Ο κύριος Φογκ πάει διακοπές
Είπε κάποτε ο κύριος Φογκ
Να πάει διακοπές.
–Βαθιά μέσα σε μια πολυθρόνα
έχω μπροστά μου μια θάλασσα
σκέφτηκε αμέσως.
Πού να πηγαίνω τώρα σε άλλη
αφού είναι ίδια
όλ’ η θάλασσα.
Εξάλλου εγώ δεν κολυμπώ
διότι δεν είμαι ψάρι.
-Βουνό λοιπόν
αναφώνησε ο κύριος Φογκ
και γύρισε
από την άλλη μεριά
την πολυθρόνα του.
Στο πλαίσιο του κύκλου «Ποιητική Γενιά του 1970» την Τετάρτη στις 11 Φεβρουαρίου παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής το ποιητικό έργο του Γιάννη Βαρβέρη. Ο ποιητής επέλεξε να αυτοσυστηθεί, αφενός, μέσα από αναγνώσεις ποιημάτων και, αφετέρου,από μια σειρά εξομολογήσεων για τη σχέση του με την ποίηση. Η υποβλητική ανάγνωση και η αρμονική ενότητα των μερών ανέδειξαν τα στοιχεία που κυριαρχούν στο «βαρβερικό» ποιητικό σύμπαν : ο «πανταχού παρών» θάνατος, η αήττητη φθορά, ο έρωτας που εμφανίζεται λειψός, η απουσία οραμάτων, ο σαρκασμός, η ειρωνεία και η βαθιά τρυφερότητα. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι, ωστόσο, ήταν οι εξομολογήσεις, καθώς το άνοιγμα ενός εσωστρεφούς ποιητή προς το κοινό, η επιλογή του να «εκτεθεί» και να κοινωνήσει τις σκέψεις του αποτελεί πράξη μυσταγωγική. Ιδού μερικά αποσπάσματα από όσα μας «εκμυστηρεύτηκε», τα οποία αποτελούν εστίες προβληματισμού
Το ποιητικό μου έργο διακρίνεται από ασυνέχειες καθώς τα βιώματα αλλάζουν και οι διαθέσεις μεταμορφώνονται, μια μονόχορδη φωνή είναι πληκτική…
Όταν περνά η σεισμική ώρα της ιδέας και δεν έχω ολοκληρώσει το ποίημα, μου δίνεται η εντύπωση ότι όλα έχουν τελειώσει, πετάω τα χειρόγραφα, τα παρατάω βιαστικά και επιπόλαια…
Οι συνθήκες γραφής που τηρώ είναι οι εξής: ξεκούραστος, ξυρισμένος και μόνος στο δωμάτιό μου. Γράφω με το χέρι, δεν έχω υπολογιστή, πράγμα που σημαίνει γήρας κι ελευθερία μαζί…
Πολλές φορές οι ήρωες που παρεμβαίνουν στη ζωή μου είναι όσοι έχουν αποδημήσει, αυτοί θέλουν τη στήριξή μας, στις γιορτές θα πρέπει να συνεορτάζουμε και τους συνωνόματους πεθαμένους…
Αρκετά ποιήματά μου μοιάζουν με θεατρικούς μονολόγους μόνο που τους λείπει η απάντηση, αν είχα την απάντηση θα έγραφα θέατρο…
Τη χαρά τη ζω, γράφω τις θλίψεις μου…
Το γράψιμο είναι βάσανο χάριτι θεία…
Η διάλεξη ολοκληρώθηκε με ανάγνωση δύο ποιημάτων (Ο Λάζαρος μετά το Θαύμα, Εσπερινός της Αγάπης) από την καινούρια του συλλογή « Ο Άνθρωπος Μόνος», η οποία βάλλεται κατά του χριστιανικού θεού. Ακολούθησε συζήτηση, με καίριες και άκαιρες ερωτήσεις, ως είθισται.
Η εκδήλωση δε διέφερε από τις ποιητικές διαλέξεις που έχουμε συνηθίσει –εξάλλου, ο κανόνας του παιχνιδιού αυτό επιτάσσει, όπως ελέχθη. Ωστόσο, διασώθηκε από τη γαλήνια μορφή του ποιητή, το ήθος του και τη λεπτή αίσθηση του χιούμορ. Αισθητή ήταν η απουσία νέων ανθρώπων, πράγμα που θα ‘πρεπε να προβληματίσει τους διοργανωτές !
* Ο κ. Βαρβέρης προτίμησε να μη διαβάσει ποιήματα από τη συλλογή «Ο κύριος Φογκ» (που τυγχάνει να είναι και η αγαπημένη μου), καθώς αποτελούν μια σύνθεση που δεν τεμαχίζεται, ελπίζω να μου συγχωρέσει την παρασπονδία της εισαγωγής!
Τεφλόν | Ποιητικό Σκεύος 
Αγαπητη Ρανια ευχαριστουμε ευγνωμονως διοτι με τα αυτακια σου και με τα ματακιασου και με τα χερακια σου ακουσαμε ειδαμε και αγγιξαμε τον ποιητη Γιαννη Βαρβερη.Ο Αλλος αποτελει παντοτε τον καθρεπτη εις τον οποιον βρισκομε τον βαθυτερο εαυτο μας,το υποσυνειδητο μας.Ιδιαιτερως δε ο ποιητης αλλος!Σιγουρα ομως ο ανθρωπινος λογος κατ εξοχην παραμυθει τον ομιλουντα η τον γραφοντα.Οφειλομε ομως τις ευχαριστιες μας στον αλλο-καθρεπτη ιδιαιτερως δε στον ποιητη ο οποιοςαποτελει καθρεπτη υψιστης ευκρινειας και διακριτικης ικανοτητας.Δικος σας,Γιαννης
Ονοματοκλοπή!Παραταύτα συμφωνώ. Η αληθινή Παυλίνα Μάρβιν.