Zeina Hashem Beck, Οι παλιές σκάλες της Βηρυτού

.

Είναι αναμφίβολα θηλυκές.
Τις φαντάζομαι σαν μια γριά
με χοντρά γόνατα, ξεθωριασμένα τατουάζ,
και μυρωδιά κάτουρου.
Τις φαντάζομαι
σαν μια γριά που δεν φοβάται

τις ερωτικές επιστολές που είναι γραμμένες
στο δέρμα της,
ούτε να γυμνώσει τα στήθη της
μπροστά στον νυχτερινό ουρανό.

Δεν περιγελούν τον κόσμο
επειδή δεν γνωρίζει ότι είναι στρογγυλός,
επειδή δεν γνωρίζει ότι περιστρέφεται
γύρω απ’ τον εαυτό του,
επειδή είναι άστατος και τόσο νέος,

αν και είναι μεγάλης ηλικίας,
αν και γνωρίζουν
ότι είναι το αντίθετο των τοίχων,
συγχωρούν.

Daniel Simon, Πέντε ποιήματα

Υποθήκη

…διαφθορείς της ανθρωπότητας, υποθήκες επί της ψυχής
– Γουίλιαμ Τζέιμς

Ένας μετρητής της θνητότητας:
να κατοικούμε στα σπίτια μας
αλλά να μην αναλωνόμαστε από αυτά.
Τα υπάρχοντά μας σαν εμμονές
περιπολούν την περίμετρο της ύπαρξης,
μας παραφυλάνε σαν να ήμασταν το δέρμα του Μαρσύα.
Η κυριότητα σαν αντιστάθμιση κινδύνου προσδοκά ρευστοποίηση
στον καθορισμένο χρόνο,
σαν μια σταλαγματιά σταλαγματιά απόσβεσης της ενδοφλέβιας ζωής.

Qooonn, Οι κανόνες του παιχνιδιού

παυσίπονος εθισμός
οι προσπαθούντες την επιμέλεια
με διαδικασίες αργές
τριχόπτωση
λοίμωξη
έμφραξη
κύρτωση
μετάσταση
ρήξη

αρχή
μέση
και τέλος

Περισσότερα ποιήματα του Qooonn μπορείτε να διαβάσετε
στο δέκατο τέταρτο τεύχος του Τεφλόν.

Kerry Carnahan, Τρία ποιήματα

Αγαλματίδιο από τον θησαυρό της Μπεγκράμ, 1-22 μ.Χ.

Να έρχεται ο Έρως με το σπασμένο τόξο του
και τον σβησμένο δαυλό του,
σακούλες κάτω απ’ τα μάτια του,
γυμνά στήθη που αναπηδούν
καθώς τρεκλίζει μέχρι να βγει η αυγή
μηροί που τρίβονται, επιστρωμένοι
μ’ ένα γανιασμένο εξάνθημα.
Παράξενο ανθρωπάκι.
Με την κάψα της μέρας θα καταρρεύσει,
ροχαλητά τραντάζουν την κάσα της πόρτας,
αλλά για την ώρα ανοίγει τον ξυπόλητο δρόμο του
προσπερνώντας αναζωογονημένος την κούραση,
ψάχνει στην κόκκινη λάσπη
για βέλη, μάτια
πρησμένα, με σημάδια αϋπνίας,
όλη τη νύχτα
να σημαδεύουν.

Fuck all lines (ηχητικό ντοκιμαντέρ)

Fuck all lines
Ένα ηχητικό ντοκιμαντέρ των Jason Bakey και Jazra Khaleed

Ακούστε το εδώ

Το βράδυ της 24ης Σεπτεμβρίου 2015 εκατοντάδες μετανάστες, κυρίως από τη Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν,
περιμένουν στο λιμάνι της Μυτιλήνης το πλοίο που θα τους μεταφέρει στον Πειραιά.

Τεφλόν #14 | Νέο ποιητικό σκεύος

ΤΕΦΛόΝ #14
Χειμώνας-Άνοιξη 2016

Πατήστε εδώ για να δείτε τα σημεία διανομής.

Γίνε συνδρομητής/τρια στο Τεφλόν και… απόκτησε αντικολλητική προστασία!

Φοβάσαι ότι μια μέρα θα σου ‘ρθει ο ουρανός σφοντύλι;
Σου κολλάνε τα μακαρόνια στην κατσαρόλα;
Έχεις συχνά προβλήματα με τα υδραυλικά του σπιτιού;
Έχεις απηυδήσει με τη σιλικόνη;

Γίνε συνδρομητής/τρια στο περιοδικό Τεφλόν και ξέχασε φόβους και βάσανα!

Διάβασε περισσότερα εδώ.

[Ευχαριστούμε θερμά τον λΑΜΠΕΡΟύΚ και τον Jason Bakey για το βίντεο.]

Flung me, Δύο άτιτλα

.

