Αθυρολόγιο, Δύο πεζά

.

Ο Ζαλούρης

Ήταν πριν χρόνια που ανακαλύψαμε στην αυλή ένα βρώμικο περιστέρι που δεν μπορούσε να πετάξει κι όλο γυρνούσε σβούρα γύρω απ’ τον εαυτό του, σκόνταφτε, σωριαζόταν και πάλι σηκωνόταν κι άρχιζε απ’ την αρχή την ίδια ιστορία. Και τ’ ονομάσαμε Ζαλούρη. Κάθε πρωί και βράδυ πριν φύγω για δουλειά του πετούσα ψίχουλα, σπόρια, κόρες ψωμί και το ’βλεπα καθώς γυρνούσε γύρω γύρω προσπαθώντας να ραμφίσει την τροφή και πάλι έπεφτε και βογκούσε. Από την πείνα θα πέθανε, όταν φύγαμε για διακοπές. Το έθαψε είπε ο γείτονας στον λόφο, μα είμαι σίγουρος ότι μου είπε ψέματα γιατί έβλεπε πόσο αγαπούσα τον Ζαλούρη και σκέφτηκε να μη με στεναχωρήσει.

Λοιπόν, προχθές εγώ και ο Ζαλούρης γίναμε ένα. Γύρναγα γύρω γύρω κι έπεφτα, μία στον τοίχο, μία στα σταθμευμένα αυτοκίνητα, σε μια κολόνα της ΔΕΗ, στις πινακίδες της τροχαίας. Με κοίταζαν που λες τα περιστέρια απ’ τα καλώδια απορημένα και με ονόμασαν Ζαλούρη. Έτσι, γινήκαμε φίλοι εγώ και τα περιστέρια. Από αλληλεγγύη. Μας βρίζουν οι περαστικοί, μας κλωτσάνε τα παλιόπαιδα, τρώμε τα ψίχουλα των γέρων και των κουλουρτζήδων, τιτιβίζουμε στις μορφονιές απ’ τα σύρματα και τα περβάζια, κουτσουλάμε πού και πού κάνα διαβάτη έτσι για την πλάκα μας. Άλλοτε πάλι, βουτάμε σαν τους καμικάζι στις αυλές μπας και μας λυπηθεί κάνας χριστιανός και μας ταΐσει. Και μήπως φεύγοντας για τη δουλειά φωνάζει στη δικιά του «Ρίξε και κάνα ψίχουλο πριν φύγεις στον Ζαλούρη».

Advertisements

Νόπη Φουντουκίδου, Υπότιτλοι

Αυτή η πόλη
δολοφόνησε τα παπούτσια μου.
Με περπάτησαν πολλά χρόνια.
Ανόμοια μεταξύ τους
διαφορετικά απ’ όλα τα άλλα.
Μ’ άρπαζαν απ’ το κρεβάτι
να με πάνε εκεί που ονειρευόμουν
μα πάντα με φτάναν εκεί που έπρεπε να είμαι.
Αυτή η πόλη τιμώρησε
τα παπούτσια μου.
Ανεπαίσθητη απώλεια
μες τη βοή
χωρίς θρήνους.
Ακούμπησε για πρώτη φορά
το πέλμα άσφαλτο.
Βαφτίστηκε μ’ αποτσίγαρα
γυαλιά και κάτουρα.

Ολισθαίνω στις ενοχές της μάζας.
Διαβάζω τον κόσμο δια της αφής
δίχως υπότιτλους.
–Αλήθεια
χρειάστηκες ποτέ υπότιτλους για να καταλάβεις
την απελπισία;
το γέλιο;
το γαμήσι;
το νερό;

Mohja Kahf, Αγαπώ τον άντρα που μου πλένει τα πιάτα

Γυναίκες και ιατρική στις αρχές του 20ού αιώνα

Οι γυναίκες δεν αποτελούν «τάξη»˙ δεν καταπιέζονται όλες το ίδιο˙ δεν βιώνουν όλες τον σεξισμό με τον ίδιο τρόπο. Την περίοδο μεταξύ 1865 και 1920 οι ταξικές διαφορές μεταξύ των γυναικών στην Αμερική ήταν ιδιαίτερα έντονες: η καθημερινότητα, οι συνήθειες και οι προσδοκίες των γυναικών της ανώτερης τάξης είχαν ελάχιστα κοινά με τις αντίστοιχες των γυναικών της εργατικής τάξης. Ήταν μια περίοδος ταχείας βιομηχανοποίησης, αστικοποίησης και ταξικής πόλωσης, η οποία επηρέασε όλους τους Αμερικανούς. Στις πόλεις –εδώ καταπιανόμαστε μόνο με το αστικό περιβάλλον, απ’ όπου ξεκινούσαν οι ιατρικές τάσεις– δύο τάξεις, ουσιαστικά καινούργιες για την αμερικανική κοινωνία, είχαν αρχίσει να επικρατούν: η μεγαλοαστική τάξη, η οποία βάσιζε τον πλούτο της στις επιχειρήσεις και τη βιομηχανία, και η βιομηχανική εργατική τάξη, η οποία με την εργασία της παρήγαγε αυτόν τον πλούτο.

