ΜΠΑΜΠΟΥΣΚΑ
Τα μόνα ελληνικά που μου έμαθαν στο σχολείο
περιγράφουν
μια τέλεια θηλιά που
διατρέχουν εκατομμύρια μυρμήγκια εργάτες
περασμένη γύρω από ένα φωτιστικό αποτελούμενο
από μια παραδοσιακή λάμπα πυρακτώσεως
στερεωμένη σε ένα στιλβωμένο μεταλλικό κουτί
κονσέρβας
………………ένα άδειο δωμάτιο
………………που περιβάλλει
………………την αυτοεκπληρούμενη ολότητα της κίνησης
………………που περιβάλλει
………………τα εγχειρήματα ενός DIY κόσμου
Συνέχεια ανάγνωσης «Νίκος Χαραλαμπόπουλος, Δύο ποιήματα»
χαίρομαι πολύ
χαίρομαι πολύ
για την αλβανική μου
καταγωγή
τόσο πολύ
που βρίσκω διαρκώς
τρόπους να την αναφέρω
σε κουβέντες
με αγνώστους
.
σύγχρονο
πεταμένα ξύλινα παντζούρια
δίπλα σε κάδο στην πλατεία
βαμμένα κίτρινο απαλό
για να βάλουμε άλλα
καινούρια
αλουμινένια
Ο ΤΑΓΜΑΤΑΣΦΑΛΙΤΗΣ
«Έλα να σου δείξω τον παππού!»
μου λέει ο πατέρας μου
κρατώντας μια φωτογραφία.
Την κοιτάζω και μένω ξερός.
Το ’ξερα
ο σχωρεμένος
στον εμφύλιο ήταν με τους άλλους.
Μα έτσι του ’λαχε,
δικαιολογιόμουν.
Φαντάρος ήταν, δεν το διάλεξε.
Το ’ξερα
πως στο χωριό
έκανε και πρόεδρος
βαλμένος απ’ τη χούντα.
Μα δεν ακούστηκε ποτέ
και τίποτα εναντίον του.
Μπορεί και να ’κανε καλή διοίκηση,
δικαιολογιόμουν.
Μα τώρα πώς να δικαιολογηθώ;
Παρέλαση σε τάγμα ασφαλείας;
Αντί να ντρέπομαι εγώ για σας
πατέρα
ντρέπεστε εσείς για μένα;
Δε ντρέπεστε;
Θέλω να φτιάξω ένα μηχάνημα που να ρουφάει τον πόνο και τη θλίψη
Μ’ ένα σωλήνα που να εφάπτεται και να βγάζει όλο το σκατό σε μια σακούλα
Θέλω να φτιάξω αυτό το μηχάνημα να ξαλαφρώσω
Να μη σκέφτομαι αυτά που στράβωσαν
Θέλω ένα τέτοιο μηχάνημα για τον καθένα
Να υπάρχει σε κάθε σπίτι όπως η ασπιρίνη
Η ασπιρίνη της ψυχής
Θέλω ν’ αδειάσω ό,τι έχω μέσα μου και να ξεσπάσω
Μα αν ξεσπάσω φοβάμαι ότι θα καταστρέψω ό,τι πλησιάσω
Θέλω πολύ ένα τέτοιο μηχάνημα
Θα το ονόμαζα απολυπητή
Θα το διαφήμιζα στην τιβί στις τρεις τα ξημερώματα
Θα ’παιζε στα διαλείμματα του καφέ της χαράς με ελληνικούς υπότιτλους
Σηκωθείτε όλοι απ’ τα κρεβάτια σας
Κύριοι και κυρίες
Σας έχω μια μοναδική προσφορά
Με μερικές δεκάδες ευρώ μπορείτε να πάρετε τον απολυπητή
Τέρμα ο πόνος
Τέρμα τα δάκρυα
Τέρμα η θλίψη
Εγγυημένο αποτέλεσμα
Αγοράστε
Αγοράστε
Αγοράστε
καλύπτω τα μάτια μου με το δεξί μου χέρι
και μου γράφω επιστολές με τον
γραφικό σου χαρακτήρα
χωρίς να τις κοιτάξω
τις στριμώχνω σε μικρούς
τετράγωνους φακέλους
γλείφω ένα ένα τα γραμματόσημα
και την επομένη έχω νέα σου
η σκέψη της αχανούς ερήμου, λες,
δεν σε ενθουσιάζει,
έχεις δουλειές
Όσο δεν υπάρχει θεός
Λέω τα φύλλα να μην πέφτουν τον χειμώνα
Και τα κύματα καμιά φορά να σταματούν
Τα βράδια
Για να ακουστούν πιο καθαρά όσοι ασύστολα ερωτοτροπούν στην παραλία
Όσο δεν υπάρχει θεός
Λέω εγώ να γίνω κύριος Κυρία
Και κάθε μέρα να συμβαίνει
Όπως το δικό μου θέλημα ορίζει
Στον κήπο μου να φυτρώνουν πνευματικά λουλούδια ελευθερίας
Χωρίς τακτικά ποτίσματα και συμβουλές κηπουρικής
Όπου θέλουν θα φυτρώνουν τα λουλούδια μου
Όσο δεν υπάρχει θεός μέσα στο μυαλό μου και πουθενά
Στον βρόντο το ου κλέψεις και το αγάπα τον πλησίον σου
Θα ψειρίζω μπίρες για την πλάκα μου και θα κερνάω τους φίλους μου και όποιον μου κάνει κέφι
Και για τους άλλους στάλα μπίρα δεν θα περισσεύει
Για την πλάκα μου κι όχι για λόγο σοβαρό
Όπως γράφτηκε και τούτο δω.
Δεν ήξερε να βράσει μακαρόνια καν
ούτε να κόψει φιλετάκια το κοτόπουλο.
Τα αυγά τα έβγαζε με τον πυρήνα να ισορροπεί
σαν μια κοιλιά ανοιχτή, ζεστή και υγραμένη.
Θα ’λεγε κανείς πως ήταν ανοικοκύρευτη
να προτιμάει τα μελάνια και τα στριφτά τσιγάρα
απ’ το να υπηρετεί με πάθος τους κυρίους ή τον κύριο σύζυγό της.
Θα ’λεγε κανείς πως ήταν θέμα ταξικό
η Βανέσσα ζωγράφος, οι γονείς μορφωμένοι
αριστοκρατικής καταγωγής
κάπως γι’ αυτούς ακατάληπτη κι αλλόφρων
η μικρούλα Νία.
Δεν ήξερε να παίζει γάμους και γεννητούρια
να αντικρίζει τον νεροχύτη με αίσθημα δέους
και εικόνα παραδείσιας πύλης.
Θα ’λεγε κανείς πως την είχαν για λεσβία
γυναίκα πράμα να μην ψήνει σολωμό;
Ωωω, τι θα πει η κοινωνία κι όλη η Αγγλία;
Συνέχεια ανάγνωσης «Γεωργία Διάκου, Γιατί η Βιρτζίνια Γουλφ δεν ήταν μαγείρισσα»