περπατούσα την ομόνοια με μπαχ στ’ ακουστικά και τσιγάρο στο χέρι. πετάχτηκε μπροστά μου ένας τύπος σαν το μπαμ απ’ το μπαλόνι που κατά λάθος την καύτρα μου βρήκε. άρχισε να φωνάζει «σου είπα να κρατάς το τσιγάρο σαν γυναίκα». με αυτιά κατειλημμένα, έπρεπε ν’ αλλάξω το συντομότερο ντροπή, έδειχνα ιδιαίτερα κόκκινη μ’ αυτή. κοίταξα την αθηνάς κι ερχόταν. ερχόταν τόσο ωραία με μπαχ που νόμιζες θ’ αρχίσουν να πέφτουν μπαλόνια από παντού, την ίδια στιγμή, διάβαζα στα χείλια ενός μαλάκα το «σαν γυναίκα». έβλεπα τη γλώσσα του ν’ αγγίζει τον ουρανίσκο για να σχηματίσει το «ναι» και αμέσως μετά να φράζει το λάρυγγα για το «κα». ανάθεμα αν αυτός ο μυς δούλεψε ποτέ με τέτοιο πείσμα πάνω σε σώμα για να βγάλει ήχους κάποιας γυναίκας στόμα, που κάπνιζε τσιγάρα με τρόπο ουδέτερο, που άλλαζε ντροπές στη μέση του δρόμου.

πανκ ελύτης

Από τη 12η αντιφασιστική έκδοση δρόμου των antifa kallithea

Ρένος Μάρτης, Ελλειπτικό

Γονέων-κηδεμόνων
σύλλογος
φιλάθλων Πειραιώς
σύλλογος
θεσμός, Α.Ε., τροπολογία, κλαδική
διμοιρία, συνομοσπονδία
Ε.Δ.Ε., μαφία
Δ.Σ., Ε.Κ.Κ., Μ.Μ.Ε.
ιερατείο
Π.Α.Ε.
η φράξια
το ποίμνιο
μια κάστα
ένα Κράτος, εσμός
Εθνική
ληστοσυμμορία
διαβούλευση, επιτροπεία
Π.Ν.Π.
λαϊκή ή εθνική
(δημοκρατικός συγκεντρωτισμός
κοινωνικό συμβόλαιο)
κυριαρχία
χαρτοφυλάκιο
σεχταρισμός
Ε.Υ.Π.
ενορίες
κορπορατισμός…
κι εν γένει, συνάφεια.
Και σινάφια, σινάφια, σινάφια, σινάφια
ΣΙΝΑΦΙΑ.
Σαν σφήκες, όλοι τους
πάνω
μου.

Παύλος Κοστάνιο, Λειψεία (μια συμβολή)

Όντως, δεν υπάρχει
παρθενογένεση

μονάχα γέννηση παρθένων
και μονάχα δίαιτα

μύθος η μοναξιά του μοναχού
μύθος κι η μοναξιά του νόμου
–δε λέω του μόνου–
άπειρη καταιγίδα πυρομανών
όλων αυτών που ποτέ δεν
έγραψαν
οι βλάκες, είπαν πόσα πια να πει ο άνθρωπος;

Όμως πονηρεμένος ο κόμης του
Λωτρεαμόν
για την εκφραστικότητα του
λεπτοδείκτη

κατάδυση ραθυμία θα πει;
δε νομίζω πως θα συμφωνούσε σε κάτι τέτοιο ο Πρεβέρ
όμως κι εγώ εικασίες κάνω

Στέλιος Γιαννίκης, Δύο ποιήματα

Ανταπάντηση προς τις θετικά πολωμένες κλίκες του Άδη

Τριβή ολίσθησης
η κοινή σκέψη
το λάδι
μεταξύ μας
στη σαλάτα
του πληθυσμού

Η Πηγή γεννά:ήδη,
στο έδαφος
η ουρά
μιας
γουλιάς

Δυστυχώς για εσάς
μαζί με τις πρόκες της ψυχής μου
θα πέσουνε και τα κάδρα σας.

Κώστας Πλησιώτης, Παρατηρητήριο

.

παρατήρηση α
ασφυκτιώντας σε τάπερ
στεγανός προστατευμένος παρατηρώ
/παρά το γεγονός ότι δεν πληρώ/
τον νυχοκόπτη να διαγράφεται και
να αναγράφεται
τόσο έντονα στην άκρη περιγράφοντας
ένα γραναζιασμένο δάχτυλο πιάνου

παρατήρηση β
I
χέρια ριγμένα σε μάτσο
σημειώσεις
και δοσμένα στη γοητεία
της γραφής μηνυμάτων
και μάτια αφημένα
σκιασμένα, περιγραμμένα
στεγασμένα από τριχών σειρές
ακατάστατες

II
περιποιημένα και νωχελικά
αδιαφόρως αινιγματικά
και διαστροφικά
ελκυστικά φρύδια –
ο ζήλος της βλεφαρίδας
πάντα εμφανής

ΙΙΙ
σηκωμένα αντρικά
συνοδεία σα κοριτσάκια
σε πόλεμο αιματοβαμμένο
να σπάζουν τη σειρά τους
από στρατιωτική
σε σύγχρονη ψυχαγωγία