Οι κοινωνικοί ρόλοι των γυναικών σε αυτές τις δύο τάξεις ήταν σχεδόν εκ διαμέτρου αντίθετοι. Για τις εύπορες γυναίκες μια κοινωνικά συνταγογραφημένη ζωή αναπαυτικής οκνηρίας˙ για τις γυναίκες της εργατικής τάξης εξαντλητικός μόχθος. Καμία ενιαία ιδεολογία του σεξισμού δεν θα μπορούσε να αγκαλιάσει και τις δύο αυτές πραγματικότητες ή να εξηγήσει και τους δύο κοινωνικούς ρόλους. Συνεπώς η βιοϊατρική έπρεπε να παρέχει δύο διαφορετικές θεωρίες για τις γυναίκες: μία κατάλληλη για τη μεγαλοαστική τάξη (και τη μεσαία τάξη που εποφθαλμιούσε τον τρόπο ζωής της ανώτερης μεσαίας τάξης) και μία κατάλληλη για τις φτωχές γυναίκες της εργατικής τάξης.

Ήταν σαν να υπήρχαν δύο διαφορετικά θηλυκά ανθρώπινα είδη. Οι εύπορες γυναίκες θεωρούνταν εγγενώς άρρωστες, πολύ αδύναμες και εύθραυστες για οτιδήποτε πέραν των πιο ήπιων ασχολιών, ενώ οι γυναίκες της εργατικής τάξης θεωρούνταν εγγενώς υγιείς και εύρωστες. Η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική. Οι γυναίκες της εργατικής τάξης, που εργάζονταν πολλές ώρες και δεν ξεκουράζονταν ούτε τρέφονταν αρκετά, υπέφεραν πολύ περισσότερο από μεταδοτικές ασθένειες και επιπλοκές στη γέννα απ’ ό,τι οι πλούσιες γυναίκες.

Όμως οι γιατροί αντέστρεψαν την αιτιότητα και βρήκαν ότι η ήπια, «πολιτισμένη» ζωή των ανώτερων τάξεων ήταν πιο απειλητική για την υγεία και ενδιαφέρουσα από ιατρικής άποψης απ’ ό,τι η σκληρή εργασία και η στέρηση.

Απόσπασμα από το βιβλίο: Barbara Ehrenreich και Deirdre English,
Παθήσεις & διαταραχές: Φύλο, ιατρική και ασθένεια, εκδ. Αρχείο 71

R.I.P. Max Ritvo (1990-2016)

ΤΟΣΗ ΠΟΛΛΗ ΑΝΑΣΑ

Άνοιξε διάπλατα το κορίτσι,
γέμισέ την με αέρα:
ορίστε η πρώτη βάρκα.

Στην αρχή είναι μόνο ένας, πάνω στη βάρκα για έναν,
ροζ ώμοι χαστουκίζουν τον άνεμο.
Άλλη βάρκα είναι αυτή;

Για κουπιά χρησιμοποιήσαμε τα χέρια μας, που χτυπάγανε το ένα πάνω στο άλλο.

Η θάλασσα στέγνωσε και ο ήλιος έδυσε.
Μείναμε να κρατάει ο ένας τα χέρια της άλλης˙
η βάρκα αναστέναξε και πήρε να βυθίζεται στη λάσπη.

Ένας λόφος εμφανίστηκε, κι ένα σπίτι,
και μπήκαμε και πέσαμε για ύπνο.

Τα μάτια σου κλείνουν, θηλαστικό μου.
Το χαμόγελο στο πρόσωπό μου
είναι ο θρίαμβος της ιδέας και της γαλήνης σου.

Μαρουσώ Αθανασίου, Δύο ποιήματα

ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΓΙΑΝΝΗ

καμιά φορά βλέπω ακόμα
τη μάνα σου τρελή
τρέχει στους δρόμους
σε φωνάζει
να πας να πάρεις ψωμί
να φας την άκρη του στο δρόμο της επιστροφής
να επιστρέψεις
καμιά φορά βλέπω ακόμα
σκοινιά κρεμασμένα
μπάλες στους δρόμους
και δωδεκάχρονα παιδιά
πρώτη φορά στα μαύρα
καμιά φορά
δεν τα ‘δα να γελάνε

Brian Sneeden, Δύο ποιήματα

Φλαμένκο

Το μελαψό του χέρι πάνω στην κιθάρα. Ένα μελαψό δερμάτινο χέρι
που ανοίγει και κλείνει. Τ’ όνομά του είναι φλαμένκο. Γνωρίζω τον φλαμένκο,

τον συνάντησα σε μια σπηλιά έξω απ’ τη Γρανάδα. Ο φλαμένκο
δεν έχει τρεχούμενο νερό. Το λάπτοπ του λειτουργεί με γεννήτρια. Όπως ο Γκίνσμπεργκ,

ο φλαμένκο λαμβάνει κατά μέσο όρο δεκαπέντε γράμματα τη μέρα. Τα διαβάζει όλα.
Για να γράψεις γράμμα στον φλαμένκο πρέπει να βρεις έναν κάκτο μ’ ένα νεκρό πουλί

πάνω. Πρέπει να κάψεις τον κάκτο και να φας το πουλί έτσι ώστε μετά, ξαπλωμένος
ανάσκελα στον αμμόλοφο, παρέα με κροταλίες και συλφίδες,

να μην πεινάσεις και τρομάξεις την επιθυμία σου.
Ο φλαμένκο δεν πιστεύει στο νοικοκυριό. Ο φλαμένκο

θα σου επιτρέψει να ξεπλύνεις τη βρώμα απ’ τα πόδια σου με νερό και λεμόνι.
Αν ζητήσεις να δεις τις θυγατέρες, ο φλαμένκο θα βγάλει τη συλλογή του από δηλητηριώδη σκαθάρια.

Ο φλαμένκο δεν θα σου δώσει πράγματα να πεις στον ταχυδρόμο.
Θα πρέπει να σκεφτείς δικά σου πράγματα να πεις στον ταχυδρόμο.

