Joshua Jennifer Espinoza, Αφιερωμένο στην κουίρ γυναίκα που με ρώτησε αν έχω πούτσο

Έχεις ψυχή;
Μπορείς να της εμπιστευτείς τις επιθυμίες σου;

Γιατί χρειάζεσαι
να σου το κάνω λιανά για να αισθανθείς άνετα;

Μεγάλωσα κάτω απ’ την ίδια μπότα με σένα
μόνο που είχα σφηνώσει στις σχισμές της

κι εσύ νόμισες πως ήμουν κομμάτι της.
Δεν ήμουν ποτέ καουτσούκ, ποτέ δεν πίεσα τίποτα,

ήμουν απλά γυναικεία σάρκα μασημένη και γεμάτη πεζοδρόμιο.
Δεν θέλω να μιλήσω άλλο για τη βία.

Δεν σου χρωστάω καμιά εξήγηση.
Κανένα δεν οφείλει σε κανένα το σώμα του.

Όταν συναντώ ένα άλλο ανθρώπινο ον, ρωτώ
Σε τι δίνεσαι ολόψυχα και γιατί;

Dawn Lundy Martin, Βίαια δωμάτια

1.

Το περίγραμμα του κοριτσιού θολώνει. Είναι εν εξελίξει και γεγονός.
Μια επίκριση καθορίζει τη ρωγμή. Επιπλήξτε την. Ισοπεδώστε το βάθος της φωνής. Αυτό

το επιτακτικό τέντωμα ξεφλουδίζει τις σταθερές στρώσεις. Ένα κορίτσι, λέω.
Κορίτσι. Καρότσι. Καταστολή. Αυτός. Αυτός –ξεκουμπώνει πριν την ανάδυση.

Σαν τσουγκράνα πιεσμένη στον ουρανίσκο. Ένα ευωδιαστό ματσούκι.
Σςςςς-φφφφ-φάτο. Επιμονή. Τα χείλη τραυλίζουν. Το ζωώδες αγόρι μας.

Δεν ήταν ποτέ ολόκληρη. Ή απλή. Ή νέα. Απλά σπρωγμένη κι ανοιγμένη.
Όχι από αυτό. Γι’ αυτό. Γρανάζι σκληρού τροχού στα πέντε, τα έξι, τα επτά. . .

Τι να γνωρίσεις από αυτό που δεν υπήρξε ποτέ;

Ana Božičević, <3

Aκόμα και τώρα
Ακόμα και στην (δεν μπορώ
Να πιστέψω ότι το
Λέω) στην Οικονομία
Του Τραμπ (προνόμιό μου
να μην πιστεύω) το πιο
Οδυνηρό είναι να βλέπω
Την πλάτη κάποιου
Που σου μοιάζει στο μπαρ
Κατάμαυρα μαλλιά τρανς δέρμα
Αλλά είναι οκ
Αυτός ο πόνος μού
Δείχνει
Πως η αγάπη θα νικήσει

Jos Charles, Προειδοποίηση περιεχομένου

όταν ήμουν 3, τραγουδούσα
τη μουσική του μπάτμαν.

η οικογένειά μου είχε εντυπωσιαστεί.
ο θείος ζητούσε

κασέτες με τον μπάτμαν από
εκείνον τον τύπο που ήξερε

η μαμά απέναντι
απ’ το σπίτι του παππού.

μου είπαν ότι είχα «προβλήματα ομιλίας».
μπέρδευα συχνά τις

λέξεις. έλεγα την πηγή πληγή.
έλεγα τη σιγή στέγη.

δεν έχω πια πρόβλημα,
παρά μόνο όταν έχω ένα καυλί στο στόμα.

Αλεξάνδρα Τσιμπούλια, Δύο ποιήματα

Απ’ τη ρόδα του λούνα παρκ μπορείς να δεις ότι έχει φτάσει το φθινόπωρο:
κόκκινα και κίτρινα δέντρα, άνθρωποι
πετάνε σε πυραύλους διασχίζοντας τη θλίψη. Άστεγοι,
σαν αστροναύτες στο διάστημα: δεν θα
κηδευτούν ποτέ, θα πλέουν ή θα καούν
ανάμεσα στ’ άστρα. Σιωπηλά ζώα γλείφουν απαλά
δέρμα και μαλλί στη Γη.