R.I.P. Max Ritvo (1990-2016)

ΤΟΣΗ ΠΟΛΛΗ ΑΝΑΣΑ

Άνοιξε διάπλατα το κορίτσι,
γέμισέ την με αέρα:
ορίστε η πρώτη βάρκα.

Στην αρχή είναι μόνο ένας, πάνω στη βάρκα για έναν,
ροζ ώμοι χαστουκίζουν τον άνεμο.
Άλλη βάρκα είναι αυτή;

Για κουπιά χρησιμοποιήσαμε τα χέρια μας, που χτυπάγανε το ένα πάνω στο άλλο.

Η θάλασσα στέγνωσε και ο ήλιος έδυσε.
Μείναμε να κρατάει ο ένας τα χέρια της άλλης˙
η βάρκα αναστέναξε και πήρε να βυθίζεται στη λάσπη.

Ένας λόφος εμφανίστηκε, κι ένα σπίτι,
και μπήκαμε και πέσαμε για ύπνο.

Τα μάτια σου κλείνουν, θηλαστικό μου.
Το χαμόγελο στο πρόσωπό μου
είναι ο θρίαμβος της ιδέας και της γαλήνης σου.

Π.Ε. Δημητριάδης, Σάκος του μποξ (…που έφυγε)

These rivers of suggestion are driving me away

Γερό ζευγάρι

Ήταν γερό το ζευγάρι μου απόψε. Η πιο στρέιτ ύπαρξη εκεί μέσα. Αγνή καρδιά ομοφυλόφιλη. Δεν της κάθεται η Ελένη, αυτή χάνει: άπερκατ, κλοτσιά, δεξί-αριστερό κροσέ κι αποτελείωμα με το γάντι ανάποδα. Είχες ακούσει στο νοσοκομείο πως έχω χάσει τον ένα όρχι μου; Απ’ όταν έχασα και σένα είμαι απολύτως ανίκανος.

Τα αντρικά αποδυτήρια

Βρωμάνε ιδρωτίλα, τρίχα σκληρή που στάζει, τα αντρικά αποδυτήρια. Μα τους αγαπάω αυτούς τους άντρες. Γιατί είναι καθαροί από μέσα τους. Για το ψωμί σέρνονται στα καρτόνια κάτω από τ’ αυτοκίνητα, χορεύουνε τα καλοκαίρια στις ταβέρνες τα φολκλόρ. Και με γυναίκες μαζί, και φοιτητές, κάνουν προπόνηση. Κι ο δάσκαλος με διαβεβαίωσε: «Χρυσαύγουλο εδώ δε μπαίνει».

Ωμέγα, Τρία ποιήματα

Δεύτε τελευταίες μαχαιριές

Εγώ
περπατάω καιρό τώρα
με την ψυχή στο στόμα
και το μαχαίρι στα δόντια
έτσι
που αν χρειαστεί
με μια δυνατή εκπνοή
όποιον καριόλη
θελήσει να με τιθασεύσει
θα τον πάρω μαζί μου

Στράτος Φυντανίδης, Τέσσερα διηγήματα

Ένα σκότωμα

Η αίθουσα αναμονής ήταν ευχάριστη. Μουσική έπαιζε σε χαμηλή ένταση. Η γραμματέας πατούσε πλήκτρα με το βλέμμα κολλημένο στην οθόνη. Πάνω απ’ το γραφείο της, μέσα σε μια σιδερένια κορνίζα στον τοίχο, ένα βάζο με λουλούδια, χοντρές στρώσεις μπογιάς, μεγάλες πινελιές και η υπογραφή κάτω δεξιά, η υπογραφή του γιατρού.

Παρακαλώ, περάστε. Πέρασε. Κάθισε. Περίμενε ώσπου ήρθε ο γιατρός, του έσφιξε το χέρι. Τον ρώτησε για το ατύχημα. Μιλούσαν κι ο γιατρός κρατούσε σημειώσεις. Έχουν περάσει χρόνια, πώς βλέπεις τώρα; Δεν έχει αλλάξει κάτι, απάντησε, άλλες φορές είναι σκοτάδι, μπορεί να βλέπω μόνο το μισό πρόσωπο, το άλλο μισό μαύρο, τίποτα. Πολύ συχνά όμως βλέπω άλλα, σχήματα, εικόνες. Ο γιατρός έξυσε το κεφάλι του. Η μαϊμού πήδηξε απ’ τον ώμο του στα γόνατά του και έπιασε το μολύβι. Άρχισε να μουντζουρώνει το χαρτί με τις σημειώσεις, το τσαλάκωσε μετά κι έφτιαξε μια μπάλα. Όταν ο γιατρός πήγε να μιλήσει, του βούλωσε μ’ αυτή το στόμα.

Max Ritvo, Ας μιλήσουμε για κοινοτοπίες

Ας μιλήσουμε για κοινοτοπίες.

Σήμερα έφτασα ψυχοδυναμικά σε συμπεράσματα γόνιμα για να ανταπεξέλθω σ’ αυτή την περίοδο πένθους και να προχωρήσω μπροστά. Είναι τα ίδια συμπεράσματα.

Υπάρχει ένα κρεβάτι.
Μερικές φορές το κρεβάτι είναι πολύ ζεστό.
Υπάρχει μια νεκρή φύση που στάζει στο κρεβάτι
κι εσύ πίνεις αργά το νερό
και τρως σταφύλια
και τα σταφύλια έχουν κουκούτσια.
Συζητάς για τον Σιωνισμό,
συζητάς τον ρόλο του καλλιτέχνη σε οτιδήποτε –
κάνει τόση ζέστη.
Κείτεσαι στο κρεβάτι.
Πονάει την κοιλιά σου.

Μερικές φορές το κρεβάτι δεν είναι ζεστό,
μερικές φορές είναι ένα κρεβάτι.

Είναι παρήγορο να βλέπεις στο μαγαζί
αντικείμενα που έχεις αγοράσει από άλλα μαγαζιά
που βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά.
Έτσι κάποιος επιβεβαιώνει:
το ισχυρό γενεαλογικό δέντρο και την καταγωγή φορτηγών και αεροπλάνων,
το πλησιέστερο που θα φτάσουμε ποτέ στο πεπρωμένο
είναι η καταναλωτική έρευνα.

Δεν υπάρχει μοναξιά˙ η ειρήνη είναι ριψοκίνδυνη: συνοδεύομαι πάντα από αυτή τη λάμπα
που μου απαγορεύεται ρητά να κρίνω.

Όταν παρακολουθείς τον Μπάρνι, και περιμένει να μιλήσει
το πρόσωπό του είναι πάντα τέλειο γι’ αυτό που θέλει να πει,
και για ν’ ακούσει.
Μια τέτοια ζωή! Ευλογία.

Περισσότερα ποιήματα του Max Ritvo μπορείτε να διαβάσετε στο δωδέκατο τεύχος του Τεφλόν.