Όταν πεθάνεις, ο φλαμένκο θα βρίσκεται εκεί να σε μεταφέρει με βάρκα στην άλλη
πλευρά του μεγάλου ποταμού, αλλά μόνο αν του φέρεις μια τσάντα σοκοφρέτες.

Τεφλόν #15 | Νέο ποιητικό σκεύος

ΤΕΦΛόΝ #15
Καλοκαίρι-Φθινόπωρο 2016

Πατήστε εδώ για να δείτε τα σημεία διανομής.

Γίνετε συνδρομητές στο Τεφλόν και… αποκτήστε αντικολλητική προστασία!

Δύο νέες εκδόσεις από το Τεφλόν!

Το Τεφλόν παρουσιάζει δύο πολύπτυχα αφιερωμένα σε δύο από τους σημαντικότερους ποιητές του βερολινέζικου αντεργκράουντ.

Σπεύσατε στα:

Αθήνα
Φαρφουλάς, Μαυρομιχάλη 18
Αρχείο 71, Καλλιδρομίου & Ζωσιμαδών
Κατάληψη κτήματος Πραπόπουλου, Προφήτη Ηλία 49
Κ*ΒΟΞ, Αραχώβης & Θεμιστοκλέους
Βιβλιοπωλείο Ναυτίλος, Χαριλάου Τρικούπη 28
Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο, Θεμιστοκλέους 37
Βιβλιοπωλείο Πολιτεία, Ασκληπιού 1-3 & Ακαδημίας
Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων, Καλλιδρομίου 30
Αλφειός, Χαριλάου Τρικούπη 22
Bibliotheque, πλατεία Εξαρχείων

Θεσσαλονίκη
Φάμπρικα Υφανέτ, Ομήρου & Περδίκα
Βιβλιοπωλείο Κεντρί, Δημ. Γούναρη 22
Βιβλιοπωλείο Σαιξπηρικόν, Εθν. Αμύνης 14

Πάτρα
Βιβλιοπωλείο Το Δόντι, Φιλοποίμενος 36-42
Βιβλιοπωλείο Χαραμάδα, Τσαμαδού 39

Γιάννενα
Ελευθεριακό εργαστήρι Fahrenheit 451, Τσακάλωφ 20

Ηράκλειο
Βιβλιοπωλείο Αναλόγιο, Ρούσου Χούρδου 8
Βιβλιοπωλείο Κίχλη, Ευγενικού & Χάνδακος-Βουρβάχων 1
Βιβλιοπωλείο Φωτόδεντρο, Κοραή 21

Μυτιλήνη
Κατάληψη στο Μπίνειο, Φάωνος & Χ. Τρικούπη

Jannis Poptrandov: Η Ευρώπη μυρίζει τελειότητα

Ο Γιάννης δεν έχει χρήματα να πληρώσει τον λογαριασμό του ρεύματος. Σιχτιρίζει το αφεντικό του. Αναρωτιέται πότε επιτέλους οι εργάτες θα πάρουν την εξουσία. Κλέβει χαρτί τουαλέτας απ’ τη βιβλιοθήκη. Παραγγέλνει μπιζελόσουπα αλλά δεν τον σερβίρουν επειδή έχει φάτσα μετανάστη. Βλέπει το αίμα της Άνγκελας Μέρκελ να στάζει στο κέντρο του αιώνιου σκότους.

Γιάζρα Χαλίντ, Ένας άνεργος κάθεται σε μια πέτρα

Ένας άνεργος κάθεται σε μια πέτρα,
σφυρήλατος και σιωπηλός,
βλέπει τις Δευτέρες ν’ απομακρύνονται χωλαίνοντας,
νιώθει τις ψείρες να πληθαίνουν στις μασχάλες του,
γεμίζει αίμα σιγά σιγά ο πόνος του˙
θλίβεται, ιδρώνει, κουμπώνεται,
μετρά τα ένσημά του και βρίσκει τη ζωή του λειψή,
τόσα χρόνια δουλειάς και δεν κέρδισε ούτε ώρα,
τι έχει να περιμένει τώρα;

Ένας άνεργος κάθεται σε μια πέτρα,
στην άκρη της ζωής του κάθεται,
με τους λυγμούς του και τις ζωικές του λειτουργίες,
με την οργή του που ’ναι τόσο κοντή σε ίντσες,
τις λέξεις του που λιγοθυμούν λιπόσαρκες.
Κάθεται και βλέπει να περνάνε από μπροστά του
το σταθερό κεφάλαιο,
το προτσές εργασίας,
η εξαγωγή της υπεραξίας,
οι καημοί του με κατεβασμένο το κεφάλι˙
κοιτάζει τ’ άδεια χέρια του, οστέινα κι ερειπωμένα,
στις παλάμες του λιγοστεύουν οι μπουκιές,
στο ψωμί του λιγοστεύουνε τα κόκαλα.

Αραβίδες Ντίβες | 24 Ιουνίου 2016 | Αρχείο 71

Το περιοδικό Τεφλόν παρουσιάζει μια εκδήλωση αφιερωμένη στη σύγχρονη γυναικεία αραβο-αμερικανική ποίηση:

ΑΡΑΒΙΔΕΣ ΝΤΙΒΕΣ
Παρασκευή 24 Ιουνίου 2016 και ώρα 8μμ
στο Αρχείο 71, Ζωσιμάδων & Καλλιδρομίου, Εξάρχεια

Κατάγονται από την ελιά, την πικροδάφνη, το αμύγδαλο και το σύκο. Κουβαλούν τη σκόνη του ταξιδιώτη στα μαντίλια τους. Μιλάνε τη γλώσσα των βασιλισσών. Αρνούνται να χορέψουν στους ρυθμούς των πολεμικών τυμπάνων. Αγαπάνε σαν να δένουν σκοινί, μετρώντας το πάτωμα από το ταβάνι. Διηγούνται ιστορίες για τους νεκρούς που γυρίζουν σπίτι με τα πόδια. Ξέρουν καλά πως ο Απρίλης φτιάχτηκε για μάχη, ο Μάης για ταφή. Γίνονται μάρτυρες των πληγωμένων φωνών που αλλιώς θα έμεναν ατραγούδιστες. Επιτίθενται με λέξεις στον σεξισμό, τον ρατσισμό και τον μιλιταρισμό. Είναι Αραβίδες Ντίβες.

