Dawn Lundy Martin, Βίαια δωμάτια

1.

Το περίγραμμα του κοριτσιού θολώνει. Είναι εν εξελίξει και γεγονός.
Μια επίκριση καθορίζει τη ρωγμή. Επιπλήξτε την. Ισοπεδώστε το βάθος της φωνής. Αυτό

το επιτακτικό τέντωμα ξεφλουδίζει τις σταθερές στρώσεις. Ένα κορίτσι, λέω.
Κορίτσι. Καρότσι. Καταστολή. Αυτός. Αυτός –ξεκουμπώνει πριν την ανάδυση.

Σαν τσουγκράνα πιεσμένη στον ουρανίσκο. Ένα ευωδιαστό ματσούκι.
Σςςςς-φφφφ-φάτο. Επιμονή. Τα χείλη τραυλίζουν. Το ζωώδες αγόρι μας.

Δεν ήταν ποτέ ολόκληρη. Ή απλή. Ή νέα. Απλά σπρωγμένη κι ανοιγμένη.
Όχι από αυτό. Γι’ αυτό. Γρανάζι σκληρού τροχού στα πέντε, τα έξι, τα επτά. . .

Τι να γνωρίσεις από αυτό που δεν υπήρξε ποτέ;

Advertisements

Ana Božičević, <3

Aκόμα και τώρα
Ακόμα και στην (δεν μπορώ
Να πιστέψω ότι το
Λέω) στην Οικονομία
Του Τραμπ (προνόμιό μου
να μην πιστεύω) το πιο
Οδυνηρό είναι να βλέπω
Την πλάτη κάποιου
Που σου μοιάζει στο μπαρ
Κατάμαυρα μαλλιά τρανς δέρμα
Αλλά είναι οκ
Αυτός ο πόνος μού
Δείχνει
Πως η αγάπη θα νικήσει

Jos Charles, Προειδοποίηση περιεχομένου

όταν ήμουν 3, τραγουδούσα
τη μουσική του μπάτμαν.

η οικογένειά μου είχε εντυπωσιαστεί.
ο θείος ζητούσε

κασέτες με τον μπάτμαν από
εκείνον τον τύπο που ήξερε

η μαμά απέναντι
απ’ το σπίτι του παππού.

μου είπαν ότι είχα «προβλήματα ομιλίας».
μπέρδευα συχνά τις

λέξεις. έλεγα την πηγή πληγή.
έλεγα τη σιγή στέγη.

δεν έχω πια πρόβλημα,
παρά μόνο όταν έχω ένα καυλί στο στόμα.

Αλεξάνδρα Τσιμπούλια, Δύο ποιήματα

Απ’ τη ρόδα του λούνα παρκ μπορείς να δεις ότι έχει φτάσει το φθινόπωρο:
κόκκινα και κίτρινα δέντρα, άνθρωποι
πετάνε σε πυραύλους διασχίζοντας τη θλίψη. Άστεγοι,
σαν αστροναύτες στο διάστημα: δεν θα
κηδευτούν ποτέ, θα πλέουν ή θα καούν
ανάμεσα στ’ άστρα. Σιωπηλά ζώα γλείφουν απαλά
δέρμα και μαλλί στη Γη.

Λίντια Ντίμκοφσκα, Καμπούρα

Μπροστά μου ένας άντρας σπρώχνει
ένα καρότσι γεμάτο άδεια πλαστικά μπουκάλια.
Το μονοπάτι είναι στενό, δεν μπορώ να τον προσπεράσω.
Τον ακολουθώ, τον παρακολουθώ.
Φθαρμένα παντελόνια,
χέρια αυλακωμένα,
σε κάθε πόδι διαφορετική παντόφλα,
και κάτω απ’ τη σκισμένη μπλούζα
καμπούρα, σημαδεμένη από πόνο
σαν απ’ το αστέρι του Δαβίδ.
Συνομήλικός μου είναι
από περασμένους καιρούς.
Μάταια αποστήθιζε
τα τραγουδάκια για την πατρίδα
άχρηστα σαν έωλη θεωρία
χωρίς πρακτική εφαρμογή σ’ έναν κόσμο
όπου δεν υπάρχει πια ούτε πατέρας, ούτε πατρίδα.

Lotte L.S., ένα εμείς: θέση

Προσεγγίζοντας άλλες μορφές συνειδητοποίησης
–ίσα που σκέφτομαι πια την επανάσταση. Εκεί,
εδώ, ο τόπος διάσπαρτος. Προς το τέλος, ξέραμε πια πως το κέντρο
βρισκόταν εντός μας –ο Μπακούνιν να καπνίζει το χειρόγραφό του
στη φυλακή. Εκσφενδονίσαμε μαζί τις μοναξιές μας,
ακολούθησε ένα μικρό σουαρέ στη σκούρα βελανιδιά της τραπεζαρίας.
Αυτή η έννοια περιορίζεται στο είδος μας,
άλλα δέντρα έχουν αρχίσει να παράγουν τοξικές ουσίες
–οι οξιές, οι πικέες, τα έλατα, όλα εγγράφουνε τον πόνο.
Πιθανά ενημερωτικά δελτία που έχουν σταλεί μέσω των ριζών,
μια ανάγκη να προειδοποιηθούν μακρινά κομμάτια της δομής μας.
Κάθε που πατάμε σε χωράφι, η βλάστηση
ησυχάζει.

H. L. Hix, Ενδείξεις επιθετικότητας 1-4

Ένδειξη επιθετικότητας 1: Η παρουσία ενός όπλου.

Αυτό εδώ είναι το σε-περίπτωση-που όπλο μου.
Αυτό εδώ είναι το τι-στο-διάολο όπλο μου.
Αυτό εδώ είναι το δεν-γουστάρω-να-μου-τη-λένε όπλο μου.
Εκείνο εκεί είναι το κάνε-στην-άκρη όπλο μου.
Ø
Μπρος θυμός και πίσω ρέμα. Βάστα με να σε βαστώ ν’ ανεβούμε
στον θυμό. Κάλλιο όπλο και στο χέρι παρά δέκα και στο Walmart.
Δεν φτουράει στον χαζό τ’ όπλο του για καιρό. Από μακριά
και θυμωμένοι.
Ø
Δεν είπα αυτό.
Ø
«Όταν είσαι εκτός σπιτιού και έχεις μαζί σου ένα πυροβόλο όπλο νιώθεις περισσότερο ασφαλής απέναντι στους εγκληματίες, ή νιώθεις λιγότερο ασφαλής, ή δεν επηρεάζει καθόλου το πόσο ασφαλής νιώθεις;» Ποσοστά κατόχων όπλων.
«Όταν έχεις ένα όπλο στο σπίτι νιώθεις περισσότερο ασφαλής απέναντι στους εγκληματίες, λιγότερο ασφαλής, ή δεν έχει σημασία;» Ποσοστά κατόχων όπλων.
Ø
Μπορώ να σταματήσω τον τύπο που μπουκάρει απ’ το παράθυρο,
όχι όμως τον τύπο που μπουκάρει απ’ την πόρτα.