Μια μέρα θα ’χω ένα σπίτι
Ένα σπίτι με βαθιές ρίζες στη γη θα ’χω
Μικρό, ζεστό και με πολύ φως
Με κόκκινη σκεπή, χωρίς κορφή
Μέσα στο σπίτι η ευχή του πατέρα θ’ αντηχεί
Είχε συνήθειο στο κεφάλι να μας φιλά κι ύστερα
«Ο Θεός μαζί σου» έλεγε
Όλες τις αναμνήσεις θα τις κρεμάσω κορνίζες στον τοίχο
Όταν θα ξυπνάω το πρωί στο σπίτι με τις ρίζες
Θα μυρίζω τη μάνα μου στο σβέρκο
Κάθε μήνα θα της βάφω τα μαλλιά καστανά
Κάθε μέρα στον κήπο θα περπατάμε
Και κάτω απ’ τη σκεπή των δέντρων που γλυκά στάζουν
Ώρα πολλή θα ξαποσταίνουμε
Στο σπίτι εκείνος δεν θα είναι
Δεν πειράζει, θα προσποιούμαι πως είναι
Η γλυκιά γκρίνια για το ποιος θα πιάσει πρώτος τη γωνιά του γραψίματος
Το παιχνίδι με τα παιδιά. Οι εποχές του χρόνου στο μέτωπό του
Όσες σκέψεις απώθησα
Όλες με αναμνήσεις θα τις ανταλλάξω Συνέχεια ανάγνωσης «Elife Krasniqi, Το σπίτι μου με τις ρίζες»