Siwar Masannat, Τραγούδι για τα μάτια

1.
Τι ήταν αυτό που απέστρεψε
τα μάτια μου απ’ τα δικά σου, Φάντια –
ή είναι η λέξη αραβικός μια λέξη για την απόκριση;

Τα μάτια μου –βλέφαρα βαριά– είναι άραγε
ύπνος; Ανάμεσα στα μάτια σου & στα δικά μου
ένα τουφέκι.

2.
Γαμήσι –είναι οργή αυτό στο μελί
των ματιών σου; Ίσως είναι
το ατελείωτο πράσινο της γης σου.
Θα φυσήξω τα ελαιόδεντρα
μέχρι να εξαφανιστούν

τα ψεύτικα κλαδιά, ή θα μαδήσω μαύρες
ίριδες για ένα γαμήλιο στεφάνι.

3.
Φάντια, έλα σε παρακαλώ πετώντας
πάνω από στύλους, και τους εφτά
& και η σοφία θα με τρίψει μέχρι
να έρθω κι εγώ πετώντας –σε προειδοποιώ: μπορεί να τρώω
τις λέξεις μου πίσω απ’ το στρίφωμα
της φούστας σου. Στον λόφο,

όχι στην αυλή σου,
ο Ίσμαελ έχτισε μια κατοικία για τον εαυτό του.

Jannis Poptrandov, Στα χαρακώματα της καταγάλανης θάλασσας από μπετόν

Ο διοργανωτής της πρόσφατης
λογοτεχνικής βραδιάς μού έδωσε
τριάντα ευρώ, μπήκα λοιπόν στο μετρό
και για να ξοδέψω τα χρήματα άρχισα
να πηγαίνω πέρα δώθε και ύστερα ένιωσα
το στομάχι μου να γουργουρίζει
και κατέβηκα κάπου στο ενδιάμεσο
και τέσσερις ή πέντε γωνίες αργότερα
είδα την εξής πινακίδα:

Φαγητό σαν της μαμάς

Μπήκα στο μαγαζί και είδα μια
γκριζομάλλα με καταγάλανη ποδιά
να στέκεται μόνη της πίσω απ’ τον πάγκο
και παρήγγειλα μπιζελόσουπα.

«Σερβίρεται με χοιρινό κρέας», είπε αυτή.
Εγώ δεν είπα τίποτα και κείνη με κοίταξε
απ’ την κορυφή ως τα νύχια.
«Είστε Μωαμεθανός, έτσι δεν είναι;»
«Όχι», είπα εγώ.
«Θέλετε μεγάλη ή μικρή μερίδα;»
«Σήμερα έκανα αίτηση για τη γερμανική υπηκοότητα», είπα.
Κι αυτή είπε:
«Η μπιζελόσουπα μάς έχει τελειώσει.»

[Aπό την έκδοση Jannis Poptrandov, Η Ευρώπη μυρίζει τελειότητα,
που κυκλοφορεί από το Τεφλόν. Πατήστε εδώ για να δείτε τα σημεία διανομής.]

Kai Pohl, Εgoshooting

Το μουρμουρητό των χρήσιμων
ηλιθίων στην τράπεζα, στο δωμάτιο του
ξενοδοχείου˙ οι αστικές νευρώσεις τους,
ο ισόβιος δονζουανισμός τους,
η πίστη τους στο τίποτα ως μέσο
αυτοβελτιστοποίησης. Ο φόνος είναι
για τους ανθρώπους ένα υπεράθλημα,
τους αρέσει να ξεκοιλιάζουν τους
ανταγωνιστές. Δημοσιονομική
εξυγίανση ονομάζεται η πιο φτηνή
μορφή κυριαρχίας, το κυνηγητό που
παίζουν τα παιδιά λέγεται ανταγωνισμός,
η αειφορία είναι ένα κράμα του χρόνου που
απομένει και της επίθεσης των eurofighters.
Βάλτε τη βαλβίδα εξάτμισης στον κώλο σας,
αφήστε την ψωλή σας να επιμηκυνθεί
μέχρι το φεγγάρι, ανατινάξτε το μυαλό σας
με το Know Your Enemy. Δεν χρειάζομαι
τις διαφημίσεις ούτε τις ειδήσεις, ζωντανά
από το κυβερνητικό μέγαρο. Δεν χρειάζομαι
κανένα κυβερνητικό μέγαρο. Δεν χρειάζεται
να δω το αίμα μου να χύνεται, για να βεβαιωθώ
ότι είμαι ζωντανός.

[από την έκδοση Kai Pohl, σφηνάκια πανικού, λεκέδες από πίσσα,
που κυκλοφορεί από το Τεφλόν. Πατήστε εδώ για να δείτε τα σημεία διανομής.]

Το Τεφλόν στο Αthens Ζinefest

Το Σάββατο 14 Μαΐου μετά τις 14.00

το Τεφλόν θα βρίσκεται στο Athens Zinefest

στο κηπάκι της Τσαμαδού στα Εξάρχεια

με παλιά και νέα τεύχη, φρεσκοτυπωμένες νέες εκδόσεις,

κεράσματα κι εκπλήξεις!