Andie-Andie, Βαλπούργκα

Το σκαρφάλωμα στην οροσειρά Χαρτζ
οφείλεται στον Φάουστ
Προτίμησα, όπως κι εκείνος,
να περπατήσω αντί να πετάξω
Νιώθω στην κοιλιά μου
τα μαδημένα απ’ τον χειμώνα
φύλλα των αμυγδαλιών
να υποδέχονται την άνοιξη
αυξάνοντας το σφυγμό μου
Στις δώδεκα και είκοσι
το βουνό έρχεται ξανά στη ζωή
Διακόσια επτά χρόνια μετά
αναβλύζει νέο αίμα
Απ’ την κορυφή ενός βράχου
βλέπω τη Λίλιθ
να τυλίγει στα μαλλιά της τον Αδάμ
ρουφώντας του το δηλητήριο
πριν η μέδουσα
πετρώσει την έκσταση στο βλέμμα του
Οι μάγισσες ραγίζουν τον πυθμένα της στρατόσφαιρας
χαράζοντας τον ουράνιο θόλο
με παγοκρυστάλλους του 1718
απ’ τα δάκρυα της τελευταίας δαιμόνισσας του Μπορντώ
Ο καπνός απ’ τις εστίες της φωτιάς
μυρίζει μοσχοκάρυδο
σπρώχνοντας τα βήματά μου
να τραυλίσουν τον ξέφρενο χορό των γυναικών
Διένυσα έντεκα ξέφωτα νεράιδων
και τότε αντιλήφθηκα
πώς γεννήθηκε το μπλουζ
Κάθε τέτοια νύχτα
αιώνες τώρα
ξωτικά εξυφαίνουν τα σώματά τους
από μαγικά φίλτρα
και σκισμένες ομολογίες
Κάθε τέτοια νύχτα αιθριάζουν τη σκληρότητα του Απρίλη

Νίκος Δασκαλόπουλος, Πραγματική χρησιμότητα

η ιδιοκτησία στην
πραγματικότητα
δεν είναι το
«μου ανήκει»
αλλά το «ανήκω».
όσο πιο κοντά στον θάνατο
φτάνει ο άνθρωπος
τόσο πιο πολύ έχει την
ανάγκη
να κρατηθεί από την ύλη,
που είναι ο εαυτός του.
για αυτό οι γέροι δεν
πετούν
τίποτα,
μαζεύουν άχρηστα
πράγματα
και γεμίζουν το σπίτι.

Μαρία Πασχαλίδου, Οικογενειακό τραπέζι

ο πατέρας στη κεφαλή
όλοι σιωπηλοί
ηρεμία και αγάπη
αγάπη πολλή
να φας αγάπη
μέχρι η κοιλιά σου να χορτάσει
για το καλό σου
παιδί μου
σπλάχνο μου
ζωή μου

ο σκύλος παρακολουθεί
τι ευτυχισμένη στιγμή
πόσο θα ήθελα το πιάτο μου
να εκσφενδονιστεί
στον απέναντι τοίχο
με τις φωτογραφίες από τις διακοπές
το 1994
θυμάμαι λίγα
σα να μην ήμουν εκεί
και όμως ήμουν
μητέρα

Ο ειδωλολάτρης, Δύο ποιήματα

Το πολύ

Το πρόβλημα με
την πολλή δουλειά
το πολύ σεξ
και γενικότερα
με οτιδήποτε πολύ

είναι ότι αφήνει
λίγο χρόνο
λίγο μυαλό
λίγον έρωτα
λίγους στίχους

για εκείνο το λίγο
που δεν λέει
να μεγαλώσει.

.

Μυαλό παχύ

Χωρίς να θέλω
να σε αγχώσω

ξεκίνα
έλξεις
κάμψεις
καθίσματα
και προπάντων
cardio.

Στην εποχή των παχιών μυαλών
τα σώματά μας πρέπει να στάζουν.

λΑΜΠΕΡΟύΚ, 2 ποιήματα + 1 βίντεο

 

ΠΑΝΑΦΟΥΡΚΑ

χα τα σθένη είναι λειψά
την κωλάρα μας να ράνουν
αχ τα βράχια εκεί ψηλά
όσο πέφτουν μας λανσάρουν

χα τα φρούριά μας τσόφλι
κράνα μάνα μαύρη μπούρκα
αχ ρυθμός κάτω κατώφλι
φτιάχνει χείλη παναφούρκα

Jannis Poptrandov, 11 Σεπτεμβρίου

1973

Οχυρωμένος στην
πιο απόμερη γωνιά
του προεδρικού μεγάρου
στο Σαντιάγκο της Χιλής.

Ο Σαλβαντόρ Αλιέντε
βάζει το τουφέκι στο
στόμα,

η παράσταση έλαβε τέλος,
φίλοι μου,

το γνωρίζει και
τραβάει τη σκανδάλη.

Την ίδια στιγμή,

μερικά χιλιόμετρα
πιο βόρεια, στην
Τιχουάνα, στο Μεξικό,

ο νεαρός γκρίνγκο από
το Τέξας παραγγέλνει
ακόμα μια
τεκίλα.

«Περιμένω ήδη
δύο ώρες, Πέδρο.»

«Υπομονή, σενιόρ Μπους. Υπομονή.
Όπου να ’ναι θα φανεί.»

«Το εύχομαι, για το καλό σου,
χοντρομπαλά.»

Jannis Poptrandov, Στο σπίτι της Σάντρα Μαϊσμπέργκερ

οι τοίχοι έχουν ύψος
έξι μέτρα και το
πάτωμα είναι από
αληθινό πολύτιμο
ξύλο Αμαζονίου.

