Εξαντλήθηκαν

και επανακυκλοφορούν σε ηλεκτρονική μορφή.

Μπορείτε να τα κατεβάσετε από τις αντίστοιχες σελίδες στα δεξιά του ιστολογίου

ή από εδώ: τεύχος #3, τεύχος #4, τεύχος #5.

Advertisements

Θέμης Πανταζάκος, Η παμπ

–

Εκείνη τη νύχτα αργά το Δεκέμβρη, αλλά και κάθε νύχτα του χρόνου, το επίρρημα που χαρακτήριζε την παμπ του Πώλι ήταν το σχεδόν. Σχεδόν μακρόστενη, σχεδόν άδεια, σχεδόν ρετρό, με σχεδόν ξεφτισμένους τοίχους, σχεδόν για τύπους σαν τον Ντέιβ και θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι δεν ήταν τυχαίο που ήταν ο Ντέιβ εκείνος που την επισκέφτηκε, σχεδόν λυπημένος, σχεδόν παραιτημένος, ίσως αναζητώντας κάτι να απασχολήσει το μυαλό του, ίσως θέλοντας κάτι να συμβεί.

–
It’s four in the morning, the end of December
I’m writing you now just to see if you’re better
New York is cold, but I like where I’m living
There’s music on Clinton Street all through the evening.

–
Ο Ντέιβ έσπρωξε την πόρτα και βρέθηκε με δυο βήματα καθισμένος στο μπαρ. Ζήτησε τσιγάρο και ένα διπλό ουίσκυ απ’ τον μπάρμαν που του προσέφερε και τα δύο πριν του γυρίσει την πλάτη συνεχίζοντας το σκούπισμα των ποτηριών. Έφερε το κεφάλι πάνω απ’ τον ώμο και κοίταξε περιμετρικά πίσω του, μια παρέα παιδιών γύρω στα είκοσι πέντε στη γωνία κοντά στην πόρτα, ένα ζευγάρι μεσήλικων προς το κέντρο ακριβώς πίσω του κι ένας μοναχικός τύπος αλλοπρόσαλλα ντυμένος και κρυμμένος σ’ ένα τραπέζι κάτω απ’ τα παλτά της κρεμάστρας στη γωνία που απέμενε. Έχουν κάτι κοινό οι άνθρωποι που βρίσκονται έξω, αυτές τις μέρες, τις γιορτινές μέρες. Είναι πολύ. Πολύ χαρούμενοι, πολύ λυπημένοι, πολύ ερωτευμένοι, πολύ μόνοι. Εγώ είμαι η μόνη παραφωνία, σκέφτηκε, είμαι σχεδόν. Και χαμογέλασε. Σχεδόν.

–
Ah, the last time we saw you you looked so much older
Your famous blue raincoat was torn at the shoulder
You’d been to the station to meet every train
And you came home without Lili Marlene

Αλεξάνδρας Πλαστήρα Ανθολόγημα

–

Και τι θα πούμε όταν γυρίσουμε, σκέφτηκα.
Πρέπει να ετοιμάσουμε ψέματα.
Πόσο ξέγνοιαστα περάσαμε.
Τι εύκολη που ήταν η φύση.

———————[][]

Η φύση ήταν όπως τη φαντάστηκα, θα τους έλεγα.
Τακτική, καθαρή και υπάκουη.
Να βλέπατε πως άνοιγαν με υπόκλιση τα κλαδιά. Θα έβαζα και σκίουρους.
Όχι έναν και δύο, αλλά εφτά σκίουρους.
Ίσως βάλω και νάνους, σκέφτηκα.
Θα τους βάλω με τρόπο.

———————[][]

Πότε ήταν που έπεφτα και μου άρεσε να πέφτω;
Στάθηκα να θυμηθώ. Μάλλον σε κήπο ήταν.
Μάλλον από δέντρο. Σε ινδιάνικη μάχη.
Και πληγώθηκα θανάσιμα. Έπεσα γενναία.
Και δεν ήθελα να σηκωθώ. Όταν έπεφτα με παιδικό σώμα.

———————[][]

Να σας δείξουμε τις φωτογραφίες, είπα.
Εδώ που γελάω, έτρεμα απ’το φόβο μου.

———————[][]

Τι ψέματα που γράφουν τα βιβλία.
Ήμαστε μόνοι μας.
Και ούτε ένας σκίουρος.