Το Τεφλόν στο Ηράκλειο

Την Παρασκευή 1 Απριλίου, μέλη της συντακτικής ομάδας του Τεφλόν θα παρουσιάσουν το περιοδικό στον χώρο του DA (Nτεντιδακιδών 15, Ηράκλειο)

Παράλληλα, από την 1 Απριλίου έως τις 10 Απριλίου, στον ίδιο χώρο θα εκτίθενται εικονογραφήσεις που έχουν φιλοξενηθεί στις σελίδες του Τεφλόν μαζί με επιλεγμένα ποιήματα, βίντεο και ηχογραφήσεις.

Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ.

Batania / Neorrabioso, Ο θάνατος

Επομένως,
η τρέλα γνωρίζει τ’ όνομά μου
και τα φέρετρα είχαν συκοφαντηθεί:
ο θάνατος είναι συνταξιοδότηση,
ο θάνατος είναι γκάργκοϊλ,
ο θάνατος είναι το χαλί και η απαραίτητη τύρβη,
αλλά εγώ
τότε
ρωτώ
γιατί με τον πρώτο πυροβολισμό μού πετάχτηκαν τα δόντια
τα νεογιλά,
γιατί ο πατέρας μου είναι νεκρός
και σώος
και νιώθω δικά μου τα σκουλήκια του,
γιατί εξακολουθούν να με τρώνε,
μέρα με τη μέρα,
κάθε λεπτό,

Zeina Hashem Beck, Νυκτωδία

1.
Ο ουρανός είναι πορτρέτο της σιωπής –
Σχεδόν θα μπορούσα να τον αναποδογυρίσω,
να δω τ’ αστέρια να σκορπίζουν
απ’ το κάδρο του σαν σκόνη.

Το αεράκι ρυτιδώνει το λευκό χαρτί
καθώς αυτό πέφτει απ’ το σχοινί της μπουγάδας
σαν μια μέρα πλυμένη, άγραφη.

Το ψυχρό έδαφος
περιμένει, περιμένει, περιμένει,
σαν νερό,
περιμένει μια φωνή που δεν έρχεται.

Τα φώτα στον δρόμο τρεμοπαίζουν,
τώρα κίτρινο, τώρα μπλε,
οι νυχτοπεταλούδες χορεύουν όπως χορεύουν,
το κόκκινο αλάρμ του αυτοκινήτου
μετράει ένα δύο, ένα δύο,
κι η άδεια πλαστική καρέκλα
μοιάζει ατάραχη και επιβλητική.

Zeina Hashem Beck, Οι παλιές σκάλες της Βηρυτού

.

Είναι αναμφίβολα θηλυκές.
Τις φαντάζομαι σαν μια γριά
με χοντρά γόνατα, ξεθωριασμένα τατουάζ,
και μυρωδιά κάτουρου.
Τις φαντάζομαι
σαν μια γριά που δεν φοβάται

τις ερωτικές επιστολές που είναι γραμμένες
στο δέρμα της,
ούτε να γυμνώσει τα στήθη της
μπροστά στον νυχτερινό ουρανό.

Δεν περιγελούν τον κόσμο
επειδή δεν γνωρίζει ότι είναι στρογγυλός,
επειδή δεν γνωρίζει ότι περιστρέφεται
γύρω απ’ τον εαυτό του,
επειδή είναι άστατος και τόσο νέος,

αν και είναι μεγάλης ηλικίας,
αν και γνωρίζουν
ότι είναι το αντίθετο των τοίχων,
συγχωρούν.

Daniel Simon, Πέντε ποιήματα

Υποθήκη

…διαφθορείς της ανθρωπότητας, υποθήκες επί της ψυχής
– Γουίλιαμ Τζέιμς

Ένας μετρητής της θνητότητας:
να κατοικούμε στα σπίτια μας
αλλά να μην αναλωνόμαστε από αυτά.
Τα υπάρχοντά μας σαν εμμονές
περιπολούν την περίμετρο της ύπαρξης,
μας παραφυλάνε σαν να ήμασταν το δέρμα του Μαρσύα.
Η κυριότητα σαν αντιστάθμιση κινδύνου προσδοκά ρευστοποίηση
στον καθορισμένο χρόνο,
σαν μια σταλαγματιά σταλαγματιά απόσβεσης της ενδοφλέβιας ζωής.

Qooonn, Οι κανόνες του παιχνιδιού

παυσίπονος εθισμός
οι προσπαθούντες την επιμέλεια
με διαδικασίες αργές
τριχόπτωση
λοίμωξη
έμφραξη
κύρτωση
μετάσταση
ρήξη

αρχή
μέση
και τέλος

Περισσότερα ποιήματα του Qooonn μπορείτε να διαβάσετε
στο δέκατο τέταρτο τεύχος του Τεφλόν.

Kerry Carnahan, Τρία ποιήματα

Αγαλματίδιο από τον θησαυρό της Μπεγκράμ, 1-22 μ.Χ.

Να έρχεται ο Έρως με το σπασμένο τόξο του
και τον σβησμένο δαυλό του,
σακούλες κάτω απ’ τα μάτια του,
γυμνά στήθη που αναπηδούν
καθώς τρεκλίζει μέχρι να βγει η αυγή
μηροί που τρίβονται, επιστρωμένοι
μ’ ένα γανιασμένο εξάνθημα.
Παράξενο ανθρωπάκι.
Με την κάψα της μέρας θα καταρρεύσει,
ροχαλητά τραντάζουν την κάσα της πόρτας,
αλλά για την ώρα ανοίγει τον ξυπόλητο δρόμο του
προσπερνώντας αναζωογονημένος την κούραση,
ψάχνει στην κόκκινη λάσπη
για βέλη, μάτια
πρησμένα, με σημάδια αϋπνίας,
όλη τη νύχτα
να σημαδεύουν.