«Τριακόσια πενήντα τετραγωνικά», λέει αυτός.

«Σοβαρά;», λέω εγώ.

«Μα το Θεό.»

Η Σάντρα στέκεται στο παράθυρο
και κοιτά την
πλατεία Κόλβιτς.

Διάφορες σκέψεις περνούν απ’ το
μυαλό της.

Όλες αυτές οι ανεξερεύνητες
σχέσεις εκεί έξω.

Τι να σημαίνουν άραγε;

Αυτή η μυστηριώδης διαφορά
στη γεύση των επιτραπέζιων σταφυλιών
από τη νότια Γαλλία σε σύγκριση
με αυτά απ’ την Πορτογαλία.

Διώχνει τις σκέψεις της
κι αρπάζει το τηλέφωνο.

Το καλοριφέρ στο γραφείο,
εκεί πίσω στη γωνία, έχει
πάλι πρόβλημα.

Μαζεύεται πολύς αέρας μέσα
του, πρέπει λοιπόν κάποιος
ν’ ανοίξει τη μικρή βαλβίδα.

Θα ανοίξει η ίδια η κυρία τη
βαλβίδα;

Όχι, είναι πολύ επικίνδυνο. Θα
μπορούσε να σπάσει κάνα νύχι.

Τεφλόν #13 | Κυκλοφορεί!

ΤΕΦΛόΝ #13
Καλοκαίρι-Φθινόπωρο 2015

Πατήστε εδώ για να δείτε τα σημεία διανομής.

.

Διανέμεται δωρεάν

Κώστας Παντιώρας, Χαμένα κορμιά

«Είμαι ένα κορμί χαμένο, ένας άσωτος υιός
Απ’ το σπίτι μου φευγάτος, κι απ’ τον τόπο μου μακριά.»

Κ. Βίρβος

Υπάρχουν άνδρες που χάνουν τα υλικά τους. Πάνε μέρες τώρα που οι μπουλντόζες του δήμου γκρεμίζουν τα μέσα μου. Κοντά μια δεκαετία κατειλημμένος από ηδονές και καημούς αυτόνομους. Τώρα με γρονθοκοπούν τα κομπρεσέρ. Κρατούν ανέπαφο το κέλυφος, έτσι προστάζουν οι τάσεις της σύγχρονης αρχιτεκτονικής κι η χοντροκώλα πανομοιότυπη αισθητική. Κρατούν το παλιό, όμορφο, νεοκλασικό παρουσιαστικό μου. Δέρας ολόσωμο, γιομάτο ελιές και μελανώματα, αυτό είμαι όλος κι όλος, ένα τομάρι! Απαγορεύεται η ρίψις μπάζων. Βγάζουν τα κομμάτια μου φορτωμένα σ’ ασήκωτα οικοδομικά καροτσάκια. Με μεταφέρουν έξω απ’ την πόλη. Τα μέσα μου μπαζώνουν χείμαρρους με γάργαρα νερά, να σταματά η ταραχοποιός ροή, να εμποδίζεται η σεσημασμένη κίνηση.

Υπάρχουν άνδρες που χάνουν τη ζωή τους. Χθες το πρωί κηδέψαμε το γερο-σύντροφο. Ο ουρανός πάνω απ’ το Σχιστό σταχτής, καθώς αρμόζει σε τέτοιες περιστάσεις. Εμείς λιγοστοί. Τα ρούχα μας παρακατιανά. Άσπρο πουκάμισο δικό μας, παντελόνι μαύρο δανεικό, κοντό μπατζάκι να φαίνεται ο αστράγαλος με τη φθαρμένη κάλτσα, παπούτσι πολύχρωμο, αθλητικό. Ήταν όλα στην εντέλεια κι ετοιμασμένα αποβραδίς. Τα στεφάνια, τα γαρούφαλλα, τα τεθλιμμένα εγγόνια που ψηφίζουν σταθερότητα. Μια στελεχάρα της οργάνωσης, τραυλός, χοντρός, με πατομπούκαλα, εκφώνησε τον επικήδειο. Μετά από λίγο μια πρέζα χώμα, ράντισμα με λάδι και κρασί κι αμέσως πάπαλα. Αυτό ήταν! Στην αίθουσα δεξιώσεων οι νεότεροι χίμηξαν αμέσως στο κονιάκ.

Χρήστος Μαρτίνης, Κουβανοί στην Ιθάκη [μετάφραση Google από τα χίντι]

Την Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014 το ποίημα «Ιθάκη» του Καβάφη επικολλήθηκε στην Google Μετάφραση και μεταφράστηκε αυτόματα στα χίντι. Έπειτα ακολουθήθηκε η αντίστροφη διαδικασία και μεταφράστηκε από τα χίντι στα ελληνικά. Ο Χ.Μ. περιορίστηκε στο να διορθώσει μερικά κόμματα και να βάλει δύο εισαγωγικά.