–

Γιάννης Σκαλτσής, Δεν υπαρχει δημοσια απαλλαγη απο τις Μουσες

ειναι ενα τυπικο βροχερο βραδυ στο σπιτι. η βροχη πεφτει. πεφτει & σκορπιζεται. συνοψιζονται. συνοψιζεται μια σταγονα τη φορα. αδιευθετητες ακομα σημασιες ψιχαλιζουν στ αυτια. σκοποι, καιροσκοπισμοι, κατεβαινουν, μπαινοβγαινουν. εκπνοες & εισπνοες. καιροσκοπισμοι, εισπνεω & εκπνοες. οπως ειπωθηκε ειναι ενα τυπικο βροχερο βραδυ στο σπιτι με τον κωδικα μου. συννεφα πεφτουν σ αμετρητους μεταγλωττισμους. σελιδες γυριζουν & κλεινουν μ ευγλωττη εχεμυθεια. καποιος βλεπει, καποιος εδειξε. δακτυλοδεικτουμενος. καθ ευκαιρια διεσχισε τα υγρα αυλακια, περιηλθε σε λακκουβες. πολλα υποσχομενα πραγματα δειχνουν πως μπορουν να ζησουν στο σκοταδι με ολους τους καταλογισμους. πνευματα ζητουν οικειοτητες. η βροχη πεφτει & σκορπιζεται –σκορπιζεται στη φορμα & στο περιεχομενο (μια σημειωση πιανει θεση μεσα στο στομα, σε πορους & σαλια). αφου ειναι βραδυ ολα επιτρεπονται. η ωρα των πολλαπλασιασμων. αμετρητες καταφασεις. καποιος ανοιγει & κλεινει σελιδες. ο χρονος τελειωνει. καποιος στραφηκε κατα δω (σταγονες αστραφτουν). σταγονες αδειαζουν στη στιλπνη δεκτικη περιοχη που μας περιτριγυριζει. αν ειναι ετσι, τις θελω ολες δικες μου! οσο νερο κι αν ριξει ποτε δεν θα παψουμε να το δεχομαστε. απ οπου λειπουμε σημασιες ανθιζουν −αυτο δεν ειναι ντροπη, ειναι ενα προσθετο ιχνος στη σκονη. εν αποτυπωμα οχι εδω αλλα εκει. στο Μυλο τοτε −για την ακριβεια− στην εισοδο του Μυλου θα πρεπε να ειχα αφησει τους κοκκους ενος αλλου. εν αποτυπωμα οχι εδω κι εκει.

Άλογοι Λιμερικοδιάλογοι

–

–

ήταν ένα μπάτσος από το Τιμποκτού,

μια πόρνη κι ένας γέροντας από κάπου αλλού
——μαζεύτηκαν μα ήταν λειψεροί
——κάτι τους έλειπε, μήπως γνωρίζεις τι;
στείλε απαντήσεις μέχρι τις 30 του μηνού!

Αρχικά, για να μην ξεχνιόμαστε, υπενθυμίζω ότι η λιμερικοϋποβολή λήγει στις 30/9, σπεύσατε!

Που λέτε, για τις ανάγκες του αφιερώματος (βλέπετε Τεφλόν #3) είχα στείλει λιμερικοπρό-σ-κληση σε φίλους γνωστούς και αγνώστους που υπέθετα, ή μάλλον προσδοκούσα, πως θα ενδιαφέρονταν για το εν λόγω εγχείρημα. Οι απαντήσεις που έλαβα ήταν διαφόρων ειδών: αόρατες, τύπου ευχαριστούμε αλλά δεν ή τύπου μπράβο, υποστηρίζουμε αλλά δεν, τυπικές, ένθερμες, σκέτες, ενθουσιώδεις, άμεσες, κλπ. Υπήρχαν και περιπτώσεις που η απάντηση δυναμίτισε μια άλλη απάντηση, κι αυτή μια άλλη και έπειτα η άλλη μια επόμενη και ούτω καθεξής. Έτσι δημιουργήθηκε ένα είδος λιμερικοδιαλόγου-τσιγκλίσματος, το οποίο απόλαυσα ιδιαίτερα. Ιδού, λοιπόν, ορισμένα λιμερικοδιαλογοαποσπάσματα:

–

Julio Cortázar, Η πατρίδα

–

Πατρίδα του μακριά, χάρτη,
χάρτη του ποτέ.
Γιατί το χθες είναι ποτέ
και το αύριο αύριο.

Κρατώ μια μυρωδιά τριφύλλι,
ένα δρόμο δέντρα,
του χεριού ένα μέτρημα,
του ποταμού μια αχτίδα.

Πατρίδα, γράμματα που πηγαίνουν
κι έρχονται,
χάρτινα πουλιά
πετώντας πάνω από το χάρτη.

Γιατί το χθες είναι ποτέ
και το αύριο αύριο.

Not I, Έντεκα

i.
της κούπας
της λείπει ένα κομμάτι
δίπλα στο χερούλι
χύνεται καφές
πότε πότε
μεταξύ αντίχειρα
και δείκτη
και να
η αυθυποβολή
συλλαβίζει καί-ει

ii.
ο κάδος με βάση μικρότερη
απ’ ό,τι χείλος
χάνει την ισορροπία
αδειάζει υγρή στάχτη και γόπες
στα πλακάκια
κάποιος εδώ ξέρει καλά την ευωδιά
κάτι
ξέρει
οσμίζεται
στο σκοτάδι

iii.
πώς μιλάνε
με λίγες λέξεις
για το άφυλο ουδέτερο
τα λιγοστά αγγίγματα
σε πλάτη ώμους πέλματα
όταν πιάνει το κρύο
πώς μαθαίνουν να μαθαίνουν
τη γαλήνη τον πανικό
κάθε φορά
απ’ την αρχή