Εξαντλήθηκαν

και επανακυκλοφορούν σε ηλεκτρονική μορφή.

Μπορείτε να τα κατεβάσετε από τις αντίστοιχες σελίδες στα δεξιά του ιστολογίου

ή από εδώ: τεύχος #3, τεύχος #4, τεύχος #5.

Θέμης Πανταζάκος, Η παμπ

–

Εκείνη τη νύχτα αργά το Δεκέμβρη, αλλά και κάθε νύχτα του χρόνου, το επίρρημα που χαρακτήριζε την παμπ του Πώλι ήταν το σχεδόν. Σχεδόν μακρόστενη, σχεδόν άδεια, σχεδόν ρετρό, με σχεδόν ξεφτισμένους τοίχους, σχεδόν για τύπους σαν τον Ντέιβ και θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι δεν ήταν τυχαίο που ήταν ο Ντέιβ εκείνος που την επισκέφτηκε, σχεδόν λυπημένος, σχεδόν παραιτημένος, ίσως αναζητώντας κάτι να απασχολήσει το μυαλό του, ίσως θέλοντας κάτι να συμβεί.

–
It’s four in the morning, the end of December
I’m writing you now just to see if you’re better
New York is cold, but I like where I’m living
There’s music on Clinton Street all through the evening.

–
Ο Ντέιβ έσπρωξε την πόρτα και βρέθηκε με δυο βήματα καθισμένος στο μπαρ. Ζήτησε τσιγάρο και ένα διπλό ουίσκυ απ’ τον μπάρμαν που του προσέφερε και τα δύο πριν του γυρίσει την πλάτη συνεχίζοντας το σκούπισμα των ποτηριών. Έφερε το κεφάλι πάνω απ’ τον ώμο και κοίταξε περιμετρικά πίσω του, μια παρέα παιδιών γύρω στα είκοσι πέντε στη γωνία κοντά στην πόρτα, ένα ζευγάρι μεσήλικων προς το κέντρο ακριβώς πίσω του κι ένας μοναχικός τύπος αλλοπρόσαλλα ντυμένος και κρυμμένος σ’ ένα τραπέζι κάτω απ’ τα παλτά της κρεμάστρας στη γωνία που απέμενε. Έχουν κάτι κοινό οι άνθρωποι που βρίσκονται έξω, αυτές τις μέρες, τις γιορτινές μέρες. Είναι πολύ. Πολύ χαρούμενοι, πολύ λυπημένοι, πολύ ερωτευμένοι, πολύ μόνοι. Εγώ είμαι η μόνη παραφωνία, σκέφτηκε, είμαι σχεδόν. Και χαμογέλασε. Σχεδόν.

–
Ah, the last time we saw you you looked so much older
Your famous blue raincoat was torn at the shoulder
You’d been to the station to meet every train
And you came home without Lili Marlene

Αλεξάνδρας Πλαστήρα Ανθολόγημα

–

Και τι θα πούμε όταν γυρίσουμε, σκέφτηκα.
Πρέπει να ετοιμάσουμε ψέματα.
Πόσο ξέγνοιαστα περάσαμε.
Τι εύκολη που ήταν η φύση.

———————[][]

Η φύση ήταν όπως τη φαντάστηκα, θα τους έλεγα.
Τακτική, καθαρή και υπάκουη.
Να βλέπατε πως άνοιγαν με υπόκλιση τα κλαδιά. Θα έβαζα και σκίουρους.
Όχι έναν και δύο, αλλά εφτά σκίουρους.
Ίσως βάλω και νάνους, σκέφτηκα.
Θα τους βάλω με τρόπο.

———————[][]

Πότε ήταν που έπεφτα και μου άρεσε να πέφτω;
Στάθηκα να θυμηθώ. Μάλλον σε κήπο ήταν.
Μάλλον από δέντρο. Σε ινδιάνικη μάχη.
Και πληγώθηκα θανάσιμα. Έπεσα γενναία.
Και δεν ήθελα να σηκωθώ. Όταν έπεφτα με παιδικό σώμα.

———————[][]

Να σας δείξουμε τις φωτογραφίες, είπα.
Εδώ που γελάω, έτρεμα απ’το φόβο μου.

———————[][]

Τι ψέματα που γράφουν τα βιβλία.
Ήμαστε μόνοι μας.
Και ούτε ένας σκίουρος.

