισό πρόσωπο, το άλλο μισό μαύρο, τίποτα. Πολύ συχνά όμως βλέπω άλλα, σχήματα, εικόνες. Ο γιατρός έξυσε το κεφάλι του. Η μαϊμού πήδηξε απ’ τον ώμο του στα γόνατά του και έπιασε το μολύβι. Άρχισε να μουντζουρώνει το χαρτί με τις σημειώσεις, το τσαλάκωσε μετά κι έφτιαξε μια μπάλα. Όταν ο γιατρός πήγε να μιλήσει, του βούλωσε μ’ αυτή το στόμα.

Γεωργία Διάκου, Δύο ποιήματα

 .

Σκέψη λέξη

.

όταν σκέφτομαι ότι
ο τοίχος γράφει
για ποντίκια
που πετάνε
γελάω κ΄
λέω δεν είμαστε
ρατσιστές μωρό μου
μπορούμε να φοράμε
φορέματα κ΄ να βγαίνουμε
για τσιγάρα
ο περιπτεράς δεν θα σε κοιτάει
μπορώ όμως να δείξω λίγο
από τα χλωριούχα μου σκέλια
κ΄ να πάρεις το πακέτο σου
Ύστερα να τριγυρνάμε με πλαγκτόν
στις μασχάλες
τρώγοντας κρακεράκια
με κατσαρίδες
συζητώντας δυνατά
για τους πολέμους
κ΄ τις μαύρες τρύπες
–Ο Αϊνστάιν θα ήταν περήφανος
που δύο θεωρητικοί
παίζουν το σύμπαν στα δάχτυλα–

Ευάγγελος Παπαποστόλου, Δύο ποιήματα

.

ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΒΑΔΙΣΜΑ…

 .

απαλή μουσική στο βάθος
κι εγώ τυλιγμένος σε μυρωδιά γλυκιά
οσμίζομαι αστραπές στο φόντο
πρόστυχα πουλιά ραμφίζουν τα σύννεφα
το πέταγμά τους χαμηλώνει
κι ο ουρανός μαζί…
ο άνεμος νευρικός τα πετάει κάτω.
οι πρώτες ψιχάλες γαζώνουν το χώμα
οι στρατιώτες προσοχή αλληθωρίζουν
ο ένας μετά τον άλλο ξεκινάνε
χαρούμενο βάδισμα…
ο ουρανός μωσαϊκό
τα σύννεφα βαριανασαίνουν στο σβέρκο μου
σταθερή πορεία νοτιοδυτικά
τσέπες γεμάτες νερό
γαλέτα μουλιασμένη
χαρούμενο βάδισμα…
παιχνίδι ο ήχος της βροχής στα κράνη.
σκουριασμένες επιθυμίες
όλοι στη σειρά με το δάχτυλο στη σκανδάλη
χαρούμενο βάδισμα…
η ανάσα του νοτιά στεγνώνει στα πρόσωπα
όπλο αλεξικέραυνο κρατάω
πέσε χαμηλά πέσε κάτω…
λευκό πανί κρεμασμένο
χαρούμενο βάδισμα του γυρισμού…

Andie-Andie, Είκοσι χιλιάδες έτη κάτω απ’ τη θάλασσα

.

Οι ανθρακωρύχοι κοραλλιών
πεθαίνουν νέοι
πιο νέοι απ’ τα κοράλλια
(μυστικά του βυθού)
Αγκαλιάζουν τις σκιές των αγαπημένων τους
που δημιουργούν οι πυγολαμπίδες
στα φύκια που ξεβράζονται στη Σουμάτρα
κι εκείνες
ανυπόμονα τα βράζουν
πίνουν το ζωμό τους
και συγκολλούν τις απουσίες
όλοι αναρωτιούνται γιατί εκείνες μένουν
κανείς δε ρωτά
γιατί εκείνοι φεύγουν

 .

Περισσότερα ποιήματα της Andie-Andie μπορείτε να διαβάσετε στο ενδέκατο τεύχος του Τεφλόν.

Γιάννης Ξούριας, Οι ουρανοκατέβατοι των φοράδων

.

Ψοφάνε
Για μαρμαρόμπαλες (κλασικές, εξολοκλήρου
Από λύσσα απόλυτη) για να κλωτσάνε πάνω σε λαρύγγι /
Λαρύγγι ξερό λαρύγγι φαλακρό με ψύχωση βραχώδη αστραγγάλιστο
Σκιστό
Γεμιστό με αφάνες
Σαλιωμένες με λιοπύρι /

.

   ΚΑΙ Ο ΜΕΛΑΝΩΜΕΝΟΣ (επεισόδιο)
Ο νούμερο Ένα απλώς
Καθισμένος σ’ ένα σωρό ιερές τσιμεντόπλιθες βαστά τσαμπί πολύ
Βαρύ από μιλιούνια μουρμουρητά
Μπλεγμένα και ψιθύρους, να μπήγεσ’ αγαλματένιος ακούγοντας με τους βουβώνες:

.

