Τεφλόν #25, Trish Salah

ΔΥΟ ΑΥΤΟΠΟΡΤΡΕΤΑ

i. Εκεί όπου βρισκόταν εκείνος

Έχει γένια στο πιγούνι της. Μεγαλούτσικα στήθη
καμπυλώνουν τη γραμμή του καλού πουκαμίσου,
τον τρόπο που πέφτει το σακάκι.

Άβαταρ βιβλιόφιλων επιβατισσών του μετρό
που φορούν με θράσος αντρικά κουστούμια
μπερδεύουν τις αντωνυμίες,
ένα μοντερνιστικό είδος
κομψού νεαρού άντρα:
ήρωας πολέμου, ευσυνείδητος αντιρρησίας, απόδημος,
επαναστάτης, φρενοβλαβής, ομοφυλόφιλος, πλέι μπόι,
ποιητής.

Πειστική στον ρόλο αν εξαιρέσεις
Τα σκουρόχρωμα μάγουλα κάτω απ’ τα γένια,
τα υπερμεγέθη στήθη.

ii. 3 π.μ. στο Μέιτλαντ

Συνειδητοποιώ ότι η φούστα μου είναι κοντή και στενή
οι μπότες μου ψηλές, μέχρι τους μηρούς
το μπλουζάκι μου ένα κομμάτι δίχτυ,
καθώς το περιπολικό σταματά, ο οδηγός με χαιρετά.

Είμαι άπειρη, δεν είμαι επαγγελματίας
αργώ τόσο πολύ να καταλάβω ότι ψάχνει να ψωνίσει
–δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει ότι είμαι «ασφαλής».

Αρνούμαι την πρότασή του για βόλτα,
το περιπολικό ρίχνει τη σκιά του πάνω μου
και κείνος κύριος
με καλοπιάνει με γλυκόλογα.

Με τρώει η περιέργεια καθώς μπαίνω στο αυτοκίνητο,
εξακολουθώ να παίζω τον ρόλο μου, αλλά αθώα
Φλυαρώ για το κολέγιό μου, ρωτώ για τον γάμο του.

Του λέω να μ’ αφήσει μερικά τετράγωνα μακριά απ’ το
σπίτι μου
και κρατώ το νούμερό του για μήνες

προβάροντας τον εκβιασμό

Μετάφραση από τα αγγλικά: Jazra Khaleed, Kyoko Kishida

«Δεν έχετε λέξεις για μένα»: Η Trish Salah επιχειρεί να δημιουργήσει μια νέα γλώσσα προκειμένου να μιλήσει για όλα τα αμφίσημα, περίπλοκα και οδυνηρά που καραδοκούν εκτός της αυστηρής περιχαράκωσης του φύλου και της καπιταλιστικής γραμμικότητας. Τα ποιήματά της μιλούν για καταστάσεις βίας, επισφάλειας και εκμετάλλευσης που είναι αποτέλεσμα της τρανσφοβίας και του ρατσισμού, διερευνώντας τι σημαίνει να έχεις φύλο, να αλλάζεις φύλο ή να βρίσκεσαι κάπου ανάμεσα και πώς όλα αυτά συνδυάζονται με τη φυλή και την τάξη.

Τεφλόν #25, Ilse van Staden

ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

δεν θέλω δηλητήρια εδώ,
ούτε μαζικές δολοφονίες με δολώματα ή θανατηφόρες σταγόνες,
ούτε φόλα σε φωλιά ή χοντρό αλάτι σε σαλιγκάρια
ο ύπνος μου ταράζεται
–θέλω να δολοφονώ με τα ίδια μου τα χέρια:

με τα δάχτυλα λιώνω φυτόψειρες
και με το πόδι πολτοποιώ μια κάμπια
ξεριζώνω ζιζάνια και κόβω το κεφάλι μιας μαργαρίτας
το κούτσουρο που επιμένει να μεγαλώνει
το χτυπώ με φτυάρι και τσεκούρι έως ότου υποκύψει
–ελέφαντας που μέσα σε λίγες βδομάδες θρυμματίζεται–
διώχνω το μαυροπούλι που ’ρχεται να φωλιάσει στη στέγη του σπιτιού μου
και στρίβω τους λεπτούς λαιμούς των νεοσσών,
χιλιάδες μυρμήγκια πνίγω σε μια λεκάνη.

τη μέρα που ο καρκίνος ή ο πυρετός εξαπλωθεί στις φλέβες μου,
δέσε μου τα χέρια,
κρύψε τσεκούρια, φτυάρια, λεπίδες,
και απλά φέρε μου
το δηλητήριο.

Μετάφραση από τα αφρικάανς: Peter Constantine

Η Νοτιοαφρικανή ποιήτρια Ilse van Staden παρατηρεί –άλλοτε συνεπαρμένη και άλλοτε μελαγχολική– τους κύκλους ζωής και θανάτου της φύσης, σχεδιάζει «μια τοπιογραφία της ακινησίας για τα μάτια των κουρασμένων». Παίρνει τα αφρικάανς, μια γλώσσα που έχει συνδεθεί με το απαρτχάιντ, και την οδηγεί σε νέες, θαρραλέες κατευθύνσεις, ώστε αυτή να συμπεριλάβει όλα τα πλάσματα του κόσμου, ακόμα και τα «παράξενα όντα [που] μεταλλάσσονται μέσα σε σπηλιές».