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
ο δρόμος είναι μακρύς προσευχή,
δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι!
Ποτέ δεν θα αρέσει αυτό,
δηλαδή, αν «η σκέψις σου υψηλή, πρόστιμο»
Ο ενθουσιασμός αγγίζει την ψυχή σας και το σώμα σας διεγείρει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
το άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
Κουβανοί δεν είναι μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι να ’ναι μακρύς ο δρόμος.
Υπάρχουν πολλοί –πρωί– το καλοκαίρι
με τι χαρά, τι χαρά,
όταν θα μπαίνεις σε λιμένας, δει για πρώτη φορά.
Σταματήστε σ’ εμπορεία Φοινικικά,
για να πάρει τα πράγματα δεξιά,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι εβένους, μητέρα,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε είδους,
Ως πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά, όπως μπορείτε να:
σε πολλές πόλεις Aigyptiakes, πηγαίνετε
μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Λεύκιος, Πάσχα

Για την οικογένεια,
της ανωμαλίας τη μάσκα,
η πιο λαμπρή γιορτή
είναι το Πάσχα!

Καύλα παν στην εκκλησιά
καύλα προσκυνάνε
καύλα παίρν’ αντίδωρο
απ’ του παπά το χέρι.

Κι αφού χορτάσουνε καυλί
κι αφού χορτάσουν χύσι
την Κυριακή ανήμερα
πηδάνε προβατάκια.

stonedthinker, Η τρελή γραφή

η τρελή γραφή καρποφορεί
αδιάβαστη πιάστηκε τη στιγμή
που ο ρομαντισμός με την παράνοια
πιασμένοι αλά μπρατσέτα
έστρωσαν σατέν σεντόνια κόκκινα
κι αράδιασαν επάνω τους
περιπαιχτικά
διάφανους δονητές

η τρελή γραφή καλπάζει
κανόνες χωρίς
ρυθμός αχρείαστος
αφού δε θωρεί στον ορίζοντα
στίγματα πατημένης γης

η τρελή γραφή κυκλοφορεί
με την αισθητική της γυναίκας
χταπόδι στο κεφάλι
και για μαλλιά πλοκάμια
αν ήταν άντρας
αξύριστο καβούρι για μουστάκι

Π.Ε. Δημητριάδης, Σάκος του μποξ (…που έφυγε)

These rivers of suggestion are driving me away

Γερό ζευγάρι

Ήταν γερό το ζευγάρι μου απόψε. Η πιο στρέιτ ύπαρξη εκεί μέσα. Αγνή καρδιά ομοφυλόφιλη. Δεν της κάθεται η Ελένη, αυτή χάνει: άπερκατ, κλοτσιά, δεξί-αριστερό κροσέ κι αποτελείωμα με το γάντι ανάποδα. Είχες ακούσει στο νοσοκομείο πως έχω χάσει τον ένα όρχι μου; Απ’ όταν έχασα και σένα είμαι απολύτως ανίκανος.

Τα αντρικά αποδυτήρια

Βρωμάνε ιδρωτίλα, τρίχα σκληρή που στάζει, τα αντρικά αποδυτήρια. Μα τους αγαπάω αυτούς τους άντρες. Γιατί είναι καθαροί από μέσα τους. Για το ψωμί σέρνονται στα καρτόνια κάτω από τ’ αυτοκίνητα, χορεύουνε τα καλοκαίρια στις ταβέρνες τα φολκλόρ. Και με γυναίκες μαζί, και φοιτητές, κάνουν προπόνηση. Κι ο δάσκαλος με διαβεβαίωσε: «Χρυσαύγουλο εδώ δε μπαίνει».

Ωμέγα, Τρία ποιήματα

Δεύτε τελευταίες μαχαιριές

Εγώ
περπατάω καιρό τώρα
με την ψυχή στο στόμα
και το μαχαίρι στα δόντια
έτσι
που αν χρειαστεί
με μια δυνατή εκπνοή
όποιον καριόλη
θελήσει να με τιθασεύσει
θα τον πάρω μαζί μου

Στράτος Φυντανίδης, Τέσσερα διηγήματα

Ένα σκότωμα

Η αίθουσα αναμονής ήταν ευχάριστη. Μουσική έπαιζε σε χαμηλή ένταση. Η γραμματέας πατούσε πλήκτρα με το βλέμμα κολλημένο στην οθόνη. Πάνω απ’ το γραφείο της, μέσα σε μια σιδερένια κορνίζα στον τοίχο, ένα βάζο με λουλούδια, χοντρές στρώσεις μπογιάς, μεγάλες πινελιές και η υπογραφή κάτω δεξιά, η υπογραφή του γιατρού.

Παρακαλώ, περάστε. Πέρασε. Κάθισε. Περίμενε ώσπου ήρθε ο γιατρός, του έσφιξε το χέρι. Τον ρώτησε για το ατύχημα. Μιλούσαν κι ο γιατρός κρατούσε σημειώσεις. Έχουν περάσει χρόνια, πώς βλέπεις τώρα; Δεν έχει αλλάξει κάτι, απάντησε, άλλες φορές είναι σκοτάδι, μπορεί να βλέπω μόνο το μισό πρόσωπο, το άλλο μισό μαύρο, τίποτα. Πολύ συχνά όμως βλέπω άλλα, σχήματα, εικόνες. Ο γιατρός έξυσε το κεφάλι του. Η μαϊμού πήδηξε απ’ τον ώμο του στα γόνατά του και έπιασε το μολύβι. Άρχισε να μουντζουρώνει το χαρτί με τις σημειώσεις, το τσαλάκωσε μετά κι έφτιαξε μια μπάλα. Όταν ο γιατρός πήγε να μιλήσει, του βούλωσε μ’ αυτή το στόμα.