–

Γιάννης Σκαλτσής, Δεν υπαρχει δημοσια απαλλαγη απο τις Μουσες

ειναι ενα τυπικο βροχερο βραδυ στο σπιτι. η βροχη πεφτει. πεφτει & σκορπιζεται. συνοψιζονται. συνοψιζεται μια σταγονα τη φορα. αδιευθετητες ακομα σημασιες ψιχαλιζουν στ αυτια. σκοποι, καιροσκοπισμοι, κατεβαινουν, μπαινοβγαινουν. εκπνοες & εισπνοες. καιροσκοπισμοι, εισπνεω & εκπνοες. οπως ειπωθηκε ειναι ενα τυπικο βροχερο βραδυ στο σπιτι με τον κωδικα μου. συννεφα πεφτουν σ αμετρητους μεταγλωττισμους. σελιδες γυριζουν & κλεινουν μ ευγλωττη εχεμυθεια. καποιος βλεπει, καποιος εδειξε. δακτυλοδεικτουμενος. καθ ευκαιρια διεσχισε τα υγρα αυλακια, περιηλθε σε λακκουβες. πολλα υποσχομενα πραγματα δειχνουν πως μπορουν να ζησουν στο σκοταδι με ολους τους καταλογισμους. πνευματα ζητουν οικειοτητες. η βροχη πεφτει & σκορπιζεται –σκορπιζεται στη φορμα & στο περιεχομενο (μια σημειωση πιανει θεση μεσα στο στομα, σε πορους & σαλια). αφου ειναι βραδυ ολα επιτρεπονται. η ωρα των πολλαπλασιασμων. αμετρητες καταφασεις. καποιος ανοιγει & κλεινει σελιδες. ο χρονος τελειωνει. καποιος στραφηκε κατα δω (σταγονες αστραφτουν). σταγονες αδειαζουν στη στιλπνη δεκτικη περιοχη που μας περιτριγυριζει. αν ειναι ετσι, τις θελω ολες δικες μου! οσο νερο κι αν ριξει ποτε δεν θα παψουμε να το δεχομαστε. απ οπου λειπουμε σημασιες ανθιζουν −αυτο δεν ειναι ντροπη, ειναι ενα προσθετο ιχνος στη σκονη. εν αποτυπωμα οχι εδω αλλα εκει. στο Μυλο τοτε −για την ακριβεια− στην εισοδο του Μυλου θα πρεπε να ειχα αφησει τους κοκκους ενος αλλου. εν αποτυπωμα οχι εδω κι εκει.

Άλογοι Λιμερικοδιάλογοι

–

–

ήταν ένα μπάτσος από το Τιμποκτού,

μια πόρνη κι ένας γέροντας από κάπου αλλού
——μαζεύτηκαν μα ήταν λειψεροί
——κάτι τους έλειπε, μήπως γνωρίζεις τι;
στείλε απαντήσεις μέχρι τις 30 του μηνού!

Αρχικά, για να μην ξεχνιόμαστε, υπενθυμίζω ότι η λιμερικοϋποβολή λήγει στις 30/9, σπεύσατε!

Που λέτε, για τις ανάγκες του αφιερώματος (βλέπετε Τεφλόν #3) είχα στείλει λιμερικοπρό-σ-κληση σε φίλους γνωστούς και αγνώστους που υπέθετα, ή μάλλον προσδοκούσα, πως θα ενδιαφέρονταν για το εν λόγω εγχείρημα. Οι απαντήσεις που έλαβα ήταν διαφόρων ειδών: αόρατες, τύπου ευχαριστούμε αλλά δεν ή τύπου μπράβο, υποστηρίζουμε αλλά δεν, τυπικές, ένθερμες, σκέτες, ενθουσιώδεις, άμεσες, κλπ. Υπήρχαν και περιπτώσεις που η απάντηση δυναμίτισε μια άλλη απάντηση, κι αυτή μια άλλη και έπειτα η άλλη μια επόμενη και ούτω καθεξής. Έτσι δημιουργήθηκε ένα είδος λιμερικοδιαλόγου-τσιγκλίσματος, το οποίο απόλαυσα ιδιαίτερα. Ιδού, λοιπόν, ορισμένα λιμερικοδιαλογοαποσπάσματα:

–

Julio Cortázar, Η πατρίδα

–

Πατρίδα του μακριά, χάρτη,
χάρτη του ποτέ.
Γιατί το χθες είναι ποτέ
και το αύριο αύριο.