Fuck all lines (ηχητικό ντοκιμαντέρ)

Fuck all lines
Ένα ηχητικό ντοκιμαντέρ των Jason Bakey και Jazra Khaleed

Ακούστε το εδώ

Το βράδυ της 24ης Σεπτεμβρίου 2015 εκατοντάδες μετανάστες, κυρίως από τη Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν,
περιμένουν στο λιμάνι της Μυτιλήνης το πλοίο που θα τους μεταφέρει στον Πειραιά.

Τεφλόν #14 | Νέο ποιητικό σκεύος

ΤΕΦΛόΝ #14
Χειμώνας-Άνοιξη 2016

Πατήστε εδώ για να δείτε τα σημεία διανομής.

Γίνε συνδρομητής/τρια στο Τεφλόν και… απόκτησε αντικολλητική προστασία!

Φοβάσαι ότι μια μέρα θα σου ‘ρθει ο ουρανός σφοντύλι;
Σου κολλάνε τα μακαρόνια στην κατσαρόλα;
Έχεις συχνά προβλήματα με τα υδραυλικά του σπιτιού;
Έχεις απηυδήσει με τη σιλικόνη;

Γίνε συνδρομητής/τρια στο περιοδικό Τεφλόν και ξέχασε φόβους και βάσανα!

Διάβασε περισσότερα εδώ.

[Ευχαριστούμε θερμά τον λΑΜΠΕΡΟύΚ και τον Jason Bakey για το βίντεο.]

Flung me, Δύο άτιτλα

.

περπατούσα την ομόνοια με μπαχ στ’ ακουστικά και τσιγάρο στο χέρι. πετάχτηκε μπροστά μου ένας τύπος σαν το μπαμ απ’ το μπαλόνι που κατά λάθος την καύτρα μου βρήκε. άρχισε να φωνάζει «σου είπα να κρατάς το τσιγάρο σαν γυναίκα». με αυτιά κατειλημμένα, έπρεπε ν’ αλλάξω το συντομότερο ντροπή, έδειχνα ιδιαίτερα κόκκινη μ’ αυτή. κοίταξα την αθηνάς κι ερχόταν. ερχόταν τόσο ωραία με μπαχ που νόμιζες θ’ αρχίσουν να πέφτουν μπαλόνια από παντού, την ίδια στιγμή, διάβαζα στα χείλια ενός μαλάκα το «σαν γυναίκα». έβλεπα τη γλώσσα του ν’ αγγίζει τον ουρανίσκο για να σχηματίσει το «ναι» και αμέσως μετά να φράζει το λάρυγγα για το «κα». ανάθεμα αν αυτός ο μυς δούλεψε ποτέ με τέτοιο πείσμα πάνω σε σώμα για να βγάλει ήχους κάποιας γυναίκας στόμα, που κάπνιζε τσιγάρα με τρόπο ουδέτερο, που άλλαζε ντροπές στη μέση του δρόμου.

πανκ ελύτης

Από τη 12η αντιφασιστική έκδοση δρόμου των antifa kallithea

Ρένος Μάρτης, Ελλειπτικό

Γονέων-κηδεμόνων
σύλλογος
φιλάθλων Πειραιώς
σύλλογος
θεσμός, Α.Ε., τροπολογία, κλαδική
διμοιρία, συνομοσπονδία
Ε.Δ.Ε., μαφία
Δ.Σ., Ε.Κ.Κ., Μ.Μ.Ε.
ιερατείο
Π.Α.Ε.
η φράξια
το ποίμνιο
μια κάστα
ένα Κράτος, εσμός
Εθνική
ληστοσυμμορία
διαβούλευση, επιτροπεία
Π.Ν.Π.
λαϊκή ή εθνική
(δημοκρατικός συγκεντρωτισμός
κοινωνικό συμβόλαιο)
κυριαρχία
χαρτοφυλάκιο
σεχταρισμός
Ε.Υ.Π.
ενορίες
κορπορατισμός…
κι εν γένει, συνάφεια.
Και σινάφια, σινάφια, σινάφια, σινάφια
ΣΙΝΑΦΙΑ.
Σαν σφήκες, όλοι τους
πάνω
μου.

Παύλος Κοστάνιο, Λειψεία (μια συμβολή)

Όντως, δεν υπάρχει
παρθενογένεση

μονάχα γέννηση παρθένων
και μονάχα δίαιτα

μύθος η μοναξιά του μοναχού
μύθος κι η μοναξιά του νόμου
–δε λέω του μόνου–
άπειρη καταιγίδα πυρομανών
όλων αυτών που ποτέ δεν
έγραψαν
οι βλάκες, είπαν πόσα πια να πει ο άνθρωπος;

Όμως πονηρεμένος ο κόμης του
Λωτρεαμόν
για την εκφραστικότητα του
λεπτοδείκτη

κατάδυση ραθυμία θα πει;
δε νομίζω πως θα συμφωνούσε σε κάτι τέτοιο ο Πρεβέρ
όμως κι εγώ εικασίες κάνω

Στέλιος Γιαννίκης, Δύο ποιήματα

Ανταπάντηση προς τις θετικά πολωμένες κλίκες του Άδη

Τριβή ολίσθησης
η κοινή σκέψη
το λάδι
μεταξύ μας
στη σαλάτα
του πληθυσμού

Η Πηγή γεννά:ήδη,
στο έδαφος
η ουρά
μιας
γουλιάς

Δυστυχώς για εσάς
μαζί με τις πρόκες της ψυχής μου
θα πέσουνε και τα κάδρα σας.