Νεκροταφεία φιλμαρισμένα σε 8mm με κέρατα άσπρα και λουλούδια
Με φούξια λουλούδια του πικάπ –μοναδικά– ανύπαρκτα σ’ όλο το ίντερνετ
Και με κέρατα άσπρα που λάμπουνε από πάστρα

.

Αγαλματένιος με τη βελόνα του πικάπ να γρατζουνά τα πλευρά
Να εξελίσσεται εν στάσει η πύκνωση
Της πεύκης με μια τζαζ τζιτζικιών ανισόρροπων ένα σισίρισμα
Υφασμένο σφιχτά
Αυθόρμητο
Και παχύρρευστο στα σπλάγχνα
Στα μαλλιά της και στα
Φανερά / Τελικά όλο κι όλο το περιβόητο κρυφό ήταν το μονοκόμματο μάρμαρο

.

Όπου αυτό που δε φαίνεται είναι αυτό που φαίνεται

 .

Περισσότερα ποιήματα του Γιάννη Ξούρια μπορείτε να διαβάσετε στο ενδέκατο τεύχος του Τεφλόν.

Στάθης Ιντζές, Άτιτλο

 .

κάθε φορά που κάποιος ερωτεύεται
ένα κομμάτι πάγου αποσπάται
κάπου στην Ανταρκτική
κ’ οι πιγκουίνοι γελαστοί
πάνω του χοροπηδούν
μέχρι να φτάσει σε θερμότερα κλίματα

.

Δάφνη Μαθιουδάκη, Πέντε χαϊκού

Χαϊκού ξανά
Μεταμυθοπλασία
Και δε χιονίζει

*

Βλέπω φιλμ νουάρ
Τρεις γλώσσες στο χαϊκού
Επιτρέπεται;

*

Πληκτρολόγιο
Μαζεύω φύλλα ξανά
Λέξεις και σιωπή

Μάριος Μαγιολαδίτης, Τρία ποιήματα

Οι τραυματιοφορείς της χαράς

Την κουβαλήσαμε τη χαρά όσο δεν πήγαινε
Τη σύραμε σε κοινωνικές εκδηλώσεις
Την επωμιστήκαμε σε ανόητα πάρτι
Την κολλήσαμε σε ψεύτικα χαμόγελα
Αλλά παρέμεινε άρρωστη, προσποιητή και πρόστυχη

Όλντενμπουργκ, 8.7.2009

Το μεγάλο Ναι

Με πιάνουν παραληρηματικές σκέψεις. Με φαντάζομαι στην καρέκλα του Νίο, να μου προσφέρουν το χάπι της αναισθησίας και να λέω το μεγάλο Ναι. Να πηγαίνω στην τιμή και την πεποίθηση εκείνου του Ναι. Να στέκομαι σε δυάδες και προσοχή και να αφήνω το αβάσταχτο βάρος του Όχι. Την ίδια ώρα το όνειρο έχει και soundtrack: Τα παίρνεις όλα πολύ στα σοβαρά, said the joker to the thief σε εκτέλεση από Battlestar Galactica. Πολύ κουλτούρα για Παρασκευή βράδυ αλλά κάτι θα πρέπει να έχεις κι εσύ να διαβάζεις.

Θεσσαλονίκη, 24.02.2012

λΑΜΠΕΡΟύΚ, Τρία ποιήματα

ΦΑΤΑ ΚΟΥΛΑΜΑΡΑ ΒΑΤΡΑΧΕ

χειλάκι κορδοστίφτη
καμπούρα με κιμάδα
μινιόν σοκοφρετούλα
second voice πίπα
τσίμπα μοιρολόι
δώσε κομπολόι
βλήτα σαγιονάρα
ασήμι μες στη λάσπη
κρίμα ρε τα νιάτα
κρίμα ρε τα νιάτα
νιάου κάνει η γάτα
ψιτ μου λέει φάτα
ξαναπάω να κάτω
ξαναπάω να πάνω
σμπαράλια στα υπόγεια
πόρτα δεν ανοίγει
παράθυρο ταβάνι
πρέπει να ξεφύγω

Πάνος Χα!, Δύο ποιήματα

ΕΝΤΟΜΟ

είσαι ένα άτιμο άτομο!
μου ’πε
κι εσύ ένα έντιμο έντομο!
του ’πα εγώ
άτιμο έντομο θα σε πιάσω!
ακούστηκε η φωνή της κυρίας
και ξαφνικά
απ’ το τίποτα
μετατράπηκα σε έντιμο άτομο

 

ΑΠΟ ΣΥΝ ΔΕΘΗΚΑ

εγώ ψάχνω εσένα
εσύ ψάχνεις wi-fi

το attica με στοιχειώνει
τόσο διαφορετικό από τον δρόμο
μα ενωμένο
ενώ μένω
και είναι και η δια ρρύθμιση
μια συν θήκη στο κέντρο της πόλης

Περισσότερα ποιήματα του Πάνου Χα! μπορείτε να διαβάσετε στο ενδέκατο τεύχος του Τεφλόν.