Κρατώ μια μυρωδιά τριφύλλι,
ένα δρόμο δέντρα,
του χεριού ένα μέτρημα,
του ποταμού μια αχτίδα.

Πατρίδα, γράμματα που πηγαίνουν
κι έρχονται,
χάρτινα πουλιά
πετώντας πάνω από το χάρτη.

Γιατί το χθες είναι ποτέ
και το αύριο αύριο.

Not I, Έντεκα

i.
της κούπας
της λείπει ένα κομμάτι
δίπλα στο χερούλι
χύνεται καφές
πότε πότε
μεταξύ αντίχειρα
και δείκτη
και να
η αυθυποβολή
συλλαβίζει καί-ει

ii.
ο κάδος με βάση μικρότερη
απ’ ό,τι χείλος
χάνει την ισορροπία
αδειάζει υγρή στάχτη και γόπες
στα πλακάκια
κάποιος εδώ ξέρει καλά την ευωδιά
κάτι
ξέρει
οσμίζεται
στο σκοτάδι

iii.
πώς μιλάνε
με λίγες λέξεις
για το άφυλο ουδέτερο
τα λιγοστά αγγίγματα
σε πλάτη ώμους πέλματα
όταν πιάνει το κρύο
πώς μαθαίνουν να μαθαίνουν
τη γαλήνη τον πανικό
κάθε φορά
απ’ την αρχή

Χιπ χοπ ακουστικό υλικό

Παύλος Αβούρης, Οκτώ ποιήματα

–

 

Το πόδι

 

ο λόξυγγας
ο κλότσιγγας
ο μπερδεψοβαρότσιγγας
ο πόντικας
ο Γόντικας
ο μύρμηρος ο ρόντικας
ο μπίκανης
ο μήκανης
ο αρχιμπερδομπίκανης
ο ζήτουλας
ο γύφτουλας
ο φύσουλας ο φύσουνας
ο ζήμαντρος ο αρχιεπής
ο φως ο ζην ο γείσος
ο σώος ο φιλότιμος ο άτιμος ο γείτονας
ο κιεγωδέν ξερωαπαυτά
ο κιεγωδέν σεβρήκα.

Μακριά απ’ τα παιδιά αυτά
τα σπίρτα σου τα ζήτα σου τα άσπρα τ’ απαυτά σου
ο κόκκινας ο πράσινας ο πούλης ο πουλάκης
ο παύλαρχος ο ύποπτος που θε να ’ρθεί κοντά σου

Mario Goloboff, Julio Cortázar: Η Βιογραφία [απόσπασμα]

–

[…]Ο 20ός αιώνας μοιάζει να κλείνει κάτω από τον ίδιο αστερισμό των συγκρούσεων που τον είχαν προαναγγείλει. Μία από αυτές, μόνιμη πληγή της Ευρώπης, ήταν και παραμένουν τα Βαλκάνια. Οι διενέξεις μεταξύ των Γερμανών και των Σλάβων που διαφιλονικούσαν την περιοχή, λόγω των κατακτητικών διαθέσεων των Γερμανών και της επιθυμίας τους να επεκτείνουν την κυριαρχία τους μέχρι την Ανατολή, προκάλεσαν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το απαραίτητο πρόσχημα για να τον πυροδοτήσει αποτέλεσε η απόπειρα στο Σαράγιεβο, κατά του αρχιδούκα της Αυστρίας, Φραγκίσκου Φερδινάνδου.