Max Ritvo, Ας μιλήσουμε για κοινοτοπίες

Ας μιλήσουμε για κοινοτοπίες.

Σήμερα έφτασα ψυχοδυναμικά σε συμπεράσματα γόνιμα για να ανταπεξέλθω σ’ αυτή την περίοδο πένθους και να προχωρήσω μπροστά. Είναι τα ίδια συμπεράσματα.

Υπάρχει ένα κρεβάτι.
Μερικές φορές το κρεβάτι είναι πολύ ζεστό.
Υπάρχει μια νεκρή φύση που στάζει στο κρεβάτι
κι εσύ πίνεις αργά το νερό
και τρως σταφύλια
και τα σταφύλια έχουν κουκούτσια.
Συζητάς για τον Σιωνισμό,
συζητάς τον ρόλο του καλλιτέχνη σε οτιδήποτε –
κάνει τόση ζέστη.
Κείτεσαι στο κρεβάτι.
Πονάει την κοιλιά σου.

Μερικές φορές το κρεβάτι δεν είναι ζεστό,
μερικές φορές είναι ένα κρεβάτι.

Είναι παρήγορο να βλέπεις στο μαγαζί
αντικείμενα που έχεις αγοράσει από άλλα μαγαζιά
που βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά.
Έτσι κάποιος επιβεβαιώνει:
το ισχυρό γενεαλογικό δέντρο και την καταγωγή φορτηγών και αεροπλάνων,
το πλησιέστερο που θα φτάσουμε ποτέ στο πεπρωμένο
είναι η καταναλωτική έρευνα.

Δεν υπάρχει μοναξιά˙ η ειρήνη είναι ριψοκίνδυνη: συνοδεύομαι πάντα από αυτή τη λάμπα
που μου απαγορεύεται ρητά να κρίνω.

Όταν παρακολουθείς τον Μπάρνι, και περιμένει να μιλήσει
το πρόσωπό του είναι πάντα τέλειο γι’ αυτό που θέλει να πει,
και για ν’ ακούσει.
Μια τέτοια ζωή! Ευλογία.

Περισσότερα ποιήματα του Max Ritvo μπορείτε να διαβάσετε στο δωδέκατο τεύχος του Τεφλόν.

Γεωργία Διάκου, Δύο ποιήματα

 .

Σκέψη λέξη

.

όταν σκέφτομαι ότι
ο τοίχος γράφει
για ποντίκια
που πετάνε
γελάω κ΄
λέω δεν είμαστε
ρατσιστές μωρό μου
μπορούμε να φοράμε
φορέματα κ΄ να βγαίνουμε
για τσιγάρα
ο περιπτεράς δεν θα σε κοιτάει
μπορώ όμως να δείξω λίγο
από τα χλωριούχα μου σκέλια
κ΄ να πάρεις το πακέτο σου
Ύστερα να τριγυρνάμε με πλαγκτόν
στις μασχάλες
τρώγοντας κρακεράκια
με κατσαρίδες
συζητώντας δυνατά
για τους πολέμους
κ΄ τις μαύρες τρύπες
–Ο Αϊνστάιν θα ήταν περήφανος
που δύο θεωρητικοί
παίζουν το σύμπαν στα δάχτυλα–

Ευάγγελος Παπαποστόλου, Δύο ποιήματα

.

ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΒΑΔΙΣΜΑ…

 .

απαλή μουσική στο βάθος
κι εγώ τυλιγμένος σε μυρωδιά γλυκιά
οσμίζομαι αστραπές στο φόντο
πρόστυχα πουλιά ραμφίζουν τα σύννεφα
το πέταγμά τους χαμηλώνει
κι ο ουρανός μαζί…
ο άνεμος νευρικός τα πετάει κάτω.
οι πρώτες ψιχάλες γαζώνουν το χώμα
οι στρατιώτες προσοχή αλληθωρίζουν
ο ένας μετά τον άλλο ξεκινάνε
χαρούμενο βάδισμα…
ο ουρανός μωσαϊκό
τα σύννεφα βαριανασαίνουν στο σβέρκο μου
σταθερή πορεία νοτιοδυτικά
τσέπες γεμάτες νερό
γαλέτα μουλιασμένη
χαρούμενο βάδισμα…
παιχνίδι ο ήχος της βροχής στα κράνη.
σκουριασμένες επιθυμίες
όλοι στη σειρά με το δάχτυλο στη σκανδάλη
χαρούμενο βάδισμα…
η ανάσα του νοτιά στεγνώνει στα πρόσωπα
όπλο αλεξικέραυνο κρατάω
πέσε χαμηλά πέσε κάτω…
λευκό πανί κρεμασμένο
χαρούμενο βάδισμα του γυρισμού…

Andie-Andie, Είκοσι χιλιάδες έτη κάτω απ’ τη θάλασσα

.

