Όταν πρόσφατα βρέθηκα ενώπιον του ερωτήματος αν υπάρχει σύγχρονη αντεργκράουντ αργεντίνικη ποίηση, σκέφτηκα πως δεν ήμουν η πλέον κατάλληλη να απαντήσω, κυρίως επειδή έχω σημαντικές αμφιβολίες για το τι σημαίνει «σύγχρονη αργεντίνικη ποίηση», τι σημαίνει καθεμία από αυτές τις τρεις λέξεις. Ωστόσο, να που τώρα γράφω γι’ αυτήν, ακριβώς επειδή όσα θα πω είναι πράγματα που δεν θα βρείτε σε καμία ακαδημαϊκή μελέτη, ούτε σε αναλύσεις ούτε σε δημόσιες συζητήσεις (που, φυσικά, υπάρχουν σε πληθώρα).
Αργεντινή. Η Αργεντινή είναι μια χώρα στο νοτιότερο άκρο της Νότιας Αμερικής. Είναι μια λατινοαμερικανική χώρα και, ως τέτοια, μια εντελώς πτωχευμένη (και χρεωμένη) χώρα. Μια χώρα που πριν από μερικά χρόνια έλαβε το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, για το οποίο δεν χρειάζεται να εξηγήσω πολλά σ’ εσάς στην Ελλάδα.
Αν είσαι ποιήτρια ή ποιητής στην Αργεντινή, δεν έχεις μέλλον. Δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να βγάλεις χρήματα. Και επειδή η ποίηση –όπως σχεδόν παντού– θεωρείται ήσσονος σημασίας τέχνη (θεωρείται, δηλαδή, πως δεν πουλάει, πως δεν έχει μαζική απεύθυνση κ.ο.κ.), αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να «δοξαστείς» μέσω αυτής, σε μια εποχή όπου η δόξα συχνά λειτουργεί ως κίνητρο για όσες δραστηριότητες ή επαγγελματικές ενασχολήσεις δεν θα σου αποφέρουν πολλά περισσότερα από ένα φτηνό μπουκάλι κρασί. Στην Αργεντινή, όμως, δεν θέλει και πολλά για να γίνεις ποιητής (ακόμη και ένας από τους καλύτερους στον κόσμο). Θα μπορούσα να πω ότι οποιοσδήποτε, αν έχει κατ’ αρχάς την όρεξη, μετά την αυτοπεποίθηση και, τέλος, κάποια μορφή επιμονής, μπορεί να γίνει και να παραμείνει ποιητής.
Συνέχεια ανάγνωσης «Luisina Gentile, Περί σύγχρονης αργεντίνικης ποίησης»
Τεφλόν | Ποιητικό Σκεύος 