–

Το σύνταγμα ήταν φιλελεύθερο, αλλά κληρικοκρατούμενο. Το καθεστώς ανήκε στον κλήρο αλλά οι κάτοικοι ήταν προοδευτικών αναζητήσεων. Όλοι οι ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι, οι αστοί, ήταν ίσοι απέναντι στον νόμο, αλλά δεν ήταν όλοι αστοί… Η αυστροουγγρική αυτοκρατορία, την οποία με τόσο λεπτό τρόπο ήξερε να ειρωνεύεται ο μεγάλος συγγραφέας Ρόμπερτ Μιούζιλ, κατέρρεε, διαβρωμένη απ’ τις ιδέες, τις ίντριγκες και τις αδυναμίες, και το γεγονός της απόπειρας ήταν επαρκής λόγος για να διαταράξει την ειρήνη.  Γερμανία, Αυστρία-Ουγγαρία, Τουρκία, Βουλγαρία από τη μία μεριά και, από την άλλη, Γαλλία, Βρετανική Αυτοκρατορία, Ρωσία, Βέλγιο, Σερβία, Ιαπωνία, Ιταλία, ΗΠΑ, Ελλάδα, Πορτογαλία, συγκρούονταν με πραγματικό μένος. Γύρω στα 1914, η Ευρώπη πια φλεγόταν από αυτό τον πόλεμο, τον Μεγάλο, που σαν επιστέγασμα θα είχε πάνω από 9 εκατομμύρια νεκρούς και γενικευμένη καταστροφή. Ήταν σχεδόν η μοίρα αυτή που αποφάσισε να γεννηθεί ο J.C. στην ταραγμένη ευρωπαϊκή ήπειρο στις 26 Αυγούστου του ίδιου έτους. Ο πατέρας του ήταν διπλωμάτης. Πρόσφερε υπηρεσίες που αφορούσαν στις εμπορικές συναλλαγές, στην διπλωματική αντιπροσωπεία στο Βέλγιο. Το παιδί γεννήθηκε στις Βρυξέλλες και καταχωρήθηκε ως αργεντίνος στα μητρώα της διπλωματικής αντιπροσωπείας.Ένα χρόνο αργότερα, γεννήθηκε η αδελφή του, Οφηλία, και η οικογένεια πλέον θα επέστρεφε στην χώρα μετά την λήξη των συγκρούσεων. Ο Κορτάσαρ τα αφηγείται ως εξής:«Γεννήθηκα στις Βρυξέλλες τον Αύγουστο του 1914. Παρθένος στο ζώδιο. Κατά συνέπεια, ασθενικός, τάσεις διανοούμενου, ο πλανήτης μου είναι ο Ερμής και χρώμα μου το γκρι (αν και στην πραγματικότητα μου αρέσει το πράσινο). Η γέννησή μου ήταν προϊόν του τουρισμού και της διπλωματίας.

Γιώργος Γέργος, ΧΙΙ

της Ελένης Θαλασσινού

δεν θα θρηνήσω άλλο
ίσως γιατί έχω δυο σακατεμένα χέρια
που ό,τι κι αν έβρισκα μέσα τους ήθελε
να χιμήξει επάνω μου να αδειάσει επάνω μου
κι από μένα να φύγει τρέχοντας
ύστερα
να φύγει τρέχοντας
σαν από φόνο

κύριος τώρα κύριος εαυτού στον ουρανό της μνήμης
και στην αγάπη του απογεύματος όπου
συχνά αστράφτουνε οι ορίζοντες
όπως αστράφτει το μέσα μου
διότι κάποτε
κατάφερε να ξεγελάσει τη βαρύτητα

κι ας μη το μάθει άλλος κανείς, μα
εσύ πρέπει να ξέρεις
πως η σκιά μου σκαρφαλώνει τα βράδια
πάνω από ολονών σας τον ύπνο
βγάζοντας απ’ τις τσέπες της
παλιούς, ασημένιους αναπτήρες
πυρπολώντας τα φωτοστέφανα

γι’ αυτό κι εγώ δεν θα θρηνήσω άλλο
ίσως γιατί σήμερα το πρωί
κάτω απ’ την κούπα του καφέ
απόμεινε μια στρόγγυλη σιωπή στο τραπέζι
κι εγώ, ελλείψει χαρτοκόπτη,
κάρφωσα στο κέντρο της ένα κουζινομάχαιρο

έπειτα οι ώρες έως τώρα κύλησαν αναίμακτες
εξόν από ένα βουητό στον ουρανό
όπως όταν περνάει ένα αεροπλάνο
ή όπως όταν πεθαίνει
στον κόσμο κάπου
μία μητέρα.