Οι ανθρακωρύχοι κοραλλιών
πεθαίνουν νέοι
πιο νέοι απ’ τα κοράλλια
(μυστικά του βυθού)
Αγκαλιάζουν τις σκιές των αγαπημένων τους
που δημιουργούν οι πυγολαμπίδες
στα φύκια που ξεβράζονται στη Σουμάτρα
κι εκείνες
ανυπόμονα τα βράζουν
πίνουν το ζωμό τους
και συγκολλούν τις απουσίες
όλοι αναρωτιούνται γιατί εκείνες μένουν
κανείς δε ρωτά
γιατί εκείνοι φεύγουν

 .

Περισσότερα ποιήματα της Andie-Andie μπορείτε να διαβάσετε στο ενδέκατο τεύχος του Τεφλόν.

King Missile, Πάρε πράγματα απ’ τη δουλειά

Πάρε πράγματα απ’ τη δουλειά. Είναι ο καλύτερος τρόπος να νιώσεις καλά για την εργασία. Μην αγοράζεις ποτέ στιλό ή μολύβια ή χαρτί. Πάρ’ τα απ’ τη δουλειά. Λαστιχάκια, συνδετήρες, σημειωματάρια, φακέλους –πάρ’ τα απ’ τη δουλειά. Είναι ο καλύτερος τρόπος να νιώσεις καλύτερα για τον χαμηλό μισθό σου και τις φρικτές συνθήκες εργασίας.

Πάρε ένα τασάκι –έχουν κάμποσα. Πάρε κρεμάστρες. Πάρε –πάρε έναν κάδο σκουπιδιών. Γιατί ν’ αγοράσεις συρταροθήκη; Γιατί ν’ αγοράσεις τηλέφωνο; Γιατί ν’ αγοράσεις υπολογιστή ή επεξεργαστή κειμένου; Πάρ’ τα απ’ τη δουλειά.

Εγώ πήρα ένα ολόκληρο γραφείο απ’ το τελευταίο μέρος που δούλευα. Δεν το πήραν χαμπάρι ποτέ και ταιριάζει τέλεια στο διαμέρισμά μου. Πάρε μια ηλεκτρική ξύστρα. Πάρε ένα κουτί μπλάνκο˙ ίσως το χρειαστείς μια μέρα. Έχεις καθήκον ως καταπιεσμένος εργαζόμενος να κλέβεις απ’ τους εκμεταλλευτές σου. Πάρε πράγματα απ’ τη δουλειά. Και κωλοβάρα την ώρα εργασίας. Όλ’ αυτά τα ’γραψα στη δουλειά. Με πληρώνουν να γράφω για πράγματα που τους κλέβω. Η ζωή είναι ωραία.

Περισσότερα ποιήματα του John S. Hall, τραγουδιστή των King Missile, μπορείτε να διαβάσετε στο ενδέκατο τεύχος του Τεφλόν.

Τεφλόν #12 | Κυκλοφορεί!

Πατήστε εδώ για να δείτε τα σημεία διανομής.

 

Γιάννης Ξούριας, Οι ουρανοκατέβατοι των φοράδων

.

Ψοφάνε
Για μαρμαρόμπαλες (κλασικές, εξολοκλήρου
Από λύσσα απόλυτη) για να κλωτσάνε πάνω σε λαρύγγι /
Λαρύγγι ξερό λαρύγγι φαλακρό με ψύχωση βραχώδη αστραγγάλιστο
Σκιστό
Γεμιστό με αφάνες
Σαλιωμένες με λιοπύρι /

.

   ΚΑΙ Ο ΜΕΛΑΝΩΜΕΝΟΣ (επεισόδιο)
Ο νούμερο Ένα απλώς
Καθισμένος σ’ ένα σωρό ιερές τσιμεντόπλιθες βαστά τσαμπί πολύ
Βαρύ από μιλιούνια μουρμουρητά
Μπλεγμένα και ψιθύρους, να μπήγεσ’ αγαλματένιος ακούγοντας με τους βουβώνες:

.

Νεκροταφεία φιλμαρισμένα σε 8mm με κέρατα άσπρα και λουλούδια
Με φούξια λουλούδια του πικάπ –μοναδικά– ανύπαρκτα σ’ όλο το ίντερνετ
Και με κέρατα άσπρα που λάμπουνε από πάστρα

.

Αγαλματένιος με τη βελόνα του πικάπ να γρατζουνά τα πλευρά
Να εξελίσσεται εν στάσει η πύκνωση
Της πεύκης με μια τζαζ τζιτζικιών ανισόρροπων ένα σισίρισμα
Υφασμένο σφιχτά
Αυθόρμητο
Και παχύρρευστο στα σπλάγχνα
Στα μαλλιά της και στα
Φανερά / Τελικά όλο κι όλο το περιβόητο κρυφό ήταν το μονοκόμματο μάρμαρο

.

Όπου αυτό που δε φαίνεται είναι αυτό που φαίνεται

 .

Περισσότερα ποιήματα του Γιάννη Ξούρια μπορείτε να διαβάσετε στο ενδέκατο τεύχος του Τεφλόν.

