Paula Meehan, Η ταφή του παιδιού

Το φέρετρό σου έμοιαζε εξωπραγματικό
όμορφο σαν γαμήλια τούρτα

Διάλεξα με επιμέλεια τα ρούχα του τάφου σου
το αγαπημένο σου ριγέ πουκάμισο

το μπλε βαμβακερό σου παντελόνι.
Είχαν τη μυρουδιά καπνού από ξύλα, Οκτώβρη,

και τη μυρουδιά σου επίσης.
Διάλεξα μια καζάκα μαλλιού γνεσμένου στο χέρι,

ζεστού και μαλλιαρού για σένα. Κάνει
τόσο κρύο κάτω στο σκοτάδι.

Το φως δεν μπορεί να σε φτάσει, να σε διδάξει
τα μονοπάτια των άγριων πουλιών,

τα ονόματα των λουλουδιών,
των ψαριών, των πλασμάτων.

Πρέπει να μη γνωρίσεις
τον ήλιο και τα έργα του,

αρνάκι μου, μόσχε μου, αετέ μου,
κουτάβι μου, παιδί μου, πουλάκι μου,

βρέφος στο στήθος μου, πουλαράκι μου. Θα γύριζα
το χρόνο πίσω, θα σ’ έφερνα

πίσω στη μήτρα, στο αμνιακό σου καταφύγιο
κι ακόμα θα σε γύριζα πίσω

μέσα απ’ τους εννιά κέρινους μήνες
ως τη στιγμή της αποκόλλησης – γονιμοποίησης

που διάλεξες να πάρεις σάρκα, να γίνεις
λόγος μέσα μου.

Θα ακύρωνα τη γιορτή της αγάπης
το ζεστό βράδι της δημιουργίας σου.

Θα ταξίδευα μόνη
σ’ έναν ήσυχο χλοερό τόπο,

θα έσταζες από μέσα μου στη γη
σταγόνα σταγόνα – κόκκινη αστραφτερή σταγόνα.

[Μτφρ. Σωκράτης Καμπουρόπουλος, Ποίηση τχ.25]