–

[περισσότερα στο τχ. 3]

Σοφία Παπαϊωάννου, Κατούλλου Ποίηση και Ποιητική

Α. Η Αλεξάνδρεια στη Ρώμη

Ο Κάτουλλος (Gaius Valerius Catullus, πιθανώς 84-54 π.Χ.) είναι ο πρώτος ποιητής της λατινόφωνης δύσης ο οποίος επέτυχε να παραγάγει υψηλού επιπέδου ποίηση που να συνδυάζει συνειδητά τη μεγάλη ποικιλία θεματικής εντός της μικρότερης κατά το δυνατόν έκτασης. Από τα γραπτά του Κικέρωνα αντλούνται και οι παλαιότερες πληροφορίες για έναν κύκλο «εναλλακτικών» –θα λέγαμε με τη σημερινή ορολογία – ποιητών στη Ρώμη. Οι ποιητές αυτοί δεν ήταν ακριβώς «Ρωμαίοι» ποιητές, καθώς πολλοί κατάγονταν από την ευρύτερη περιοχή της ιταλικής χερσονήσου. Ο Κικέρωνας αποκαλεί τους ποιητές αυτούς με τον ελληνικό όρο «νεώτεροι», διότι το έργο τους διακρινόταν από στοιχεία φορμαλιστικής πρωτοτυπίας σε σημείο αξιοπρόσεκτο –πρωτοτυπία, ωστόσο, την οποία ο Κικέρωνας αποδοκιμάζει εμφανώς. Οι «νεώτεροι» αυτοί ποιητές (ή poetae novi, όπως είναι γνωστοί στην ιστορία της λογοτεχνίας) υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό τις λογοτεχνικές αρχές των ποιητών της Αλεξάνδρειας, και ιδιαίτερα του αρχηγέτη αυτών, Καλλιμάχου. Η πλέον ηγετική φυσιογνωμία της λογοτεχνικής αυτής συντροφιάς, ανάμεσα στους οποίους ξεχωρίζουν τα ονόματα των Κάλβου (Licinius Calvus), Κίννα (Gaius Helvius Cinna), Βαλέριου Κάτωνα (Publius Valerius Cato), είναι ο Κάτουλλος, καθώς κανενός άλλου «νεωτέρου» ποιητή το έργο δεν έχει διασωθεί σε εκτενή μορφή. Γιατί όμως ο κύκλος αυτός των «νεωτέρων» ποιητών αναπτύχθηκε εμπνεόμενος από την ποιητική των αλεξανδρινών λογοτεχνών;

Τρία Λιμερίκια

A guy with a girl in a Fiat
Asked ‘where on earth is my key at?’
———-When he started to seek
———-She let out a shriek
‘That’s not where it’s likely to be at!’

Ένας τύπος σ’ ένα Φίατ με μια μικρή
Τη ρώτησε «πού στο καλό είναι το κλειδί;»
———-Όταν άρχισε να το αναζητά
———-Εκείνη ευθύς έβγαλε στριγγλιά
«Πιθανότατα, δεν θα το βρείτε εκεί»

There was a young man from Australia
Who painted his ass like a dahlia
———-The colour was fine
———-Likewise the design
The aroma – ah, that was a failia

Ήταν ένας νέος από την Αυστραλία
Που ’βαψε τον κώλο του σαν να ’ταν ορτανσία
———-Το χρώμα ήταν μια χαρά
———-και το σχήμα της πολύ μπροστά
Το άρωμα όμως, άστα, μια αποτυχία

Νικόλας Ευαντινός, Φιλοδοξίες

Μια στάλα αστραπόβροντο
που κάνει ανεμοδείκτες τις πινακίδες
του κόσμου.

Ένας ήλιος που δεν δύει
παρά μόνο για να σημάνει
την επόμενη μέρα.

Μια θεωρία που αφήνει χώρο για το ενδεχόμενο
του σάλτου ενός πάνθηρα μέσα στις εξισώσεις της.

Ένας βράχος που βούλιαξε
από το τελευταίο βήμα του αυτόχειρα
και έγινε Άρειος Πάγος.

Ένας χαλκάς από την μύτη μιας αρκούδας
που αμνήστευσε όλα τα παιχνίδια στους αιώνες.

Αυτά ναι….
Θα μπορούσαν να είναι  έντιμες φιλοδοξίες.