Π. Ένιγουεϊ, Ανακουάτρος

Καμιά φορά ο Δημοσθένης αναπολούσε τα παιδικά χρόνια στο χωριό με τη μητέρα του και την αδερφή του. Πατέρα δεν γνώρισε. Είχε σκοτωθεί σε τροχαίο στις στροφές του Δομοκού δύο μήνες πριν έρθει στον κόσμο. Η μάνα του όλη μέρα στο καφενείο, μόνη, να τα φέρει βόλτα. Ήθελε να τον κάνει δικηγόρο ή γιατρό. Έγινε δημοσιογράφος. Τη θυμάται να γυρίζει αργά το βράδυ κουρασμένη, να τρώει μια σαλάτα και να κοιμάται.

Με την αδερφή του αταίριαστοι. Παιδικούς φίλους δεν είχε. Όλα τα παιδιά του χωριού τον περιέπαιζαν. Αυτός δεν τους έδινε σημασία. Το μόνο που ήθελε ήταν να φύγει απ’ το χωριό. Και γι’ αυτό διάβαζε. Όχι για να σπουδάσει, «να μορφωθεί», όπως του έλεγε η μάνα του, αλλά για να φύγει και να μην τους ξαναδεί.

Και τα κατάφερε. Έφυγε. Πέρασε σε μια σχολή δημοσιογραφίας και έπιασε αμέσως δουλειά, αρχικά σε μια μικρή δημοτική εφημερίδα και έπειτα στο Βήμα. Όχι όμως σε κάποιο δυνατό πόστο, αλλά στο δικαστικό-εγκληματολογικό. Το είχε επιλέξει επειδή γενικά δεν είχε τρέξιμο. Μοναδική εξαίρεση, όλα αυτά τα χρόνια, η υπόθεση Κοσκωτά.

Το χωριό σπάνια το επισκεπτόταν ως φοιτητής. Χριστούγεννα και Πάσχα. Και αυτό για χάρη της μάνας του. Μέχρι που η κακομοίρα πέθανε. Μετά δεν ξαναπήγε. Δεν τον ξανάδαν. Ούτε και ο ξάδερφός του, ο Κώστας, που τα λέγανε καμιά φορά στα πεταχτά στο Φλοράλ, στην πλατεία Εξαρχείων. Εξαφανίστηκε από προσώπου γης.

Ένθετο για την Πατ Πάρκερ στο περιοδικό Μιγάδα

Το περιοδικό Τεφλόν και η ομάδα γυναικών Μιγάδα επιμελήθηκαν μια ξεχωριστή έκδοση για την Πατ Πάρκερ, μια ποιήτρια που με λόγο θαρραλέο, άμεσο, αφοπλιστικό αποτυπώνει στο έργο της την εμπειρία του να είσαι αγωνιζόμενη μαύρη, εργάτρια, λεσβία, φεμινίστρια στην Αμερική του ’70-’80.

Η μικρή αυτή έκδοση συμπληρώνει την παρουσίαση του ποιητικού έργου της Πατ Πάρκερ που ξεκινήσαμε στο τεύχος 10 του Τεφλόν («Pat Parker: νταλίκα, ανώμαλη, περίεργη»). Περιλαμβάνει μακροσκελή και μικρότερα ποιήματα, κάποια εκ των οποίων αποτελούν σημαντικούς σταθμούς στο έργο της ποιήτριας, και συνοδεύει ως ένθετο το περιοδικό Μιγάδα.

Αναζητήστε το!

Στάθης Ιντζές, Άτιτλο

 .

κάθε φορά που κάποιος ερωτεύεται
ένα κομμάτι πάγου αποσπάται
κάπου στην Ανταρκτική
κ’ οι πιγκουίνοι γελαστοί
πάνω του χοροπηδούν
μέχρι να φτάσει σε θερμότερα κλίματα

.

Δάφνη Μαθιουδάκη, Πέντε χαϊκού

Χαϊκού ξανά
Μεταμυθοπλασία
Και δε χιονίζει

*

Βλέπω φιλμ νουάρ
Τρεις γλώσσες στο χαϊκού
Επιτρέπεται;

*

Πληκτρολόγιο
Μαζεύω φύλλα ξανά
Λέξεις και σιωπή

Μάριος Μαγιολαδίτης, Τρία ποιήματα

Οι τραυματιοφορείς της χαράς

Την κουβαλήσαμε τη χαρά όσο δεν πήγαινε
Τη σύραμε σε κοινωνικές εκδηλώσεις
Την επωμιστήκαμε σε ανόητα πάρτι
Την κολλήσαμε σε ψεύτικα χαμόγελα
Αλλά παρέμεινε άρρωστη, προσποιητή και πρόστυχη

Όλντενμπουργκ, 8.7.2009

Το μεγάλο Ναι

Με πιάνουν παραληρηματικές σκέψεις. Με φαντάζομαι στην καρέκλα του Νίο, να μου προσφέρουν το χάπι της αναισθησίας και να λέω το μεγάλο Ναι. Να πηγαίνω στην τιμή και την πεποίθηση εκείνου του Ναι. Να στέκομαι σε δυάδες και προσοχή και να αφήνω το αβάσταχτο βάρος του Όχι. Την ίδια ώρα το όνειρο έχει και soundtrack: Τα παίρνεις όλα πολύ στα σοβαρά, said the joker to the thief σε εκτέλεση από Battlestar Galactica. Πολύ κουλτούρα για Παρασκευή βράδυ αλλά κάτι θα πρέπει να έχεις κι εσύ να διαβάζεις.

Θεσσαλονίκη, 24.02.2012