Δεύτε τελευταίες μαχαιριές
Εγώ
περπατάω καιρό τώρα
με την ψυχή στο στόμα
και το μαχαίρι στα δόντια
έτσι
που αν χρειαστεί
με μια δυνατή εκπνοή
όποιον καριόλη
θελήσει να με τιθασεύσει
θα τον πάρω μαζί μου
***
μένω άυπνος
πιέζοντας το μυαλό μου
πιστεύοντας πως θα έρθει μια μέρα
που θα σκεφτώ
τι πρέπει να κάνω
μέχρι τότε
καταστρώνω σχέδια
γιατί
τακτικός στόχος είναι
να σε κεράσω καφέ
και στρατηγικός είναι
η κομμουνιστική προοπτική
***
είναι μια εικόνα στο μυαλό μου
που δεν ξέρω
αν είναι ανάμνηση
ή φαντασίωση
τελικά
μπορεί να είναι
οποιοδήποτε ή και τα δύο
αλλά το μόνο σίγουρο
είναι πως η γιαγιά μου
άφηνε σπανακόπιτες
στα κάγκελα του Πολυτεχνείου
Περισσότερα ποιήματα του Ωμέγα μπορείτε να διαβάσετε στο δωδέκατο τεύχος του Τεφλόν.
Τεφλόν | Ποιητικό Σκεύος 