Κώστας Πλησιώτης, Παρατηρητήριο

.

παρατήρηση α
ασφυκτιώντας σε τάπερ
στεγανός προστατευμένος παρατηρώ
/παρά το γεγονός ότι δεν πληρώ/
τον νυχοκόπτη να διαγράφεται και
να αναγράφεται
τόσο έντονα στην άκρη περιγράφοντας
ένα γραναζιασμένο δάχτυλο πιάνου

παρατήρηση β
I
χέρια ριγμένα σε μάτσο
σημειώσεις
και δοσμένα στη γοητεία
της γραφής μηνυμάτων
και μάτια αφημένα
σκιασμένα, περιγραμμένα
στεγασμένα από τριχών σειρές
ακατάστατες

II
περιποιημένα και νωχελικά
αδιαφόρως αινιγματικά
και διαστροφικά
ελκυστικά φρύδια –
ο ζήλος της βλεφαρίδας
πάντα εμφανής

ΙΙΙ
σηκωμένα αντρικά
συνοδεία σα κοριτσάκια
σε πόλεμο αιματοβαμμένο
να σπάζουν τη σειρά τους
από στρατιωτική
σε σύγχρονη ψυχαγωγία

Andie-Andie, Βαλπούργκα

Το σκαρφάλωμα στην οροσειρά Χαρτζ
οφείλεται στον Φάουστ
Προτίμησα, όπως κι εκείνος,
να περπατήσω αντί να πετάξω
Νιώθω στην κοιλιά μου
τα μαδημένα απ’ τον χειμώνα
φύλλα των αμυγδαλιών
να υποδέχονται την άνοιξη
αυξάνοντας το σφυγμό μου
Στις δώδεκα και είκοσι
το βουνό έρχεται ξανά στη ζωή
Διακόσια επτά χρόνια μετά
αναβλύζει νέο αίμα
Απ’ την κορυφή ενός βράχου
βλέπω τη Λίλιθ
να τυλίγει στα μαλλιά της τον Αδάμ
ρουφώντας του το δηλητήριο
πριν η μέδουσα
πετρώσει την έκσταση στο βλέμμα του
Οι μάγισσες ραγίζουν τον πυθμένα της στρατόσφαιρας
χαράζοντας τον ουράνιο θόλο
με παγοκρυστάλλους του 1718
απ’ τα δάκρυα της τελευταίας δαιμόνισσας του Μπορντώ
Ο καπνός απ’ τις εστίες της φωτιάς
μυρίζει μοσχοκάρυδο
σπρώχνοντας τα βήματά μου
να τραυλίσουν τον ξέφρενο χορό των γυναικών
Διένυσα έντεκα ξέφωτα νεράιδων
και τότε αντιλήφθηκα
πώς γεννήθηκε το μπλουζ
Κάθε τέτοια νύχτα
αιώνες τώρα
ξωτικά εξυφαίνουν τα σώματά τους
από μαγικά φίλτρα
και σκισμένες ομολογίες
Κάθε τέτοια νύχτα αιθριάζουν τη σκληρότητα του Απρίλη

Νίκος Δασκαλόπουλος, Πραγματική χρησιμότητα

η ιδιοκτησία στην
πραγματικότητα
δεν είναι το
«μου ανήκει»
αλλά το «ανήκω».
όσο πιο κοντά στον θάνατο
φτάνει ο άνθρωπος
τόσο πιο πολύ έχει την
ανάγκη
να κρατηθεί από την ύλη,
που είναι ο εαυτός του.
για αυτό οι γέροι δεν
πετούν
τίποτα,
μαζεύουν άχρηστα
πράγματα
και γεμίζουν το σπίτι.

Μαρία Πασχαλίδου, Οικογενειακό τραπέζι

ο πατέρας στη κεφαλή
όλοι σιωπηλοί
ηρεμία και αγάπη
αγάπη πολλή
να φας αγάπη
μέχρι η κοιλιά σου να χορτάσει
για το καλό σου
παιδί μου
σπλάχνο μου
ζωή μου

ο σκύλος παρακολουθεί
τι ευτυχισμένη στιγμή
πόσο θα ήθελα το πιάτο μου
να εκσφενδονιστεί
στον απέναντι τοίχο
με τις φωτογραφίες από τις διακοπές
το 1994
θυμάμαι λίγα
σα να μην ήμουν εκεί
και όμως ήμουν
μητέρα

Ο ειδωλολάτρης, Δύο ποιήματα

Το πολύ

Το πρόβλημα με
την πολλή δουλειά
το πολύ σεξ
και γενικότερα
με οτιδήποτε πολύ

είναι ότι αφήνει
λίγο χρόνο
λίγο μυαλό
λίγον έρωτα
λίγους στίχους

για εκείνο το λίγο
που δεν λέει
να μεγαλώσει.

.

Μυαλό παχύ

Χωρίς να θέλω
να σε αγχώσω

ξεκίνα
έλξεις
κάμψεις
καθίσματα
και προπάντων
cardio.

Στην εποχή των παχιών μυαλών
τα σώματά μας πρέπει να στάζουν.

λΑΜΠΕΡΟύΚ, 2 ποιήματα + 1 βίντεο

 

ΠΑΝΑΦΟΥΡΚΑ

χα τα σθένη είναι λειψά
την κωλάρα μας να ράνουν
αχ τα βράχια εκεί ψηλά
όσο πέφτουν μας λανσάρουν

χα τα φρούριά μας τσόφλι
κράνα μάνα μαύρη μπούρκα
αχ ρυθμός κάτω κατώφλι
φτιάχνει χείλη παναφούρκα

Jannis Poptrandov, 11 Σεπτεμβρίου

1973

Οχυρωμένος στην
πιο απόμερη γωνιά
του προεδρικού μεγάρου
στο Σαντιάγκο της Χιλής.