Τεφλόν #25, Lütfiye Güzel

ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟ ΣΟΥΠΕΡΜΑΡΚΕΤ

γάλα
πίτσα
μερικά λαχανικά
μπανάνες
κι ένα ολυμπιακό μετάλλιο
οι κολυμβητές είναι έτοιμοι
κόκα κόλα
από καλοσχεδιασμένα μπουκάλια 0,33l
όπως τα ξέρουμε
απ’ τις εποχές των παραλιακών καφέ
δεν σπρώχνω καρότσι
κατά μήκος των διαδρόμων
δεν έχω την αυτοπεποίθηση για κάτι τέτοιο

Μετάφραση από τα γερμανικά: Μαριάννα Τσάτσου

«Η ζωή σαν κούτσουρο,/ εκ των προτέρων θλιβερή, και η σελήνη/ είναι μονάχα μια σημείωση». Με γλώσσα γυμνή, αμακιγιάριστη, χωρίς φραστικά στολίδια, ποιητικές φιοριτούρες και ρητορισμούς, η Τουρκογερμανίδα ποιήτρια περιγράφει τη στείρα και μουντή καθημερινότητα της εργατικής τάξης στη σημερινή Γερμανία, μια καθημερινότητα όπου κυριαρχεί η υπαρξιακή και υλική ένδεια, ένα αίσθημα ασφυξίας: «αν δεν έχεις λεφτά/ τότε δεν έχεις τίποτα/ όμως σου παίρνουν ακόμα κι αυτό»

15-18 Ιουλίου: Τεφλόν @ Θερινό Βιβλιοστάσιο

Το τετραήμερο 15-18 Ιουλίου το περιοδικό Τεφλόν θα συμμετέχει στο 4ο Θερινό Βιβλιοστάσιο. Στον πάγκο του περιοδικού θα βρείτε το νέο μας τεύχος (#25), παλιά τεύχη και τις εκδόσεις μας.

Στο πλαίσιο του Βιβλιοστασίου, το Σάββατο 17 Ιουλίου στις 9μμ, η τεφλονομάδα διοργανώνει σε συνεργασία με τις εκδόσεις red n’ noir μια εκδήλωση με τίτλο: «Τι ξέρω από βία: Μια συζήτηση για τη σύγχρονη φεμινιστική γραφή στη Ρωσία».

Με αφορμή το αφιέρωμα του Τεφλόν στη σύγχρονη ρωσόφωνη φεμινιστική και κουίρ ποίηση (τχ. 25) και την πρόσφατη έκδοση του ημερολογίου φυλακής της Μαρίας Αλιόχινας (Pussy Riot), με τίτλο Riot Days, από τις εκδόσεις red n’ noir, η μεταφράστρια από τα ρώσικα Νίκη Καραγεώργου και μέλη της συντακτικής ομάδας του περιοδικού συζητούν για τις «νέες γλώσσες» που πλάθει η φεμινιστική και κουίρ ποίηση προκειμένου να αναδείξει «τη σύνδεση της κρατικής βίας με την έμφυλη και ενδοοικογενειακή, καθώς και με τα εγκλήματα μίσους εναντίον κουίρ ατόμων», σε έναν κόσμο όπου «η βία έχει γίνει υποχρεωτική συνθήκη στη ζωή [μας]» και «τις γυναίκες/ που λένε την αλήθεια/ τις βαφτίζουν μάγισσες και τρελές». Για τις γυναικείες φυλακές στη Ρωσία, τις μικρές και μεγάλες εξουσίες που αναπτύσσονται μέσα στο ασφυκτικό τους περιβάλλον αλλά και τις σχέσεις συντροφικότητας που δημιουργούν οι κρατούμενες μεταξύ τους.

Τεφλόν #25: Ντμίτρι Κουζμίν, Άτιτλο

Αποτελέσματα πρόσφατης κοινωνιολογικής έρευνας:
Το 88% του πληθυσμού της χώρας μου είναι φασίστες.
Φριχτή είδηση, σκέφτομαι στο ασφυκτικά γεμάτο βαγόνι του μετρό.
Είναι αλήθεια ότι στην έρευνα δεν συμμετείχαν ανήλικοι, όμως με τέτοιους
γονείς, δασκάλους, συνεπιβάτες δεν υπάρχει ελπίδα.
88, έξυπνος αριθμός, δεν χρειάζεται πια
να κρύβεσαι πίσω απ’ την πλάτη του 14.
Φυσικά, πρόκειται μόνο για έναν μέσο όρο, σκέφτομαι,
στη βουλή της χώρας μου το ποσοστό μάλλον φτάνει στο 100%,
ενώ στη χθεσινή ποιητική βραδιά πιθανόν να μην ξεπερνούσε το μηδέν.
Μου φαίνεται ότι στον σταθμό «Οκτιάμπρσκαγια» οι άνθρωποι βρωμάνε περισσότερο
απ’ ό,τι στον σταθμό «Κομσομόλσκαγια», μιας και μαζεύτηκαν εδώ τυχαία.
Σκέφτομαι, στο βαγόνι υπάρχουν πάνω κάτω εκατό άτομα,
όμως δεν είναι εύκολο να μαντέψεις ποιος απ’ όλους αυτούς είναι μέσα στους 12.
Εκτός από κείνον τον μιγά που φορά μια άσπρη μπλούζα με μαύρα ρώσικα γράμματα:
«Να συμπεριφέρεσαι στους άλλους όπως θέλεις οι άλλοι να συμπεριφέρονται σε σένα»
‒δεν είναι δύσκολο να φανταστείς τι εμπειρίες κρύβονται πίσω απ’ αυτή τη στάμπα.