Παύλος Αβούρης, Άνοιξη ’97

Γητεύτηκα απ’ την ομορφιά του δαίμονα χελιδονιού
στα χείλη στάχυ το σταφύλι το φιλί του αηδονιού
στα μέσα κι έξω του ουρανού
μέθυσα νούφαρα του νου
του φωτεινού αειδονιού γέρου και νιου.
Μυροβολούν επτά αστραπές και ξαναπές
ό,τι κι αν θες και θες με θες
γρήγορα σήμερα εμπρός μου.

[ο δαίμων του τυπογραφείου απέτρεψε το αηδόνι του πέμπτου στίχου να δονείται για πάντα, εδώ αποκατεστημένο]

Ερνέστος Μπαβάς, Το δωμάτιο

(1)

Άνθρωποι εισβάλουν στο χαρτόκουτο που ζω
δε χτυπάνε, δε ρωτούν
ρούχα, φαγητά μου φέρνουν
τινάζομαι, τους διώχνω «Δεν πεινώ»
«Φύγετε φύγετε από ‘δω»

Άνθρωποι διαβάτες στους δρόμους που γυρνώ
με προσπερνάνε, με κοιτούν
ένας δυο θέλουν κάτι να μου πουν
βγάζω απ’ το στόμα μου αφρό
«Μακριά» γαβγίζω «ή ορμώ!»

Άνθρωποι, άνθρωποι, ουλές και κέρατα
φτιασίδια αρώματα ένα σωρό
λες και χρειάζομαι καινούρια τέρατα
πέρα απ’ όσα εντός μου στήσαν χορό
«Αφήστε με μόνο μου, παρακαλώ»

αφήστε με μόνο μου εδώ
τούτη την πόρτα να κοιτώ
τι να ‘χει μέσα να ρωτώ
τον εαυτό μου να ρωτώ
τι να ‘χει μέσα, μέσα ‘δω
μέσα σ’ αυτό…

…το Δωμάτιο!

Not I, ωλ δατ φωλ

σίγουρα τώρα καθώς ξημερώνει
κάποιος καπνίζει ένα τσιγάρο που μοιάζει αχρείαστο
και όχι χωρίς καλό λόγο –είναι το τελευταίο του τελευταίου πακέτου
(μα αλίμονο σε αυτόν που θα πάψει να βρίσκει μερικά τσιγάρα απαραίτητα και άλλα όχι και τόσο)
η τελευταία τζούρα απ’ το τελευταίο τσιγάρο της μέρας
απ’ την οποία φαίνεται να αποτελείται ο χρόνος που μας πέρασε
ένας χρόνος παραλλαγών, θα έλεγε κανείς, ένας χρόνος εκδοχών −μα μιας μόνο ημέρας

και μιας και μιλάμε για την αθήνα
και μιας και οι πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες
φαίνεται να είναι αυτές που μιλάνε για
αυτούς που δεν παραιτήθηκαν ακόμα (όχι στ’ αλήθεια)
οι παραλλαγές αυτού του άθλιου, σκληρού χρόνου
περιορίζονται σε
(μα είναι δυνατόν να μιλάς για περιορισμό μέσα σε
τριακόσιεςεξηνταπέντε ευκαιρίες να τα πας λίγο καλύτερα από πριν)
περιορίζονται σε
εκείνα τα παιδιά που έμαθαν να ερωτεύονται μέσω mansour
να απελπίζονται στρίβοντας στον beckett
να επαναστατούν ακριβώς debord και baudrillard γωνία
τόσες λέξεις για να μάθεις να ζεις
ή
σε εκείνα τα παιδιά που ζουν την ταινία τους
μιούζικαλ στα πάρτι στο μηχανουργείο
δράμα στους χωρισμούς στο θησείο

Γιώργος Λαμπράκος, Μπρούμυτα

Ύστερα από τη δολοφονία που είχε συγκλονίσει τον τόπο δίνοντας σε κακοποιά και καλοποιά στοιχεία την άδεια να κάνει έκαστο του κεφαλιού του, η τάξη, προς λύπη αριστερών και αστυνομικών που αμιλλούνταν χύνοντας αίμα για το ποιος έχει τις πιο πολλές αρχές και ποιος τις τηρεί πιο απαρέγκλιτα, είχε επανεδραιωθεί, οπότε πολλοί υπεύθυνοι και ανεύθυνοι, έχοντας ελευθερωθεί από εξωτερικά και εσωτερικά δεσμά, επέστρεψαν στην Αθήνα από όπου κι αν βρίσκονταν, κι ανάμεσά τους ο αναρχικός Γιώργος Κουκούλας.
Ήταν τριάντα δύο ετών, ψηλός, ασπριδερός, αποφασισμένος να βάλει τέλος στη μοδάτη αξύριστη φάτσα του, χωρίς συνάμα να μπορεί να βάλει τέλος στις αρχές μιας ντεμοντέ στιλπνής καράφλας. Το πρόσωπό του δεν το φώτιζε καμία χαρά, όσο για το βλέμμα του, σελάγιζε ωχροπράσινους κεραυνούς· το στόμα του, εντούτοις, αποτελούνταν από δύο γλυκά βερμιγιόν χείλη.  