Ο Σαλβαντόρ Αλιέντε
βάζει το τουφέκι στο
στόμα,

η παράσταση έλαβε τέλος,
φίλοι μου,

το γνωρίζει και
τραβάει τη σκανδάλη.

Την ίδια στιγμή,

μερικά χιλιόμετρα
πιο βόρεια, στην
Τιχουάνα, στο Μεξικό,

ο νεαρός γκρίνγκο από
το Τέξας παραγγέλνει
ακόμα μια
τεκίλα.

«Περιμένω ήδη
δύο ώρες, Πέδρο.»

«Υπομονή, σενιόρ Μπους. Υπομονή.
Όπου να ’ναι θα φανεί.»

«Το εύχομαι, για το καλό σου,
χοντρομπαλά.»

Jannis Poptrandov, Στο σπίτι της Σάντρα Μαϊσμπέργκερ

οι τοίχοι έχουν ύψος
έξι μέτρα και το
πάτωμα είναι από
αληθινό πολύτιμο
ξύλο Αμαζονίου.

«Τριακόσια πενήντα τετραγωνικά», λέει αυτός.

«Σοβαρά;», λέω εγώ.

«Μα το Θεό.»

Η Σάντρα στέκεται στο παράθυρο
και κοιτά την
πλατεία Κόλβιτς.

Διάφορες σκέψεις περνούν απ’ το
μυαλό της.

Όλες αυτές οι ανεξερεύνητες
σχέσεις εκεί έξω.

Τι να σημαίνουν άραγε;

Αυτή η μυστηριώδης διαφορά
στη γεύση των επιτραπέζιων σταφυλιών
από τη νότια Γαλλία σε σύγκριση
με αυτά απ’ την Πορτογαλία.

Διώχνει τις σκέψεις της
κι αρπάζει το τηλέφωνο.

Το καλοριφέρ στο γραφείο,
εκεί πίσω στη γωνία, έχει
πάλι πρόβλημα.

Μαζεύεται πολύς αέρας μέσα
του, πρέπει λοιπόν κάποιος
ν’ ανοίξει τη μικρή βαλβίδα.

Θα ανοίξει η ίδια η κυρία τη
βαλβίδα;

Όχι, είναι πολύ επικίνδυνο. Θα
μπορούσε να σπάσει κάνα νύχι.

Τεφλόν #13 | Κυκλοφορεί!

ΤΕΦΛόΝ #13
Καλοκαίρι-Φθινόπωρο 2015

Πατήστε εδώ για να δείτε τα σημεία διανομής.

.

Διανέμεται δωρεάν

Κώστας Παντιώρας, Χαμένα κορμιά

«Είμαι ένα κορμί χαμένο, ένας άσωτος υιός
Απ’ το σπίτι μου φευγάτος, κι απ’ τον τόπο μου μακριά.»

Κ. Βίρβος

Υπάρχουν άνδρες που χάνουν τα υλικά τους. Πάνε μέρες τώρα που οι μπουλντόζες του δήμου γκρεμίζουν τα μέσα μου. Κοντά μια δεκαετία κατειλημμένος από ηδονές και καημούς αυτόνομους. Τώρα με γρονθοκοπούν τα κομπρεσέρ. Κρατούν ανέπαφο το κέλυφος, έτσι προστάζουν οι τάσεις της σύγχρονης αρχιτεκτονικής κι η χοντροκώλα πανομοιότυπη αισθητική. Κρατούν το παλιό, όμορφο, νεοκλασικό παρουσιαστικό μου. Δέρας ολόσωμο, γιομάτο ελιές και μελανώματα, αυτό είμαι όλος κι όλος, ένα τομάρι! Απαγορεύεται η ρίψις μπάζων. Βγάζουν τα κομμάτια μου φορτωμένα σ’ ασήκωτα οικοδομικά καροτσάκια. Με μεταφέρουν έξω απ’ την πόλη. Τα μέσα μου μπαζώνουν χείμαρρους με γάργαρα νερά, να σταματά η ταραχοποιός ροή, να εμποδίζεται η σεσημασμένη κίνηση.

Υπάρχουν άνδρες που χάνουν τη ζωή τους. Χθες το πρωί κηδέψαμε το γερο-σύντροφο. Ο ουρανός πάνω απ’ το Σχιστό σταχτής, καθώς αρμόζει σε τέτοιες περιστάσεις. Εμείς λιγοστοί. Τα ρούχα μας παρακατιανά. Άσπρο πουκάμισο δικό μας, παντελόνι μαύρο δανεικό, κοντό μπατζάκι να φαίνεται ο αστράγαλος με τη φθαρμένη κάλτσα, παπούτσι πολύχρωμο, αθλητικό. Ήταν όλα στην εντέλεια κι ετοιμασμένα αποβραδίς. Τα στεφάνια, τα γαρούφαλλα, τα τεθλιμμένα εγγόνια που ψηφίζουν σταθερότητα. Μια στελεχάρα της οργάνωσης, τραυλός, χοντρός, με πατομπούκαλα, εκφώνησε τον επικήδειο. Μετά από λίγο μια πρέζα χώμα, ράντισμα με λάδι και κρασί κι αμέσως πάπαλα. Αυτό ήταν! Στην αίθουσα δεξιώσεων οι νεότεροι χίμηξαν αμέσως στο κονιάκ.