Elife Krasniqi, Το σπίτι μου με τις ρίζες

Μια μέρα θα ’χω ένα σπίτι
Ένα σπίτι με βαθιές ρίζες στη γη θα ’χω
Μικρό, ζεστό και με πολύ φως
Με κόκκινη σκεπή, χωρίς κορφή
Μέσα στο σπίτι η ευχή του πατέρα θ’ αντηχεί
Είχε συνήθειο στο κεφάλι να μας φιλά κι ύστερα
«Ο Θεός μαζί σου» έλεγε
Όλες τις αναμνήσεις θα τις κρεμάσω κορνίζες στον τοίχο

Όταν θα ξυπνάω το πρωί στο σπίτι με τις ρίζες
Θα μυρίζω τη μάνα μου στο σβέρκο
Κάθε μήνα θα της βάφω τα μαλλιά καστανά
Κάθε μέρα στον κήπο θα περπατάμε
Και κάτω απ’ τη σκεπή των δέντρων που γλυκά στάζουν
Ώρα πολλή θα ξαποσταίνουμε

Στο σπίτι εκείνος δεν θα είναι
Δεν πειράζει, θα προσποιούμαι πως είναι
Η γλυκιά γκρίνια για το ποιος θα πιάσει πρώτος τη γωνιά του γραψίματος
Το παιχνίδι με τα παιδιά. Οι εποχές του χρόνου στο μέτωπό του
Όσες σκέψεις απώθησα
Όλες με αναμνήσεις θα τις ανταλλάξω

Els Moors, Η Ευρώπη είναι γυναίκα

Ι

κανείς δεν έρχεται πια εδώ
ύστερα απ’ το αέναό της στραφτάλισμα
έχουμε μείνει εμείς μονάχοι στη θάλασσα

είμαστε πλοίο νερό και πνιγμένοι
μεμιάς η καταιγίδα ήρθε μαζί με την παρόρμηση
για της μάνας το στήθος

εκείνη τάιζε αλλά ξέχασε
και πώς μαθαίνεις άραγε να θυμάσαι;
τα πτώματα εξακολουθούν να κυλούν απ’ τη ντουλάπα της

αποκεφαλίζονται με τον ίδιο ρυθμό
που εμείς ονειρευόμαστε ουράνια τόξα
πνίγονται γαμιούνται και πετιούνται στα σκουπίδια

αρκεί ό,τι φτάνει να μην φτάνει από αλλού
κίνα ταϊβάν made in ανατολικό μπλoκ
λεκέδες από μελάνια ομοφοβίας

δεν έχει πλήρη επίγνωση
αλλά δεν είναι και αδιάφορη
ρωτά πάντοτε εμβρόντητη

πού ζει το κακό
εγώ το προκάλεσα;

23 Φεβρουαρίου: Δύο μηπερφορμάνς του «Τεφλόν» στο Αρχείο 71

Tην Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου το περιοδικό Τεφλόν θα παρουσιάσει δύο αντικολλητικές μηπερφορμάνς στο Αρχείο 71 (Καλλιδρομίου & Ζωσιμαδών, Εξάρχεια). Συγκεκριμένα:

> Σύγχρονη αλβανόφωνη ποίηση: Τρώγεται η πατρίδα;
Σύγχρονοι αλβανόφωνοι ποιητές και ποιήτριες γράφουν για την πατρίδα που «της έχουν ξύσει τα βουνά και τους γκρεμούς», για την ελπίδα που «τσιμεντώθηκε», για το κτήνος που «κοιτάζει πάντα στα κρυφά». Με εκφραστική αμεσότητα, στηλιτεύουν τον εθνικισμό και τον θρησκευτικό φανατισμό, περιγράφουν την κόλαση του πολέμου και αφουγκράζονται τον αντίλαλο στο δάσος της πραγματικότητας.

> Η ελπίδα έχει πάντοτε πλαν μπι
Ένα ποιητικό παραλήρημα για την ελπίδα ως επιχειρηματικό σχέδιο με εγγυημένη απόδοση επένδυσης.

Shpëtim Selmani, Πάντα μου άρεσε

Πάντα μου άρεσε όλες
Τις πρώην μου να τις ρωτάω πώς τα περνούν
Σ’ αυτή τη ζωή. Κι αν θα πίνανε
Καμιά μπίρα μαζί μου.

Έτσι μετά παίρνω απαντήσεις
Πολύ ευχάριστες όπως:
Είμαι καλά, έχω μια κόρη και ασχολούμαι μόνο μαζί της,
Τώρα είμαι στην Ταϊλάνδη για μια επιστημονική μελέτη πάνω στη γνώση,
Είμαι στο Πεκίνο για ένα συνέδριο με θέμα τη μόλυνση του περιβάλλοντος,
Αυτό το καλοκαίρι θα το περάσω με την αγαπημένη μου
Και απολαμβάνουμε η μία το σώμα της άλλης,
Εσείς οι άντρες ποτέ δεν μαθαίνετε το σώμα μιας γυναίκας,
Γνώρισα έναν ποιητή που με παράτησε,
Ήταν μεγάλος βλάκας,
Είμαι στη Βουδαπέστη σε μια σχολή χορού,
Σ’ έχω δει στον ύπνο μου να με σκοτώνεις,
Παντρεύτηκα και χώρισα έναν ψυχοπαθή,
Ο άντρας μου γουστάρει να χύνει στο στήθος μου και μετά να τραγουδάει,
Κυρίως τραγούδια για τον πόλεμο,
Δεν θέλω να γνωρίσω κανέναν άλλον μετά από σένα,
Γράφω ένα βιβλίο για την εποχή μας,
Δουλεύω χωρίς σταματημό και τρέχω πολύ,
Έχω σκεφτεί ν’ αυτοκτονήσω, τα παράθυρα μένουν ανοιχτά,
Ο εαυτός μου δεν μου αρκεί, την έλλειψή μου την ψάχνω σε σένα,
Σε θαυμάζω ως άνθρωπο,
Εργάζομαι ως δασκάλα σε μια μικρή πόλη,
Δεν πίνω πια μαριχουάνα, τώρα πίνω μόνο γάλα,
Εσύ δεν αξίζεις να είσαι ούτε ζώο,
Ακόμη σε θέλω σαν τρελή.

Τεφλόν #18 | Νέο ποιητικό σκεύος

ΤΕΦΛόΝ #18
Χειμώνας-Άνοιξη 2018

Πατήστε εδώ για να δείτε τα σημεία διανομής και τα θέματα του τεύχους.

Γίνετε συνδρομητές στο Τεφλόν και… αποκτήστε αντικολλητική προστασία!
Διαβάστε περισσότερα εδώ.