Λαμπρινή Αιωροκλέους, Ένα αγεωγράφητο διαβολοκρανίο

Το ταξίδι μου στον πάγο δεν είχε γυρισμό
Γιατί η τάξη ήταν τετράγωνη
Και τα βυζιά μου υπερμεγέθη
Ο νοσηλευτής με βοήθησε να βγάλω τις κάλτσες μου
Ήταν υγρές μες στις ωοθήκες των ματιών μου
Και είχαν στο δεξί τους άκρο ένα οχυρό
Για να μην επιτρέπεται η είσοδος στις γεωλογικές γυναίκες
Που είχαν πάντα έναν λόγο να πουν πριν και μετά
Να κλάψουν μέσα στους αριθμούς και τα μοιρογνωμόνια
Που πολιτεύονταν στον ύπνο μου
ή στα ραντάρ της μνήμης μου
Και να φορέσουν τα γεννητικά τους όργανα
στα ρομπότ και τις βασιλικές θείες
Που με μεγάλωσαν
Και δεν ήταν μόνο αυτό
Το ’θελα κι εγώ να δω την πλάτη μου
Που ποτέ δεν θα δω
Κι ας έχω βγάλει δύο ή και τρία ιστιοπλοΐα
Κι ας έχει ανοίξει ένα ρείθρο ο κύριος Λουαπάρ
Κάθετα στην ελιά μου
Αυτές οι γεωλογικές γυναίκες με πήραν απ’ το χέρι στα καμπαρέ
Και μου ’δειξαν το φούρνο του κυρίου Λουαπάρ στο Άουσβιτς
τις κλιματικές εγκυμονούσες και
τους καπετάνιους που χάιδευαν τα βυζιά τους
Μέσα στις σφηνοειδείς καρίνες

Ann Cotten, Zehlendorf

Πέρα από κάθε λιβάδι λογικής
έχουν οι προβατίνες κορδέλες στις
κοιλιές, τύψεις στις οπλές:
Διότι η μόδα τις κάνει ακόμα πιο ντροπαλές.

Με βήμα βαρύ υποφέρουν στη
χλόη την υγρή μετά από βράδυ μακρύ,
τουρτουρίζοντας κρέμονται στους φράχτες,
καθαρίζουν γεμάτες στεναχώρια
η μία στο μαλλί της άλλης τα μακριά τους πόδια.

* To Zehlendorf είναι αριστοκρατική περιοχή του Βερολίνου

Εμμανουήλ Λαμπρίδης, Αυταπάτες

Αν φάμε τους αστούς βραστούς
και τους γραφειοκράτες
στο φούρνο με πατάτες
θα μείνουν αυταπάτες
να τρέφονται οι εργάτες;

Αν φάμε τους εργάτες
στο φούρνο με πατάτες
θα δούμε τους αστούς
να πιάνουν τους λοστούς
και οι γραφειοκράτες
έχουν κι αυτοί τις πλάτες
να γίνουνε εργάτες;

Ή είναι αυταπάτες
που έχουν οι εργάτες
και οι γραφειοκράτες
μαζί και οι αστοί
πως είναι μόνο αυτοί
και η μαγειρική;

Ραψωδός Φιλόλογος, Ένα τσιγάρο δρόμος (feat. Spike 69)

Ένα τσιγάρο δρόμος από τα φωτεινά στα σκούρα,
σαν από την πρώτη μέχρι την τελευταία τη τζούρα.
Απ’ τη σιωπηλή μου άγνοια στου λόγου το μπαϊράκι,
απ’ τη γόπα στα χείλη μέχρι τη γόπα στο τασάκι.